Rozdział X

"Bo śmiałkiem jest ten, kto podejmuje decyzje wbrew obawom, ten, kogo na każdym kroku nękają demony, kogo nurtują rozterki, czy ma rację czy nie. A mimo to działa - bo również wierzy w cuda."

-Paulo Coelho

~*~

                  Jeden, dwa, trzy, cztery… świat jakby podzielił się nagle na dwa czasy. Miała wrażenie, że jest oddzielona od tego szaleństwa, które nastało dookoła. Kręciło jej się w głowie i czuła mdłości. W dodatku wszystkie dźwięki dochodziły do niej jakby z oddali, a i te zagłuszał nieprzyjemnie wysoki pisk. Zapach spalenizny unosił się dookoła, a gorące powietrze drażniło jej twarz i oczy. Mogłaby przysiąść, że jej policzki płoną.

Tia, przeszło jej w końcu przez myśl. Podparła się ręką o podłogę i pośpiesznie pokręciła głową, chcąc odzyskać świadomość. Zamrugała kilkakrotnie załzawionymi oczami, wpatrując się w gęste płomienie.

- Tia! – wykrzyknęła, starając się podnieść z miejsca. Gdy próba się nie powiodła, spanikowana ponownie wykonała kilka pieczęci, tym razem jednak, przykładając dłonie do podłogi.

Drewniane panele zaczęły pękać, a spod desek wynurzyły się roślinne pnącza. Jak wąż wiły się w kierunku ognia, robiąc się coraz większe. 

Kiedy dotarły do celu były już na tyle duże, że mogły zdusić część ognia, ukazując przy tym małą Tię.

-Tia… - Itami spojrzała na skuloną i przestraszoną córeczkę, po czym rozpłakała się jeszcze bardziej. W innym wypadku zapewne poradziłaby sobie z podobną sytuacją bez większego problemu, ale teraz… nie potrafiła pozbierać myśli. Bez zastanowienia wykorzystywała wszystko, co wpadło jej do głowy, byleby jak najszybciej wyciągnąć stamtąd dziecko.

Niestety, skupiając całą chakrę na grubych, roślinnych pnączach i z trudem przytrzymując oddalone płomienie, nie miała pomysłu co dalej. Jak powinna wydostać z tego piekła swoją małą córeczkę?

Ponad to ogień zdawał się bronić. Niewielkie płomienie skradały się po jej roślinnej broni, docierając już do dłoni kobiety i boleśnie je parząc.

                Gdy była już pewna, że sama również zacznie się palić, ktoś szarpnął ją za ramiona i podniósł z ziemi. Nawet nie zauważyła kiedy znalazła się na świeżym powietrzu, a dłonie miała włożone do wiadra z zimną wodą.

- Nie… - załkała zdezorientowana, dopiero rozumiejąc, że znajduje się przed domem. Ze strachem spojrzała na drzwi wejściowe i szybko podniosła się z miejsca. Ostry ból, który przeszył jej ciało, skutecznie powstrzymał ją przed dalszą drogą. Syknęła głośno, łapiąc się za brzuch i pochylając w przód.

- Już dobrze. – Usłyszała znajomy głos i zaskoczona spojrzała przed siebie.

Obok drzwi, z który wydobywał się teraz gęsty, czarny dym, stał Yuji. Ponad to, w ramionach trzymał jej Tie.

Itami wygięła usta, wydobywając z siebie tylko głośny szloch. Wyciągnęła w jego kierunku ręce, upadając na kolana. Mężczyzna podszedł do niej, kucając obok i przysuwając bliżej niej nieprzytomną córkę. Brunetka nie przestając płakać, zaczęła całować jej małą buźkę, głaskać króciutkie włoski i pośpiesznie oglądać ją z każdej strony.

- Nic jej się nie stało – odezwał się cicho Usami, nadal trzymając Tię w swoich ramionach. Nie chciał narażać kobiety na dodatkowy ciężar, a Itami najwyraźniej nie miała zamiaru się z nim szarpać. Spojrzał na śpiącą twarz dziewczynki, która ani trochę nie była osmolona. – Nawet się nie pobrudziła – dodał, zerkając na kobietę. Wyglądała jakby zaczynała się już uspokajać. Przyglądała się teraz córce, delikatnie, drżącymi rękoma dotykając jej włosów. – Udało mi się dotrzeć do jej umysłu i ją uspokoić. Pomyślałem, że lepiej będzie, jak trochę pośpi. Gdy tylko nawiązałem z nią kontakt wszystko zniknęło – powiedział, zwracając się bardziej sam do siebie, niż do swojej przyjaciółki.

Itami westchnęła głośno, po czym zacisnęła usta. Ponownie omiotła wzrokiem wejście do domu, a w jej oczach pojawiły się łzy.

Czuła ulgę i strach jednocześnie. Była też zła na siebie, że dopuściła do czegoś takiego. Gdyby nie Yuji…

Pośpiesznie odwróciła twarz w stronę mężczyzny. Czarnowłosy siedział teraz na ziemi, uważnie przyglądając się, trzymanej w ramionach dziewczynce.

- Dlaczego wróciłeś? – zapytała, a ton jej głosu zabrzmiał tak, jakby miała do niego pretensje. Od razu zrobiło jej się wstyd. Ocalił przecież ją i jej córkę. Powinna raczej mu podziękować, a nie robić wyrzuty.

- Na szczęście nie oddaliłem się tak bardzo i byłem w stanie wyczuć twój nagły atak paniki – wyjaśnił spokojnie, zupełnie nie przejmując się jej złowrogim nastawieniem. – Muszę przyznać, że przez ułamek sekundy się zawahałem. Nastrój małej tak mnie przytłaczał, że nie wiedziałem, czy będę w stanie jej pomóc – dodał po chwili, uśmiechając się lekko.

Zdziwiona kobieta, przysunęła się bliżej, zerkając na córkę, jakby chciała dostrzec w jej rysach jakąś odpowiedź.

- Co masz na myśli? – zapytała w końcu.

- Sam do końca nie wiem. Ciężko to wyjaśnić – westchnął. – Po prostu, gdy nazbyt zbliżyłem się do waszego domu, uderzył we mnie ogromny ciężar. Tak jakby coś siedziało w mojej głowie i swoim krzykiem miażdżyło mi mózg. Okropne uczucie. Do teraz boli mnie głowa – skwitował i zaśmiał się smętnie. Po chwili podniósł wzrok, a widok, który miał przed sobą, trochę go zaskoczył.

Brunetka nadal siedziała, obserwując swoją pociechę. Jej skóra była teraz blada, a w niektórych miejscach osmolona i poczerwieniała od gorąca. Cała drżała. W najgorszym stanie były jej ręce. Niemal do łokci były okropnie czerwone i pokryte pęcherzami.

- Nie wygląda to najlepiej. Powinnaś jak najszybciej…

- Nie! – Przerwała mu ostro, zaciskając powieki i odwracając twarz w drugą stronę, tak by jej nie widział. – Żaden medyk nie może się o tym dowiedzieć. Każdy z nich przekazałby tę informacje Sakurze, a ona od razu poleciałaby na skargę do Naruto – wyjaśniła szybko, a jej ciało zaczynało drżeć coraz intensywniej. Niewątpliwie, coraz bardziej odczuwała skutki całego zajścia.

- Itami… - odezwał się zatroskanym głosem, wyciągając w jej kierunku dłoń.

- Nie! – ponownie krzyknęła, tym razem spoglądając na niego morderczym wzrokiem.

Zatrzymał dłoń zaskoczony, po czym opuścił ją z westchnieniem odwracając wzrok.

- Rozumiem – mruknął cicho. Chwilę później ostrożnie ułożył Tię na trawie obok Itami, a sam wstał z miejsca, odchodząc kilka kroków dalej. Kobieta powędrowała za nim wzrokiem, czując lekkie zdezorientowanie.

- Zawiadomię Isamu. Niech przyśle tu Ren’a. Im chyba ufasz, prawda? – powiedział, odwracając głowę nieco w bok. Tym razem to ton jego głosu zabrzmiał oskarżycielsko, przez co Itami poczuła się jak rozkapryszone dziecko. Nie potrafiła jednak nic na to poradzić. Nie chciała przyznać, że nie ufa własnym przyjaciołom, a mimo to… Nadal uważała to za swoją sprawę. To ona powinna się z tym uporać, znaleźć najlepsze rozwiązanie. Ona pierwsza powinna zrozumieć, o co tu chodzi. Była pewna, że gdyby to, co właśnie się wydarzyło, dotarło do uszu zbyt wielu osób, jej życie przestałoby już należeć tylko do niej. Być może miała na tym punkcie lekką obsesję, ale zawsze wydawało jej się, że inni próbują nią sterować. Poza tym, to ona wiedziała co jest najlepsze dla niej i dla jej córki.

- Isamu też ma przyjść – odparła, nieco naburmuszonym tonem, po czym dodała pewniej. – Tylko niech się pośpieszą.

***

                Ciemność, nieprzyjemny odór i duchota nie zwiastowały niczego dobrego. W dodatku te ciasne kajdany, zamocowane na nadgarstkach. Przez kilka sekund zastanawiał się, czy krew dopływa mu do dłoni. Nie podobała mu się perspektywa utraty którejkolwiek z kończyn.

Mimo wszystko musiał się uspokoić. Nie raz przecież znajdował się w większym bagnie i wychodził z tego żywy. W dodatku teraz nie chodziło tylko o niego. Wiedział, że panika nie jest wskazana. Lata praktyki doskonale nauczyły go, jak zachowywać zimną krew w najgorszym łajnie. Przede wszystkim, musiał obiektywnie ocenić sytuację. Stracili Otsu, ale nie był to teraz czas na opłakiwanie. Po zapachu był w stanie stwierdzić, że znajdując się w betonowym, wilgotnym pomieszczeniu, kilka, a może kilkanaście metrów pod ziemią. Ciśnienie wydawało się dosyć niskie.

Skupił się teraz na innych osobach. Od początku wiedział, że nie jest tu sam. Hinata na pewno znajdowała się po jego lewej stronie, jakieś dwa metry dalej. Akamaru w odległości mniej więcej sześciu metrów przed nim. Ryu z prawej strony, równie blisko jak Hyuuga.

Był tu jednak ktoś jeszcze. Czuł obce zapachy kilku osób, ale był pewnej tylko jednej obecności.

- Chyba już wszyscy odzyskaliście przytomność. – Z ciemności wyłonił się nagle poważny, męski głos. Sekundę później pomieszczenie skąpało się w ostrym świetle, lekko migocącej lampy.

Kiba zmrużył oczy, zaślepiony przez nagły blask i spojrzał na stojącego kawałek dalej mężczyznę. Był to dostojny, starszy mężczyzna. Wyglądał na blisko sześćdziesiąt lat. Miał krótkie, siwe włosy, gęste wąsy i zmarszczki, które sprawiały, że jego twarz wyglądała niezwykle surowo. Ubrany natomiast był bardzo zwyczajnie. Jego strój przynosił na myśl przeciętnego rybaka. Długie, szare, wyblaknięte spodnie, solidne buty sięgające do pół łydki, ciemno zielona bluzka z długim rękawem i wiązaniem przy dekolcie, oraz stara, poprzecierana w niektórych miejscach kamizelka.

- Kim jesteś? – zapytał Inuzuka, ukradkiem zerkając na swoich towarzyszy i pośpiesznie ogarniając wzrokiem całe pomieszczenie. Tak jak się spodziewał, było to coś, co przypominało zwyczajny bunkier. Betonowe ściany, gdzie nie gdzie zacieki i kałuże. Stare rury, jakieś pręty, łańcuchy…

W pewnym momencie dostrzegł swojego Akamaru. Leżał skulony pod ścianą, przypięty na krótkim łańcuchu do podłogi. Na szczęście oddychał.

- To ja tu będę zadawał pytania – odparł ponuro mężczyzna i splatając dłonie za plecami, oraz nie spuszczając z nich wzorku, zbliżył się nieco. – Nie chcemy tu więcej rozlewu krwi, więc byłoby dobrze, gdybyście współpracowali – dodał.

- Zobaczymy – mruknął Kiba. – O jakiej współpracy mówisz?

- Przede wszystkim, co was tu sprowadza? – zapytał spokojnie starzec.

- Misja zwiadowcza – odpowiedział od razu młody kapitan. Doszedł do wniosku, że nie ma sensu kręcić, ani ukrywać ich prawdziwych zamiarów. Jakby nie było, nie knuli przecież żadnego podstępu, a misja sama w sobie miała być czystą formalnością. Poza tym, kłamstwa by im teraz nie pomogły.

- I jaki raport złożylibyście swojemu panu? – zapytał, mrużąc lekko oczy.

Inuzuka prychnął cicho, odwracając głowę w kierunku Hinaty. Na określenie „Pan” w stosunku do Naruto, chciało mu się śmiać. Kobieta jednak uśmiechnęła się zachęcająco, widząc rozdrażnienie przyjaciela.

- Niewiele zdążyliśmy zobaczyć, więc raczej niezbyt szczegółowy – powiedział spokojnie.

- Uważaj, młodzieńcze. Jesteś w poważnych tarapatach. Lepiej mów prawdę – zagroził obcy mężczyzna.

- On mówi prawdę! – wtrąciła się nagle Hinata uległym głosem. – Przybyliśmy tu tylko w celach zwiadowczych, ale jedyne co byliśmy w stanie dostrzec, to opustoszałe ulice.

Starzec spojrzał na nią uważnie. Wyraz jego twarzy zdradzał niecierpliwość i poirytowanie. Wskazał dłonią Hyuugę, robiąc krok w jej stronę.

- Kto z was jest tu kapitanem? – zapytał szczerze zainteresowany odpowiedzią.

- Ja – odparł od razu Kiba, zwracając tym samym na siebie uwagę gospodarza.

Mężczyzna przejechał dłonią po swoich wąsach, delikatnie je poprawiając i lekko kiwając głową. Po chwili znów odwróciła się w kierunku granatowowłosej, posyłając jej pogardliwe spojrzenie.

- Jakim więc prawem wtrącasz się, gdy rozmawiam z twoim kapitanem? – warknął, tym razem jednak nie oczekując żadnej odpowiedzi i ponownie zbliżając się  do Kiby. – Zatem, panie kapitanie… - rozpoczął ponownie, niezwykle poważnym tonem. Sekundę później odwrócił się i odszedł kilka kroków dalej. W ścianie naprzeciwko, znajdowały się metalowe, przesuwane drzwi, obok których zamontowane było urządzenie sterujące. Starzec zbliżył się do nich, po czym wcisnął kilka przycisków. Masywne drzwi, otworzyły się z wielkim hukiem, a do środka wparowało dwoje, potężnych osobników. Ubrani byli w czarne kombinezony, a ich twarze zasłaniały dziwne maski, przypominające maski ochronne. Podeszli do Inuzuki, zatrzymując się tuż przed nim.

Starzec również zdążył już wrócić na swoje wcześniejsze miejsce i stał teraz pomiędzy dwoma osiłkami.

- Zaczniemy od nowa. Na osobności.

***

                Wskazówki zegara robiły więcej hałasu niż zwykle. Tykający dźwięk, drażnił jej uszy dużo bardziej niż aparatury, do których jeszcze przed chwilą była podłączona.

Od prawie dwóch godzin starała się zasnąć. Takie było zalecenie lekarza. Jakimś sposobem jednak, czuła się niezwykle pobudzona. Miała wrażenie, że siły powracają do niej z niesamowitą prędkością. Doskonale wiedziała czemu to zawdzięcza.

Zirytowana nieudolną próbą zaśnięcia, otworzyła oczy jednocześnie obracając głowę w bok. Uśmiechnęła się lekko, a jej serce od razu zabiło mocniej. W tej chwili doceniła bardziej niż zwykle fakt, że odłączyli ją od tych wielkich maszyn, które rejestrowały każde uderzenie jej serca.

Odkąd pojawił się przy niej Haruki, czuła jak zdrowieje z każdą sekundą. Dawniej nie wierzyła, jak ważne dla zdrowia może być samopoczucie. Teraz jednak na własnym przykładzie mogła stwierdzić, że jest to priorytet w tej całej rekonwalescencji. To właśnie on, jej wierny przyjaciel, jej prawdziwa i jedyna miłość był jej najcenniejszym lekiem.

                Siedział teraz na drewnianym krześle z oparciem, tuż obok. Nogi lekko podgięte, obierał o boczną poręcz łóżka. W jednej dłoni trzymał gazetę z krzyżówkami, natomiast w drugiej ściskał długopis, którego końcówkę co chwilę przygryzał. Wyglądał na niezwykle skupionego.

Emi miała wrażenie, że jest wręcz w stanie dostrzec trybiki obracające się w jego głowie. Zastanawiała się, nad jakim hasłem może się tak skupiać.

- Czego nie wiesz? – zapytała w końcu.

Młody mężczyzna, będąc wciąż w stanie skupienia, spojrzał na nią, jakby mógł otrzymać jakąś wskazówkę. Dopiero po kilku sekundach zamrugał kilkakrotnie, wyciągając długopis z ust i odkładając gazetę gdzieś na bok.

- Jak się czujesz? – zapytał, nieco się przybliżając.

Kobieta uśmiechnęła się z wdzięcznością, wyciągając w jego kierunku dłoń. Bez zastanowienia ją chwycił, jakby było to czymś zupełnie naturalnym.

- Fizycznie, czy psychicznie?

- I tak i tak. Chcę wiedzieć wszystko – odparł oczywistym tonem.

Emi przymknęła na chwilę oczy, uśmiechając się jeszcze szerzej i mocniej ściskając dłoń przyjaciela. Delektowała się tą chwilą. Miała ochotę wyznać mu całą prawdę, wszystkie swoje uczucia, swoje troski i obawy, swoje plany i swoje marzenia. Zaraz potem jednak, przypomniała sobie coś bardzo istotnego. Haruki już raz odrzucił jej uczucia. Byli wtedy jeszcze dziećmi. Nie mieli również tylu zobowiązań. A teraz? Wiele kilometrów stąd, w Wiosce Ukrytego Liścia, na mężczyznę jej życia czeka jego żona. Czeka także na niego trójka dzieci. Jakim więc prawem, miałaby zagrażać szczęściu tej cudownej rodziny? Po co zasiewać w jego sercu ziarno niepewności, lub niszczyć to, co jest teraz między nimi? Przecież jeszcze przed chwilą nie miała nic. Nie powinna być aż tak zachłanna. Samo bycie u jego boku musi jej wystarczyć. Przynajmniej na razie…

- Czuję wolność – odezwała się w końcu, powoli otwierając oczy i kierując je na bruneta. Uśmiechnął się ze zrozumieniem, podpierając głowę na drugiej ręce.

- Wolności… - mruknął, a w jego głosie dało się wykryć nutkę rozmarzenia.

- Wiesz… - Jej głos znów wyrwał go z głębokich rozmyśleń. Spojrzał na nią ponownie. Wydawała się teraz trochę smutna. – Kiedy poszedłeś wynająć pokój, usłyszałam jak Tensomaru rozmawiał przy drzwiach z jakimś starszym mężczyzną i kobietą. Pewnie myśleli, że śpię, i że mówią bardzo cicho, ale cóż… W każdym razie, wychodzi na to, że naprawdę oficjalnie zostałam uznana za martwą. Tamta kobieta powiedziała wcześniej do Tensomaru, że nie będę mogła dać mu już dzieci. Mężczyzna dotarł trochę później, ale nie wydawał się w ogóle zaskoczony tą wiadomością. Tak, jakby wiedział wszystko dużo wcześniej niż Tensomaru… - zastanowiła się przez chwilę. – Jego głos wdawał się znajomy. Może nawet często nam towarzyszył, a ja nie zwróciłam uwagi… W każdym razie, wychodzi na to, że mój mąż… właściwie można by powiedzieć, że wdowiec po mnie – zaśmiała się sarkastycznie. – Wcale nie miał tak dużo do powiedzenia. Decyzję, by się mnie pozbyć, bo stałam się nieprzydatna, padła dużo wcześniej, a Tensomaru został tylko o niej powiadomiony. Wysyłają mnie do Konohy, bym tam wiodła ciche i skromne życie, nie wychylając się za bardzo.

- To okrutne – stwierdził brunet, gdy tylko kobieta skończyła swój monolog. – Jak oni mogą tak po prostu pozbywać się ciebie w takiej chwili? Co za egoizm, porzucać własną żonę, bo się trochę zmieniła. – Niemal wypluł te słowa, wpatrując się teraz w wyjście. Jego mięśnie twarzy zrobiły się bardzo napięte, a on samy wyglądał na nieźle wkurzonego.

- Nie… - Emi odezwała się łagodnie. – Tensomaru wcale tego nie chciał. Walczył o mnie. Słyszałam. Ale nie walczył tak tylko dla mojego dobra, ale przede wszystkim dla swojego. Widzisz… On jest tu więźniem tak samo, jak ja. Ja dostałam szansę na opuszczenie tych więziennych murów, a on zostanie tu do końca. Wybiorą nową kobietę, która zajmie moje miejsce. Tensomaru i ja staliśmy się sobie naprawdę bliscy. Darzymy się szczerą przyjaźnią i w tej sytuacji, to nad jego losem bardziej ubolewam. Nie oceniaj więc go zbyt surowo – dodała.

Haruki wpatrywał się w nią, jak w obrazek. Znów miał ten swój wyraz twarzy, przy którym przetwarzał usłyszane właśnie informacje. Kiedy już dotarło do niego wszystko, posmutniał lekko.

- Biedny Tensomaru… - stwierdził od razu.

***

                Od dłuższego czasu, Yuji wpatrywał się w starszego brata swojej przyjaciółki, który z niespotykanym uśmiecham zabawiał małą dziewczynkę.

Siedzieli właśnie w salonie Itami, w części, do której nie dotarły płomienie. W powietrzu nadal dało się wyczuć zapach spalenizny. Nie pomagały nawet szeroko otwarte okna.

Zarówno Isamu jak i Ren, wykorzystali swoje techniki, aby nieco odgrodzić zdewastowane miejsce od reszty pomieszczenia. Nikt nie chciał denerwować małej Tii takim widokiem.               

                Starszy z mężczyzn, trzymał teraz na kolanach córkę swojej siostry, co chwilę przytulając ją i łaskocząc. Dziewczynka zdawała się być w siódmym niebie. Z głośnym śmiechem, wbijała się w ramiona wuja, by zaraz potem kulić się i bronić przed jego następnym atakiem łaskotek.

- Nie znałem cię od tej strony – odezwał się w końcu Usami, na co Yasai od razu spochmurniał. Zerknął na niego ze znudzeniem.

- To znaczy? – burknął cicho, głaszcząc teraz Tię po głowie.

- Tyle lat się kumplujemy, a ty dopiero teraz odkrywasz przede mną swoją naturę troskliwego, a wręcz zabawnego wujaszka – wyjaśnił, nie odmawiając sobie złośliwego uśmieszku.

- Nie kumplujemy się. – Stanowczo rozwiał marzenia Yuji’ego. Zamyślił się na moment, uspakajając nieco dziecko na swoich kolanach i wpatrując się w nie. Mała brunetka, siedziała teraz grzecznie, zafascynowana zabawą zamkiem od bluzy swojego wujka. – To moja pierwsza siostrzenica, nic na to nie poradzę. Poza tym… ona jest taka podobna do Itami – dodał po krótkim czasie.

Usami ponownie się uśmiechnął, opierając głowę na swojej ręce.

- Ale jako troskliwego braciszka małej sierotki, to cię nie kojarzę – odezwał się znowu.

Isamu, wyraźnie naburmuszony, prychnął tylko cicho, ale przemilczał jego uwagę. Yuji więc wznowił temat.

- Żałujesz, prawda? Pewnie nieraz miałeś ochotę przytulić, czy pocieszyć tamtą małą dziewczynkę, ale uroiłeś sobie, że tak będzie lepiej, że robisz coś dla jej dobra. Może i słusznie postępowałeś… Itami jest jaka jest. Fakt, że koniecznie chce by jej córeczka miała mnóstwo przyjaciół, była akceptowana przez wszystkich i nie stała się żadnym wyrzutkiem. To przecież dobra cecha. Każda matka powinna troszczyć się o dobro swoich dzieci. Co tam wioska i wszyscy mieszkańcy… Najważniejsze, żeby mała Tia miała się z kim bawić.

Starszy mężczyzna uniósł poważny wzrok, piorunując nim swojego towarzysza. Nie wyglądał na wkurzonego, ale w jego spojrzeniu kryło się tyle chłodu, że Yuji poniekąd zatęsknił za płomieniami.

- Według ciebie Itami źle postępuje? – zapytał takim tonem, jakby go o coś oskarżał. Usami zaśmiał się gorzko.

- Osobiście jestem zadowolony z jej decyzji. Mam gdzieś resztę wioski pod warunkiem, że ona jest bezpieczna. Staram się po prostu zachować obiektywizm – wyjaśnił spokojnie.

Isamu przeniósł wzrok na swoją siostrzenicę, wzdychając cicho. Przejechał delikatnie dłonią po jej króciutkich, brązowych włosach, a wielkie, zielone oczy, zapatrzyły się w niego, jak w obrazek.

- Nie wierzę, że ona mogłaby kogokolwiek skrzywdzić – mruknął cicho. – Nie chcę w to wierzyć.

                W tym momencie usłyszeli skrzypnięcie drzwi, dochodzące od strony sypialni. Dwie sekundy później, w wejściu do salonu stanął wysokie blondyn. Długie włosy miał teraz związane w kitkę. Ściągał właśnie z siebie biały fartuch, a jego twarz wyglądała, jak po kilku godzinach ciężkiej pracy.

Obaj mężczyźni z salonu spojrzeli na niego uważnie.

Ren westchnął ciężko, opierając się o framugę drzwi.

- Na szczęście dziecku nic się nie stało, ale Itami nie powinna się za bardzo ruszać. Poza tym, ma mocno poparzone ręce. Nawet przy jej poziomie regeneracji, rany i tak mogą dokuczać jej przez parę tygodni. Opatrzyłem je, ale wpadnę do niej jeszcze wieczorem by zmienić opatrunek. Przez trzy, cztery dni będę ją odwiedzał by jej pomóc. Potem powinna już być w stanie sama się tym zająć. Niemniej jednak, myślę, że powinien teraz być z nią ktoś bliski – objaśnił w skrócie, po czym skierował się w głąb salonu. Usiadła na jednym z wolnych foteli i chwyciła za szklankę z wodą, która stała na stole.

Przez dłuższą chwilę w pomieszczeniu panowało milczenie. Każdy z mężczyzn patrzył w innym kierunku, pogrążony we własnych myślach.

- Śpi? – odezwał się w końcu cichym tonem Yuji. Ren spojrzał na niego nieobecnym wzrokiem. Wydawało się, jakby w ogóle nie usłyszał tego pytania. Sekundę później, pokręcił tylko automatycznie głową.

Usami podniósł się więc z miejsca i bez zbędnych tłuczeń, udał się do sypialni swojej przyjaciółki.

Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, pozostali dwaj mężczyźni, zgarbili się nieco.

- Co o tym sądzisz, Ren? – zapytał od razu Isamu, ostrożnie odkładając małą Tię na miejsce obok i podając jej do zabawy jakiegoś starego pluszaka, którego właśnie wypatrzył pod stołem.

Blondyn mruknął coś cicho pod nosem, z poważną miną drapiąc się po brodzie.

- Chyba nie potrafię być w tej sprawie za bardzo obiektywny. Yuji miał rację, że wezwał nas w pierwszej kolejności. Nie chciałbym by ktokolwiek więcej się o tym dowiedział, dopóki nie zbadamy sprawy.

- Ci obcy popaprańcy mogą je dorwać jeśli nic nie zrobimy – warknął nerwowo, zaciskając pięści.

Ren przyjrzał się młodszemu kuzynowi, po czym przeniósł wzrok na małą dziewczynkę obok niego. W jakiś sposób, czuł się za nich odpowiedzialny. Nie tyle za członków własnego klanu, co po prostu za rodzinę. Bardzo bliską mu rodzinę.

- Dobrze by było, gdyby nad Itami ktoś czuwał. Nie byłaby w stanie sama zbyt efektownie się obronić, a teraz jeszcze ten wypadek… Wtajemnicz we wszystko Kin. Jeśli ty nie będziesz czuł się na siłach…

- Nic mi nie będzie – przerwał mu nerwowym syknięciem, zerkając na niego spode łba. Blondyn wywrócił tylko demonstracyjnie oczami, powracając do przerwanego wątku.

- Wtedy niech Kin jej dogląda. Zabezpieczymy jej dom naszymi technikami i powiem babci, by kilka osób z klanu, miało na szczególnej uwadze ten teren. Nie martw się, znasz ją, nie będzie pytała o powód, ani o szczegóły – wyjaśnił z pobłażliwym uśmiechem.

Isamu nadal nie wyglądał na przekonanego. Nerwowym wzrokiem, jeździł po całej podłodze, jakby szukając w niej odpowiedzi. W tym samym czasie, Tia bawiła się obok. Usadowiła właśnie swoją maskotkę na drugim brzegu kanapy, a sama zaczęła się teraz wspinać na plecy wuja. Mężczyzna nie patrząc nawet w jej stronę, chwycił dziewczynkę za ramię tak, że po chwili znalazła się u niego na kolanach. Lekko zaskoczona i coraz bardziej nadąsana brunetka, zaczęła wierzgać nóżkami, próbując uwolnić się z żelaznego uścisku.

- A co z nią? Przecież chodzi do przedszkola i w ogóle…- zagadnął ponownie Isamu.

Ren uśmiechnął się tajemniczo.

- Cóż… rozmawiałem już na ten temat z Itami.

                Yuji otworzył drzwi najostrożniej, jak tylko potrafił. Mimo iż wiedział, że dziewczyna nie śpi, to jednak tak jakoś… nie chciał by jakieś skrzypnięcie ją rozdrażniło. Wszedł do środka równie cicho i powoli, podchodząc do wielkiego łóżka, w którym leżała spokojnie młoda kobieta.

Wpatrywała się w okno, które znajdowało się naprzeciwko drzwi wejściowych.

Mężczyzna chrząknął cicho, aby zwrócić na siebie uwagę, niestety bezskutecznie. Młoda mam najwyraźniej wcale nie miała zamiaru zaszczycać go swoim spojrzeniem.

- Boli? – zapytał w końcu cicho, bo nic innego nie przychodziło mu do głowy.

Itami nadal wpatrując się w widok za oknem, pokręciła tylko przecząco głową.

- Ren wysmarował mnie jakąś zieloną mazią, która na jakiś czas zneutralizowała ból po oparzeniach – odpowiedziała głucho.

- Po oparzeniach… - szepnął cicho Yuji, wkładając ręce do kieszeni spodni i podchodząc bliżej łóżka. Przez chwilę przyglądał się przyjaciółce. Bardzo dobrze czuł jej obecny nastrój. Mimo, że z zewnątrz wydawała się spokojna i opanowana, to z trudem powstrzymywała się od płaczu. Strach jaki właśnie odczuwała był tak silny, że mężczyzna miał ochotę znaleźć się jeszcze bliżej tej drobnej istotki. Chciał ją przytulić, pocieszyć, powiedzieć, że wszystko jakoś się ułoży. Wiedział jednak, że sytuacja wymaga podjęcia jakiś kroków. Wcześniej czy później, ktoś dowie się o tym, co się tu dziś wydarzyło. Nie czas więc na bezwartościowe słowa pociechy i złudne zapewnienia, że będzie dobrze.

- Wiesz… - odezwała się nagle cichutko, a jej głos rozbrzmiał w całym pomieszczeniu bardziej niż krzyk. – Rozmawiałam trochę z Ren’em. Sama też myślałam… - mówiła niepewnie. Opuściła głowę, wpatrując się teraz w swoje zabandażowane dłonie. – Jako matka, muszę za wszelką cenę zapewnić Tii bezpieczeństwo – dodała odrobinę pewniejszym tonem.

- To oczywiste – przyznał dość ostrożne, nie do końca pewien co planuje dalej.

- Chciałabym… powinnam… - Zacisnęła mocno usta by za chwilę, niechętnie wypowiedzieć kolejne słowa. – Tia musi opuścić Konohę – dokończyła pośpiesznie.

                Młody mężczyzna przez dobrą minutę wpatrywał się w nią oniemiały. Akurat takiego rozwiązania się nie spodziewał.

- Co przez to rozumiesz? Chcesz z nią uciec?

- Oczywiście, że nie – odparła lekko oburzona. – Powinna ukryć się gdzieś do czasu, aż nie rozwiążemy sprawy z tymi heretykami. Poza tym, jak widzisz ja nie bardzo mogłabym się oddalać w dalszą trasę – wyjaśniła.

- Więc z kim zamierzasz ją wysłać? Bo chyba nie zechcesz jej zrobić jakiejś samotnej szkoły przetrwania w tak młodym wieku, prawda? – zakpił, splatając ręce na piersi.

Kobieta przechyliła głowę w jego stronę, patrząc na niego wymownie. Mierzyli się tak na spojrzenia przez dłuższą chwilę, aż wreszcie Yuji skrzywił się nieznacznie i zaczął kręcić głowa.

- Nie. Nawet mowy nie ma. Zapomnij! – powiedział, automatycznie robiąc krok do tyłu. Itami zmarszczyła brwi.

- Kogo niby innego mogłabym prosić? – wykrzyknęła zdenerwowana.

- Po pierwsze, każdy inny byłby lepszy. Po drugie, ty nawet nie prosisz, ty żądasz! – odpowiedział jej równie nerwowo.

- Więc mam paść przed tobą na kolana?! Tego właśnie chcesz?! – Itami zdawała się być dużo bardziej nerwowa niż zwykle. Rumieńce na jej policzkach i wzrok, jakim wpatrywała się w przyjaciela sprawiały, że ten poczuł się odrobinę zmieszany.

- Wiesz, że nie o to chodzi – burknął, odwracając się od niej i drapiąc po policzku. Ani trochę nie podobał mu się ten pomysł. Że niby on miałby robić za niańkę jakiegoś bachora? Niańkę, albo ochroniarza, jeszcze lepiej! W dodatku mowa tu była o dziecku kobiety, którą kochał ponad wszystko. Cóż za ironia. Ta, która go odrzuciła teraz chce prosić go, by chronił jej rodzinę.

- Proszę… - Usłyszał nagle nieśmiały szept. Przechylił głowę w bok, spoglądając ukradkiem na siedzącą w łóżku brunetkę.

Pochylała głowę do przodu, a jej wielkie, zielone oczy lśniły niebezpiecznie, z trudem powstrzymując łzy.

- Wiesz co pierwszy raz poczułam, kiedy dowiedziałam się o niej? – mruknęła cicho, a jej wargi uniosły się nieco ku górze. – Bałam się. Byłam potwornie przerażona. Nawet przez myśl mi przeszło, że nie powinnam jej mieć – dodała, a mężczyzna odruchowo przybliżył się trochę, zaskoczony jej słowami. Uśmiechnęła się szerzej, nadal wpatrując się w kołdrę, którą była przykryta. – Nie zrozum mnie źle. Zawsze chciałam mieć dzieci. Po prostu wtedy, w pierwszych chwilach myślałam, że koniecznie muszę je mieć z Kibą, że żadnego innego dziecka nie potrafiłabym pokochać – kontynuowała, z każdym słowem coraz bardziej szokując czarnowłosego. – Zgadza się. W tamtym okresie mieliśmy trochę problemów i to ja okazałam się tą gorszą. Nie miałam pewności, kto będzie ojcem mojego dziecka… Strasznie się ociągałam ze zrobieniem badań i wiesz co? Z czasem to przestało być takie ważne. Czułam, jak we mnie rośnie z każdym dniem i z każdą chwilą kochałam ją coraz bardziej. Oczywiście, ulżyło mi, że ojcem okazał się Kiba, ale gdyby jednak sprawy potoczyły się inaczej, moje uczucia do Tii nie miałyby możliwości być inne. Kochałabym ją bez względu na wszystko, bo to mój najcenniejszy skarb. Rozumiesz mnie teraz? – Spojrzała w końcu na niego od razu poważniejąc.

Yuji stał, jak zahipnotyzowany. Wpatrywał siew  nią z lekko rozwartymi ustami i przez dłuższą chwilę nie mógł wydusić z siebie słowa.

- Nie – odparł wreszcie głuchym tonem. – Nie rozumiem ani trochę i nie mam pojęcia dlaczego mi o tym mówisz.

- Ja… - Itami zacisnęła usta, marszcząc brwi. Zastanawiała się, jak powinna dobrać w słowa swoją myśl. Nie chciała urazić Yuji’ego. Nie chciała by przez nią poczuł się skrępowany, czy zagubiony. Nie chciała stawiać go w takiej sytuacji. – Chciałabym… żebyś po prostu przestał postrzegać Tię jako córkę Kiby, a zaczął o niej myśleć przede wszystkim, jak o córce…

- Kobiety, którą kocham ponad życie, a która nigdy nawet odrobinę nie próbowała odwzajemnić moich uczuć – dokończył za nią.

- Nie tak to chciałam powiedzieć – żachnęła się naburmuszona.

W pokoju unosiła się teraz niebezpiecznie napięta atmosfera. Tym razem jednak, to Itami czuła się nią niezwykle przytłoczona. Bała się nawet odetchnąć głośniej, by się zwalić tej lawiny gniewu, którą wydawało jej się, że widzi w Yuji’m.

Młody mężczyzna stał sztywno, przygryzając dolną wargę. Ręce oparł teraz na biodrach, mocno przyduszając je do swojego ciała. Wyglądał, jakby wewnątrz cały się gotował.

- Zawsze… - zaczął, po czym od razu zaśmiał się nerwowo. – Zawsze myślałem, że gdyby nie Kiba, ty… że wtedy to ja okazałbym się dla ciebie tym właściwym. – dodał, a Itami wiedząc do czego zmierza, poczuł się, jakby była najpodlejszą osobą na świecie. – Ale wolałaś szukać pocieszenia u kogokolwiek innego… Za kogo właściwie ty mnie masz? Za swojego niewolnika, który przybiegnie do ciebie na każde skinienie, nie oczekując nigdy niczego w zamian? – wypluł niemal ostatnie słowa, patrząc na nią ze złością.

- Każdy ma prawo do błędów – odezwała się cicho, po czym spojrzała mu prosto w oczy. – Każdy – powtórzyła dobitniej.

Yuji aż poczerwieniał ze złości. Nie zastanawiał się nad powodem. Po prostu uczucia tym razem wzięły nad nim górę. Czuł się zraniony i wykorzystany. Był cholernie zazdrosny i poniżony.

- Naprawdę znaczysz dla mnie tak dużo – zaczęła spokojnie. - O wiele więcej niż inni. Musisz jednak zrozumieć, że ja nigdy nie przestałam kochać Kiby. Nigdy nie przestałabym go kochać. Pomyśl, jakbyś się wtedy czuł, gdybym to u ciebie szukała pociechy? Zniszczyłabym tylko naszą przyjaźń i oboje byśmy cierpieli – mówiła z przekonaniem w głosie.

- Walczyłbym o ciebie – bronił się pośpiesznie.

- Nie, Yuji – skwitowała, kręcąc głową i lekko się uśmiechając. – Nie wywalczyłbyś zbyt dużo, bo ja nie byłabym w stanie cię pokochać. Wolałabym żyć samotnie niż z innym mężczyzną niż Kiba – dokończyła.

Yuji wyglądał na zranionego. Wpatrywał się w brunetkę takim wzrokiem, że ta miała ochotę przepraszać go za wszystkie swoje grzechy.

- Nie… - mruknął w pewnym momencie cicho, kręcąc szybko głową. – Nie wciśniesz mi kitu, że zrobiłaś to dla mojego dobra. Nie ma mowy.

- A niby jaki inny powód bym miała? – burknęła.

                Zawahał się. Poparzył na nią badawczym wzrokiem, starając się wykryć jakieś kłamstwo.

Ale ona była szczera. Szczera bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. A on? Bał się tej prawdy. Jakaś jego część zawsze wiedziała, domyślała się, ale nie chciał tego akceptować. Bronił się jak tylko mógł, sam właściwie już nie wiedział przed czym. Czy naprawdę mógł być tak głupi i naiwny? Naprawdę wierzył w to, że istnieje jakaś szansa? Nie pojmował sensu swoich marzeń. Przeczył sam sobie. To go przerastało. Tym razem, wszystkiego zrobiło się za wiele.

Odwróciła się powoli, ruszając w stronę wyjścia.

- Yuji… proszę – odezwała się błagalnie. Zawahał się, lecz sekundę później sięgnął do klamki, lekko ją naciskając. – To moja córka. Ona jest moim sensem i powodem… - dodała, a jej głos zadrżał.

Chwilę później drzwi się zamknęły, a Itami załkała w samotności.

***

                Stojąc na polance niedaleko lasu, złożyła ręce do modlitwy, pochylając przy tym głowę i delikatnie się uśmiechając. Miała taki zwój mały zwyczaj. Modliła się tylko wtedy, gdy na niebie widniał księżyc. W dodatku robiła to bardzo często. Kierowała swoje myśli prosto do niego, wierząc, że dzięki temu trafią one do właściwej osoby. Osoby, której zawsze się zwierzała, i którą często prosiła o radę. I chociaż przed laty odeszła z tego świata, młoda kobieta była pewna, że sprawiedliwy duch jej zmarłego przyjaciela, nadal czuwa nad nią i nad całą wioską.

                Jej płomienne tęczówki ponownie zawędrowały w błękit nieba, wyszukując na nim blady, niemal zupełnie okrągły księżyc. Tym razem prosiła po prostu o szczęście. Szczęście, które pozwoliłoby jej dokonać sprawiedliwości i ocalić wiele niewinnych żyć. Za wszelką cenę chciała rozprawić się z oprawcami, którzy napadli jej wioskę. Nie kierowała nią jednak chęć zemsty. Wiedziała bowiem, że gdyby Satoru żył na pewno chciałby odwdzięczyć się jakoś Itami za to, co niegdyś dla nich zrobiła. Ona również tego chciała. Pragnęła chronić tę młodą kobietę i jej dziecko. Zwyrodnialcy winni zapłacić za swoje czyny, a ona musiała do tego doprowadzić. Teraz miała szansę nie tylko odwdzięczyć się za pomoc sprzed lat, ale również odpokutować sama przed sobą. Dawniej nie udało jej się ocalić małej dziewczynki, którą powierzono jej opiece. Nie była również w stanie ochronić swojego przyjaciela.

Czasy się jednak zmieniły i tym razem, to ona stanie się łowcą. Łowcą, który zapoluje na swoje ofiary.

- Satoru… - odezwała się cicho i z uśmiechem. – Itami zasłużyła na dobre życie. Proszę, pomóż mi znaleźć tych, którzy chcą jej zaszkodzić i daj mi siłę bym mogła ich zabić – dokończyła, nie spuszczając wzroku z księżyca. Stała tak przez kilka chwil. Niebo było niemal zupełnie czyste, a nieliczne chmurki, przesuwały się niezwykle powoli.

- Pani Yumeko! – Usłyszała nagle za sobą męski głos. Odwróciła się i ujrzała zmierzającego w jej kierunku, młodego mężczyznę z jej wioski. – Otrzymaliśmy oficjalne pozwolenie od Hokage na działanie na własną rękę w sprawie tych obcych – powiedział, gdy stał już przy niej. – Ten cały Hokage wydał się dosyć beztroski i łatwowierny… Powiedział, że otrzymał o nas informację od swojej żony, która spotkała nas na swojej obecnej misji. To pewnie jedna z tej grupy, którą spotkaliśmy w lesie. Tak czy inaczej, prosił byśmy na miarę możliwości nikogo z poszukiwanych nie zabijali i niezwłocznie powiadomili jego, lub kogoś z jego ludzi, gdy uda nam się kogoś pojmać – dodał.

Yumeka kiwnęła głową, po czym znów na chwilę spojrzała w stronę księżyca.

- Hokage ma szczęście, że kierują nami dobre intencje. Nie powinien tak wszystkim ufać – powiedziała, a następnie ruszyła w kierunku lasu.

***

                Nie był pewien jak długo siedzi już na tym stołku. W każdym razie było to już na tyle długo, że rozbolało go siedzenie. W dodatku ręce miał już tak zdrętwiałe, że ramiona dygotały mu jak po najcięższym treningu. Skute za plecami nadgarstki jak widać nie sprzyjały wygodnej pozycji. Był już tym wszystkim nie tyle przerażony, co zirytowany, a nawet znużony. Wkurzało go,  że pomimo iż mówił prawdę, ten staruszek chciał wiedzieć więcej i więcej. Przesłuchiwał go już od dłuższego czasu, a rozmowa nie posuwała się ani trochę naprzód. Nie była to oczywiście wina Kiby. Nie uważał, że ma coś do ukrycia i właściwie powiedział mu wszystko co wie. Przynajmniej tyle, ile było w raporcie dotyczącym misji. Przecież osobiste powody zarówno jego jak i samego Hokage nie miały tu zbyt wiele do rzeczy. Miałby się skarżyć, że jest przewrażliwiony na punkcie żony. Obcego faceta nie powinno to interesować.

                Właściwie ucieszył się, kiedy staruszek opuścił pomieszczenie. Mógł w spokoju zebrać myśli, skomponować jakiś sensowny plan… Dopiero, gdy minęło więcej czasu zaczął się denerwować. Przyszło mu nawet do głowy, że być może teraz przesłuchuje Hinatę bądź Ryu. Z Akamaru raczej za wiele nie wyciągnie, ale mógłby posłużyć się nim, jako bodźcem, który zmusiłby pozostałą dwójkę do mówienia. To było bardziej niż bezsensu. Co właściwie ten zdziadziały koleś chciał usłyszeć? Jaką chciał prawdę?

Inuzuka Kiba nie był teraz w stanie zrobić zbyt wiele. Zniecierpliwiony zaczął wiercić się na drewnianym stołku, próbując choć odrobinę poprawić swoją sytuację. Ręce oprócz tego, że złączone były ze sobą, to jeszcze krótki łańcuch przechodził pod stołkiem, przez co nie mógł ich przełożyć do przodu. W końcu jednak stanął na krzesełku i sam przeskoczył do tyłu, dzięki czemu ręce, wraz ze stołkiem znajdowały się teraz przed nim. Cóż… i to by było na tyle, pomyślał, krytycznie wpatrując się w swoje skute dłonie. Były czerwone i opuchnięte, a spod niezbyt luźnych kajdan ściekała wyciekała krew.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, przy okazji nasłuchując, czy nikt się do niego nie zbliża. Nie wyczuwał żadnego nowego zapachu, więc zapewne staruszek nie prędko do niego wróci. Pomieszczenie było bardzo podobne do poprzedniego. Bardzo surowy stan, betonowe, wilgotne ściany, podłoga i sufit, gdzie nie gdzie jakieś stare, metalowe meble, albo coś co je przypominało, a nawet kałuże. Ponownie spojrzał na swoje spuchnięte ręce, marszcząc brwi. Złożył je do pieczęci i mocno się skoncentrował. Jego czupryna zdawała się teraz być gęstsza i bardziej szorstka, paznokcie zrobiły się ostre niczym szpony, a rysy twarzy znacznie ostrzejsze. Otworzył swoje dzikie oczy i jednym, szybkim ruchem, rzucił się na ścianę. Nie był w stanie wykonać swojej techniki, z tak skutymi dłońmi, ale po uderzeniu stołek i tak rozpadł się na kawałki. Był już odrobinę bliżej wolności. Niestety, kajdany wydawały się być bardzo solidne. Nie miał pojęcia z czego mogły być zrobione. Ich zapach nie przynosił mu na myśl nic konkretnego.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, jakby chciał znaleźć tam jakąś pomoc. Jego uwagę przykuł metolowy pręt, który leżał w jednym z kątów. Podszedł do niego i chwycił go, od razu wkładając sobie za pas. Przyda się tak w razie co, pomyślał, przypominając sobie, że został obrabowany z wszelkiej broni.

Zbliżył się do drzwi, uważnie nasłuchując i wyostrzając swoje zmysły dźwięku. Według jego nosa, w pobliżu nie było zupełnie nikogo. Mógł więc wyjść i poszukać jakiegoś wyjścia. Zanim jednak to zrobił, postanowić poszerzyć swój zasięg węchowy. Skoncentrował się, a kiedy był już gotowy, zadziałał swoim nosem na pełną skalę. W jednej chwili poczuł potworny ból. Mdłości wywołane ostrym zapachem, który pojawił się tak znienacka, były niewyobrażalne. Miał wrażenie, że ktoś wetknął mu przez nos ostry sztylet, dźgając nim aż sam mózg.

Upadł na kolana i od razu zwymiotował, przytłoczony tak silną wonią. Przez dłuższą chwilę kręciło mu się w głowie, miał problemy ze słuchem i z wzrokiem. Pierwszy raz w życiu doświadczył tak wielkiego szoku.

                Kiedy zaczął się już uspokajać i powoli odzyskiwał rozum, usiadł na zimnej ziemi, podpierając się z przodu rękoma i starając się oddychać jedynie przez usta. Nie był pewien, czy jego nos nie nada się już na straty, ale wolał teraz o tym nie myśleć. Zrozumiał, że tak intensywny smród nie wziąłby się znikąd. Z nieukrywanym lękiem więc, odwrócił się do tyłu, czując, że wcale nie był w tym pomieszczeniu sam. Gdy jego wzrok ogarnął resztę pomieszczenia, dostrzegł niedużą dziewczynkę, stojącą kawałek dalej. Wyglądała na jakieś dwanaście lat. Pierwsze co rzucało się w oczy, to jej niesamowicie długie włosy o morskim odcieniu. Miała bardzo dziwną fryzurę, przypominającą kolce. W pierwszym momencie, Kiba myślał, że dziewczynka ma na sobie obcisły kostium. Dopiero po chwili zorientował się, że stoi przed nim zupełnie naga, a jej skóra co prawna miała w miarę naturalny odcień, ale pokryta była różnymi, zielonkawymi paskami. Jakby całe jej ciało owijała jakaś wstążka. W chwili, gdy uniosła wzrok i spojrzała na niego, poczuł dreszcze. Jej oczy nie były normalne. Były czarne. Czarne białka, z których wyłaniały się tęczówki o nieco jaśniejszej barwie, niż włosy. Na jej twarzy również znajdowały się dziwne paski. Przypominały strumień łez, spływający po policzkach.

Przez lekko rozchylone usta, można było dostrzec ostre jak brzytwa zęby.

Krótko mówiąc, mała dziewczynka przypominała poniekąd jakieś monstrum. Nie tyle jej wygląd był niepokojący, co aura, jaka unosiła się wkoło. Pustka, a jednocześnie niepokój. Kiba nie był w stanie wyczuć, jakie intencje może mieć co do niego ta drobna istotka. Intuicja jednak podpowiadała mu, że powinien zakładać najgorsze. Do tego wszystkiego, dochodził jeszcze okropny smród. Był tak intensywny, że wywoływał łzawienie oczu. Mężczyzna nie miał wątpliwości, że to właśnie ten fetor zadział na niego tak upokarzająco. Jak tylko przypomniał sobie tamten szok, do razu poczuł mdłości. Zapach przypominał mu mniej więcej ryby. Był oczywiście znacznie gorszy. Jakby wielokrotnie zwiększona intensywność gnijących ryb. Za wszelką cenę starał się o tym nie myśleć i skupić, na stojącej kawałek dalej postaci.

- Chcesz uciec? – odezwała się nagle dziewczynka. Kiba ponownie przyjrzał jej się zdziwiony. Jej głos był taki… taki normalny. Jak tylko się odezwała od razu zrobiło jej się bliżej do małej dziewczynki, aniżeli do cuchnącego potwora.

- Skąd się tu wzięłaś? – zapytał nadal oszołomiony całą tą sytuacją.

Dziewczynka nic nie odpowiedziała, tylko palcem wskazała na jedną z kałuż. Kiba przesnuł wzrok i dopiero zauważył, że rzeczywiście, pomieszczenie zdawało się był jakieś takie… bardziej suche. Od razu zrozumiał, że to musiała być zdolność tej dziewczynki. Najwyraźniej posługiwała się stylem wody, skro była w stanie zmienić swoje ciało w ciecz.

- Potrafisz mienić się w wodę? – zapytał, ostrożnie dobierając słowa. Dziewczynka pokręciła przecząco wodą, wpatrując się teraz w ziemię. Wydawała się być wyzbyta z wszelkich emocji.

- Jestem wodą – mruknęła cicho.

- Hę? – Brunet zmarszczył brwi, jednocześnie próbując podnieść się z zimie. Uważał jednak by nie stracić dziewczynki z oczu.

- Jestem morzem – dopowiedziała, a jej magnetyzujące spojrzenie zawisło na Kibie.

Była dziwna, to mógłby od razu stwierdzić. Jednakże, świat shinobi składał się z wielu specyficznych i niepowtarzalnych osób. Doświadczenie nauczyło go, że osoby odbiegające swoim zachowaniem od normy, zazwyczaj posiadają nie jednego asa w rękawie. Nie raz się zdarzało, że moc jaką posiada dany osobnik, może zwyczajnie przytłaczać całe człowieczeństwo.

- Masz mnie pilnować, abym nie uciekł? – zapytał spokojnie. Dziewczynka znów pokręciła przecząco głową.

- Obserwować – odparła.

Inuzuka nie bardzo wiedział, jak ma się do tego odnieść. Nie lubił tak nie jasnych sytuacji. O stokroć wolałby, aby ta podejrzana osóbka wyzwała go na pojedynek lub otwarcie próbowała powstrzymać przed ucieczką.  Teraz jednak nie wiedział, czego może się spodziewać.

- Kazano mi – dodała nagle, a po jej twarzy przemknął cień smutku.

- Kazano – powtórzył, jakby nie zrozumiał tego słowa. Szybko jednak się otrząsnął. – Kto ci kazał?

Dziewczynka odwróciła głowę, nie patrząc na mężczyznę.

- Ja mam cię tylko obserwować – powiedziała nieco bardziej dobitnie.

Te słowa znów zbiły go z tropu. Czy to możliwe, żeby sugerowała mu ucieczkę? Czy nie wpakuje się przez to w większe kłopoty?

- A co z tym smrodem, przez który o mało nie straciłem nosa? – zapytał, nie ukrywając swojej irytacji.

W tym momencie, dziewczynka zadrżała i zacisnęła mocno pięści. Przez prawie minutę stała sztywno, uparcia wpatrując się w podłogą. Wyglądała zupełnie tak, jakby starała się przed czymś powstrzymać. W końcu jednak spojrzała na niego, a wyraz jej twarzy zdawał się być o wiele bardziej ludzki. Wyglądała na zdenerwowaną i zniecierpliwioną.

- Tylko cię obserwuję – powtórzyła przez zaciśnięte zęby.

Kiba zrozumiał aluzje i postanowił zaryzykować. Jakby nie było, nie miał nic do stracenia. Uśmiechnął się ukradkiem, powoli zmierzając ku wyjściu. Starał się wierzyć, że ta mała, wodna istotka nie wbije mu zaraz noża w plecy. Nim wyszedł, zerknął jeszcze na nią kątem oka.

- Jak masz na imię? – zapytał, a dziewczynka wyraźnie zdawała się być zaskoczona.

- Umi – szepnęła cicho, spuszczając głowę zawstydzona.

- Mam nadzieję, że nie chcesz mnie zabić, Umi – powiedział z nikłym uśmiechem, po czym wyszedł z pomieszczenia.

***

                Powoli zanurzyła poranione ręce w chłodnej wodzie. Syknęła cicho, przygryzając dolną wargę. Ból, który poczuła był dosyć krótki, lecz bardzo wyrazisty. Przez kilka sekund, miała wrażenie, jakby ktoś obdzierał jej kończyny ze skóry. Czerwień zabarwiła odrobinę wodę, a po chwili ból zaczął odpływać. Ukojenie jakie nadeszło było tak silne, że podziałało nawet na umysł. Delektowała się mijającym cierpieniem ze spokojem przymykając oczy. Oparła się o brzeg wanny, zanurzając głębiej w wodzie. Zdecydowanie potrzebowała chociaż chwili zapomnienia. Niemal zupełnie udało jej się oczyścić umysł.

Jak widać, wspólne medytacje z Isamu przynosiły efekty. Itami naprawdę potrafiła zapanować nad emocjami.

                Jej błogą nirwanę przerwało jednak pukanie do drzwi. Irytacja powróciła w okamgnieniu, a ból nad którym zdawała się panować, zrobił się wyjątkowo nieprzyjemny.

Osobą, która zajrzała po chwili do pomieszczenia okazała się Kin. Dawna mistrzyni Itami i jej obecna szwagierka. Jak tylko zobaczyła kąpiącą się brunetkę, od razu bez cienia krępacji wparowała do łazienki, wyraźnie niezadowolona z obecnej sytuacji.

- Ren chyba wyraźnie ci powiedział, że nie powinnaś za bardzo moczyć tych ran. Posłużył się swoimi najlepszymi balsamami własnej roboty, a ty je zwyczajnie marnujesz – powiedziała oskarżycielskim tonem, stając przed wanną i krzyżując ręce na piersiach.

Itami podniosła znudzony wzrok, wpatrując się w starszą kobietę z nieukrywanym niezadowoleniem. Demonstracyjnie wyciągnęła obie ręce z wody, powoli układając je po bokach wanny. Ze wszystkich sił starała się ukryć silne pieczenie, jakie poczuła zaraz po wynurzeniu.

Kin westchnęła ciężko, kręcąc głową z politowaniem.

- Dobra, koniec tej szopki. Wyskakuj z wody – powiedziała stanowczo, chwytając za ręcznik i rozkładając go przed sobą.

- Nie musisz pomagać mi we wszystkim – burknęła urażona Itami, po czym zaczęła się podnosić. Wbrew temu co myślała, okazało się to niezwykle trudne. Śliska powierzchnia, niespecjalnie sprzyjała podparciu się na samych łokciach. Z kolei, większe nachylenie się do przodu uniemożliwiał jej spory brzuch. Po kilku próbach i niebezpiecznych zachwianiach, zniecierpliwiona Kin w końcu podeszła bliżej młodej kobiety i opatuliła ją ręcznikiem, bez większego problemu podnosząc przy okazji do pozycji stojącej.

Wyraźnie zażenowana już Itami, wyszła z wanny o własnych siłach, bez słowa i w pośpiechu opuszczając łazienkę.

Kin co prawda nie spodobało się jej zachowanie, ale była już przyzwyczajona. Znała ją od dnia narodzin i poniekąd traktowała jak własną córkę. Zazwyczaj potrafiła bezbłędnie rozgryźć nastrój swojej dawnej uczennicy i sprawić, że wszystko toczyło się tak, jak to sobie zaplanowała. Tak też było i tym razem. Młoda Inuzuka nie była osobą, która lubi być zależna od innych. Bardziej niż przeciętny człowiek ceniła sobie prywatność i niezależność. Kin miała świadomość, że pomoc Itami byłaby o stokroć trudniejsza, gdyby nie fakt, że praktycznie wszystko jest teraz robione dla dobra małej Tii.

Nie zastanawiała się więc nad tym zbyt długo, tylko pośpiesznie ogarnęła łazienkę, zmywając wannę i wycierając mokrą podłogę. Z wilgotną miotłą powędrowała aż do sypialni państwa Inuzuka, gdzie prowadziły mokre ślady na podłodze.

                Kiedy weszła do pokoju, ujrzała siedzącą na łóżku brunetkę. Kremowy ręcznik, którym nadal była owinięta był już cały wilgotny i lekko ubrudzony krwią. Sama Itami wyglądała, jakby myślami była zupełnie gdzie indziej. Wpatrywała się w wielką szafę przed łóżkiem, nie zwracając uwagi nawet nadal kapiącą z niej wodę.

- Weź się w garść. Zamoczysz sobie całe łóżko- powiedziała Kin, odstawiając na bok swoje narzędzie pracy. Zbliżyła się do szafki przy oknie, na której niewielki koszyczek, ze wszystkimi niezbędnymi lekami, bandażami i opatrunkami. Wzięła go, po czym podeszła do brunetki i ukucnęła przed nią, odkładając przy okazji medyczny przybornik na podłogę. Nie czekała na żaden odzew ze strony młodszej dziewczyny, tylko od razu zajęła się jej rękoma.

- Położyłam już małą spać. Chyba była bardzo zmęczona, bo ani trochę nie marudziła – odezwała się, smarując jedną rękę Itami specjalną maścią. – Sama mam w domu małe dziecko, więc niestety nie mogę być do twojej dyspozycji przez cały czas. Jutro chyba wpadniemy razem. Dzieciaki się trochę pobawią, a my zajmiemy się jakimiś babskimi sprawami. Co ty na to? – dodała z większym entuzjazmem, zabierając się już za zakładanie opatrunków.

Młodsza brunetka spojrzała na swoją było mistrzynie bez większego zainteresowania. Nadal była niepokojąco przygaszona.

- Isamu? – mruknęła cicho.

Kin z westchnięciem spojrzała na Itami. Uśmiechnęła się przy tym smutno, wyciągając jedną dłoń i dotykając nią policzka brunetki. Odgarnęła jej kilka kosmyków włosów za ucho.

- To może brzmieć strasznie, ale wolałabym, żeby nie przychodził tu za często.

Inuzuka otworzyła szerzej oczy, patrząc zaskoczona na starszą kobietę. Po chwili jednak skrzywiła się, rozumiejąc o co tak naprawdę chodzi.

- Masz rację, wybacz. Za bardzo spanikowałam. Postaram się go więcej nie denerwować – odezwała się ze szczerą skrucho w głosie.

- Dziękuję – szepnęła cicho Kin, po czym wróciła do opatrywania ran dziewczyny. – Więc… co tak naprawdę chodzi ci po głowie? Zamierzasz zrobić coś na własną rękę? – odezwała się znów po dłuższej chwili.

Itami spięła się, zaskoczona nagłym i niebezpiecznie trafnym pytaniem swojej szwagierki. Czuła na sobie jej przeszywający wzrok. Jasno błękitne tęczówki lustrowały ją uważnie, starając się wyczytać cokolwiek z najdrobniejszych gestów.

Milczała więc przez dłuższą chwilę z uporem wpatrując się w podłogę. W głowie miała kompletny chaos i nijak nie potrafiła wymyślić żadnej realnej odpowiedzi.

- N…nie – zająknęła się w końcu, pochylając nieco głowę do przodu.

Kin ponownie w milczeniu badała zachowanie swojej podopiecznej. Była pewna, że coś kombinuje i szczerze się tego obawiała.

- Pamiętaj, że nie ważne co postanowisz, możesz nam o wszystkim powiedzieć. Zawsze będziemy po twojej stronie – odparła stanowczo, próbując wyłapać spojrzenie młodszej brunetki. Kiedy ich oczy się spotkały, wpatrywały się w siebie przez dłuższą chwilę.

W końcu jednak Itami, wyraźnie speszona odwróciła głowę w bok, mrucząc tylko ciche…

- Wiem.

***

                Siedział na dachu budynku, w którym mieściło się jego mieszkanko i rozmyślając, spoglądał w dal. Miał nad czym myśleć. Czy powinien pomóc Itami? Ochronić jej córkę na tyle, na ile będzie w stanie? Poświęcić się dla ich dobra? Czy stać go na tak wiele? Czy nie lepiej byłoby rozważyć inne opcje? Być może rozwiązanie było tuż pod nosem. Powinien był wpaść na lepszy pomysł, doradzić jej coś…

Nad tymi sprawami powinien się najbardziej skupić.

Niestety, jego myśli stale wędrowały do praktycznie nic nie znaczącego epizodu sprzed wielu lat. Jakim musiał być dziecinnym dupkiem, by wkurzać się na nią o coś, co zrobiła kiedy była w totalnej rozsypce. Dlaczego jej zdrada tak bardzo go zabolała? Czy to możliwe, że naprawdę się łudził, że mogą być razem? Czy naprawdę gdzieś tam widział dla nich cień szansy? Był aż taki naiwny? Nie wiedzieć czemu, nie był w stanie przypomnieć sobie, co tak naprawdę myślał o tej przyjaźni jeszcze kilka godzin temu. Nie pamiętał nawet, czy kiedykolwiek bardziej dogłębniej się nad tym zastanawiał. Teraz jednak wiedział. Nareszcie był tego pewien. Itami nigdy nie potrafiłaby odwzajemnić jego uczuć. Poniekąd uważał to nawet za okrutne i niesprawiedliwe. Nie, nie winił jej za to, że go nie kocha. Bardziej miał żal do losu, który sprawił, że zakochał się bez wzajemności. Najgorsze w tym wszystkim było to, że choćby nie wiadomo jak źle o niej myślał, nie potrafił jej znienawidzić. Jeszcze chwilę temu nawet nie chciał próbować. Jeszcze tego ranka ta jednostronna miłość wcale mu tak nie przeszkadzała. Nie wyobrażał sobie życia bez Itami. Chciał być przy niej, być jej przyjacielem, spowiednikiem, obrońcom, chciał po prostu być.

Teraz jednak coś się zmieniło.

Uśmiechnął się kpiąco, kręcąc głową z rozczarowaniem. Do głowy wciąż powracała mu myśl, o ile prostsze byłoby jego życie, gdyby nigdy się nie zakochał.

Jak na ironię, był typem faceta, który mógłby zdobyć niemal każdą kobietę. Właściwie, jakby się nad tym zastanowić, bywał w towarzystwie znacznie ładniejszych panien niż Itami. Nie była nikim wyjątkowym. Często nawet go irytowała.

- Pragniemy tego, czego nie możemy mieć – szepnął, unosząc głowę i spoglądają na górę sześciu Hokage, znajdującą się nieopodal. – Miałem pecha – skwitował obojętnie, jakby sam siebie próbował przekonać, że nic nie może na to poradzić.

Trudno, stało się, więc nie ma co się nad tym roztkliwiać, myślał z udawaną beztroską.

Nie mógł jednak się powstrzymać przed goryczą, jaka napływała ze świadomości, że być może ktoś inny otrzymał więcej szczęścia niż mu się należało. Los zakpił sobie, przydzielając jego porcję radości życia, jakiejś innej osobie. Niesprawiedliwie, został niesprawiedliwie potraktowany przez życie.

                W pewnym momencie podniósł się z miejsca, wzdychając ciężko i rozprostowując zdrętwiałe kości. Z żalem ponownie zerknął w kierunku wielkiej skały z wizerunkami przywódców wioski.

Z trudem i sporą niechęciom musiał przyznać, że szuka wymówek. Obwinianie innych o przeznaczenie, unikanie odpowiedzialności… To było zupełnie w jego stylu.

Jednakże, jego życie należało tylko i wyłącznie do niego. Mógł zrobić z nim co zechciał i nikt nie powinien go za nic winić. Skoro więc robienie czegoś ma mu przysporzyć tylko więcej bólu, to równie dobrze może sobie darować. Pytanie było tylko takie, czy unikanie problemów nie uczyni go jeszcze bardziej nieszczęśliwym?

Zrobił dwa kroki do przodu, zeskakując z dachu i po sekundzie lądując na swoim niewielkim balkoniku. Wszedł do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. Rozejrzał się po maleńkim, skromnie urządzonym saloniku. Nagle wydał mu się większy. Chłodny i pusty.

Stał przez jakiś czas bez ruchu, bez wyrazu wpatrując się w pustą ścianę. W końcu jednak zacisnął pięści i szybkim krokiem skierował się do sypialni.

- Chrzanię to – syknął, zmierzając do szafy i stając na palcach, sięgnął leżącą na niej torbę. Zrzucił ją na łóżko, po czym sięgnął do niedużej komody i zaczął opróżniać szuflady z ubrań, wywalając wszystko na łóżko. – Jestem kretynem – burknął, niedbale odkładając pustą już szufladę gdzieś na bok. Wyprostował się, przykładając dłonie do twarzy i wolno odgarniając z niej swoje czarne włosy.

- Yuji, jesteś kretynem – stwierdził dobitniej. – Potrzebuję urlopu.

***

                Biegł długim i pustym korytarzem. Wszędzie było mokro i duszno. Betonowe ściany zaczynały go powoli przytłaczać. W dodatku ten stały półmrok, który teraz działał na niego wyjątkowo niekorzystnie. Nadal nie odzyskał w pełni swego węchu. Właściwie, poniekąd bał się głębszych wdechów. W pamięci cały czas miał tamten mdlący smród.

Zbliżył się do kolejnego zakrętu, zatrzymując się przed nim i kucając przy samym brzegu ściany. Skoro nie mógł używać węchu, starał się wykorzystać inne swoje zmysły. Co prawda to nos był jego głównym atutem, ale nigdy nie twierdził, że pozostałe zmysły ma rozwinięte na mniejszym poziomie niż przeciętny człowiek. Było wręcz odwrotnie. Z całego oddziału tylko Ryu ze swoim genialnym słuchem mógł być teraz lepszy od niego.

Nasłuchiwał więc uważnie, ale oprócz kapiącej wody z oddali, nie dochodziły do niego żadne dźwięki.

Zmarszczył brwi, dysząc ciężko ze zmęczenia i spoglądając na kajdany skuwające jego nadgarstki. Zdecydowanie utrudniały mu poruszanie się.

                Ukradkiem wychylił się zza ściany, spoglądając na kolejny, długi korytarz. Zastanawiał się, gdzie mogą być Teraz Hinata, Ryu i Akamaru. Wolał znaleźć ich po cichu, najlepiej tak, aby nikt się o tym nie dowiedział. Miał tylko nadzieję, że mała Umi nie wpędziła go w jakąś pułapkę. Być może powiadomiła już przełożonych o jego ucieczce, ale póki co nikt go nie ścigał.

- Niemądra Umi traktuje wszystko zbyt dosłownie. – Usłyszał nagle niebezpiecznie bliski głos. Zadrżał, po czym cały zdrętwiał, czując jak zimny pot oblewa mu plecy. Powoli zaczął się odwracać, by stanąć twarzą w twarz ze źródłem głosu. Podniósł się przy okazji, widząc przed sobą kolejne dziecko. Była to dosłownie męska wersja Umi, którą wcześniej spotkał. Przynajmniej z wyglądu. Mały chłopiec miał ten sam odcień skóry, włosów u oczu. Nawet rysy twarzy mieli niemal identyczne. Różnicą była fryzura, ubranie i przede wszystkim postawa. Sterczące na wszystkie stronny włosy niczym kolce, miał dość krótko obcięte. Ubrany był w zwyczajne brązowe rybaczki i kremową koszulkę. W przeciwieństwie do dziewczynki, nie wyglądał na ani trochę nieśmiałego, czy spiętego.

Dziwaczne oczy chłopca zdawały się ukazywać zarówno bystrość, jak i dziecięcą ciekawość. Wpatrując się w Kibę, na jego ustach gościł przyjazny uśmiech.

- „Ten się nie myli, kto nic nie robi.” Leniwe dziecko, tylko unikałaby odpowiedzialności. Nie zdaje sobie sprawy, że jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za to, co robimy, ale także za to, czego nie robimy – odezwał się ponownie chłopiec, po czym zrobił krok do przodu. Inuzuka automatycznie się cofnął, gotowy by w każdej chwili chwycić po swój pręt, który miał za paskiem.  Chłopiec widząc reakcję mężczyzny, uśmiechnął się z rozczuleniem. – Przestraszyłem cię? Wybacz, nie to było moim celem. Kultura nakazuje mi bym wpierw się przedstawił. Mam na imię Fugu, miło mi cię poznać – powiedział chłopiec, po czym ukłonił się nisko.

- Fugu? – powtórzył Kiba, krzywiąc się nieco. – Serio? – Mimowolnie, uśmiechnął się kpiąco.

Fugu spojrzał na niego lekko urażony, ale zaraz potem znów się uśmiechnął.

- Nie bez powodu nadano mi takie imię. Lepiej pomyśl dwa razy, zanim wypowiesz jakieś słowo – odparł. W jego spojrzeniu pojawił się cień złośliwości.

Inuzuka ponownie się skrzywił. Ani trochę nie podobał mu się ten dzieciak. W porównaniu do tamtej małej Umi, ten tutaj był niebezpiecznie pewny siebie. Zdawał się grać z nim w jakąś grę, której póki co Kiba nie był w stanie zrozumieć.

Ukradkiem zerknął na swoje skute dłonie, zastanawiając się przy okazji, jak bardzo utrudniły by mu one walkę, albo przynajmniej ucieczkę. Ponownie uniósł głowę, aby spojrzeć na chłopca.

- Lepiej wracajmy. Komu w drogę, temu czas – przemówił malec, po czym odwrócił się i pewnym siebie krokiem ruszył do przodu.

Młody dowódca z Konohy był zaniepokojony taką postawą swojego potencjalnego przeciwnika. Dziwny wygląd, dziwne zachowanie… w dodatku ten spokój i beztroska. Wszystko to wskazywało na niebezpieczeństwo. Od samego początku coś tu śmierdziało. I wcale nie chodziło mu o ten obrzydliwy odór gnijących ryb. Cała ta wyspa wydawała się podejrzana. Już teraz sobie postanowił, że po powrocie skopie szanownemu Hokage dupę za przydzielenie mu tak „banalnej” misji. Ani trochę nie będzie go interesował fakt, że Naruto byłby równie zaskoczony jak on takim obrotem spraw.

Tak czy inaczej, teraz musiał jakoś wymknąć się temu dzieciakowi. Postanowił powstrzymać wodze fantazji o morderczym potworze tkwiącym w ciele tego malca i wypróbować najprostszą, najbardziej banalną metodę ucieczki. Powoli zaczął się więc wycofywać, nie spuszczając wzroku z Fugu ani na sekundę. Chłopiec oddalał się coraz bardziej w głąb korytarza, wyraźnie pewien, że Inuzuka podąża za nim.

Może rzeczywiście przecenił jego inteligencję, pomyślał z lichym rozbawieniem Kiba. W końcu to może być całkiem zwyczajne dziecko, które pozuje na mądrale.

Nieco już pewniejszym krokiem, odwrócił się w drugą stronę, skręcając w inny korytarz. Przez chwilę, z ulgą nasłuchiwał oddalające się kroki.

Uradowany takim obrotem sprawy, nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Starał się co prawda zachować powagę i stale dopuszczać do siebie podejrzenie pułapki, ale ulga jaką poczuł była zbyt silna. Odetchnął głęboko, przyśpieszając kroku i biegiem puszczając się do przodu.

                Nie przekroczył nawet dziesięciu metrów, a drogę zagrodziła mu wodna bariera. Zatrzymał się z trudem, niemal zderzając się z mokrą przeszkodą. Odskoczył do tyłu, wściekle zaciskając zęby. W pewnym momencie, z wody wynurzyła się twarz chłopca. Wyglądał na nieźle zirytowanego.

- Nie zrozumiałeś? Miałeś iść za mną – warknął i nim Kiba zdążył jakkolwiek zareagować, poczuł mocne szarpnięcie w dół, które dosłownie przygniotło go do ziemi. Z impetem uderzył potylicą o twardą powierzchnię. Obraz zrobił się zamglony, a dźwięk zdawał się dochodzić z oddali.

Lepszą świadomość odzyskał tylko na chwilę, po czym poczuł ból, przechodzący w drętwienie na całym ciele, a oczy same zaczęły mu się zamykać. Przez te kilka sekund przytomności zdołał dostrzec tylko kilka grubszych kolców, wystających z różnych części jego ciała i małego chłopca stojącego nad nim i spoglądającego w dół z surowym wyrazem twarzy.

- Itami… - szepnął słabo, ostatkiem świadomości, przywołując w myślach uśmiechniętą twarz swojej ukochanej.

***

               

                Itami stała przy oknie w swoim salonie, wpatrując się w pomarańczowe niebo. Nie czuła zaskoczenia, gdy na horyzoncie pojawił się dobrze znany jej mężczyzna. Tym bardziej nie zdziwił ją fakt, że owy mężczyzna miał na ramieniu solidnie naładowany plecak.

Nie ruszyła się z miejsca, gdy zbliżył się do jej domu, a po chwili przekroczył jego próg. Niedbale zrzucił swój tobołek na ziemię, podchodząc do kobiety i czekając na jej reakcję.

- Wiedziałam, że przyjdziesz – odezwała się cicho, powoli zwracając się w jego stronę.

Yuji zaklął przez zaciśnięte zęby, patrząc gdzieś w bok.

- Przez to gardzę sobą jeszcze bardziej – burknął. Długo ze sobą walczył, nim odważył się na nią spojrzeć. Kiedy jednak już to zrobił, dech zaparł mu w piersi.

Jej drobną postać, otaczała teraz pomarańczowa poświata zachodzącego słońca. Mimo mocnego cienia, jaki padał na jej twarz, był w stanie dostrzec jej szmaragdowe oczy, z których toczyły się teraz wielkie krople, lekko połyskujących łez.

Nie zdążył wypowiedzieć nawet jednego słowa, a kobieta wtuliła się w jego ramiona jak nigdy dotąd.

Będąc nadal w lekkim szoku, ułożył swoje dłonie na jej plecach, ostrożnie ją obejmując. Przez ten spory, jak na Itami gest, poczuł się wyjątkowo nieswojo. Zrobiło mu się przykro, gdy przypomniał sobie, że te wymuszone czułości i tak nie mają żadnego znaczenia.

- Uwierz mi, żałuję że muszę cię prosić o coś takiego. – Usłyszał jej przytłumiony głos. Spojrzał w dół, a kiedy kobieta oderwała twarz od jego piersi, również spojrzała mu w oczy. Po jej policzkach nadal spływały łzy. – Nie myślałam, że tak to się potoczy, ale… - przerwała, ponownie opuszczając głowę. Oparła czoło na jego bluzie, zaciskając mocno powieki. – Tak strasznie się boję – szepnęła drżącym głosem.

Yuji westchnął ciężko, delikatnie głaszcząc ją po włosach. Według niego, zawsze były bardziej jedwabiste i błyszczące niż o innych kobiet. Nawet teraz. W jego oczach wciąż była boginią.

Pochylił się lekko, zanurzając twarz w jej odrobinę potarganej fryzurze. Zapach kwiatów, jaki towarzyszył jej bez końca, działał na niego uspokajająco.

- Dla matki dobro dziecka zawsze będzie najważniejsze – odezwał się obojętnym tonem. – Nawet jeżeli miałoby to się odbyć kosztem innych – dodał.

Itami nic nie odpowiedziała, tylko kiwnęła twierdząco głową. Po kilku minutach, uspokoiła się nieco i oderwała od mężczyzny. Stanęła przed nim już w nieco lepszym stanie.

- Pójdę po małą i was odprowadzę – zdecydowała, po czym skierowała się do sypialni swojej córki.

Yuji’ego ani trochę nie zdziwił fakt, że dziewczynka była już spakowana i praktycznie gotowa do podróży.

                Odprowadziła ich na skraj lasu, znajdujący się za wioską. Jeszcze w domu, zastosowała na całej ich trójce, specjalną technikę kryjącą.

- Dzięki temu, tylko ja i Kiba będziemy w stanie was wytropić – wyjaśniła. Yuji nie zadawał zbyt wielu pytań. Nie chciał się jeszcze bardziej denerwować, chociaż wizja opieki nad trzyletnią dziewczynką sprawiała, że kolana się pod nim uginały.

Mała Tia była teraz cichutka i spokojna. Najwyraźniej Itami przerwała jej drzemkę i jeszcze nie do końca się obudziła. Prawdopodobnie nawet nie za bardzo pojmowała, co się w ogóle dzieje.

- Stosuj na niej swoje techniki – odezwała się w pewnym momencie Itami, kiedy zbliżali się już do celu swojej wspólnej wędrówki. Mężczyzna spojrzał na nią zdziwiony.

- Chcesz żebym hipnotyzował twoją córkę? – zapytał z niedowierzeniem. Brunetka zacisnęła usta.

- Tak. Nie chcę, żeby Tia cierpiała, więc jeżeli zacznie się bać, płakać i za bardzo tęsknić, zrób wszystko co w twojej mocy, aby ją uspokoić i rozweselić – odparła pewnym siebie głosem.

- Tylko, żebyś kiedyś nie zwalała na jakieś skutki uboczne, jak nie będzie sobie radziła z nauką. Na jej geny nie będę miał wpływu. – Uśmiechnął się złośliwie, szturchając kobietę lekko w bok. Itami uśmiechnęła się pod nosem, nie przestając jednak się zamartwiać.

- Chyba spakowałam wszystko co potrzebne – mruknęła cicho, z zamyśleniem wpatrując się w dal.

Usami krytycznym wzrokiem zerknął na swój obecny plecak, który musiał dźwigać. Jeszcze w domu Itami, musiał przepakować swoje rzeczy do dwa razy większego plecaka, aby zmieścić także rzeczy Tii, która przecież była za mała by nieść wszystko o własnych siłach. Co gorsze, okazywało się, że rzeczy tego szkraba zajmując znacznie więcej miejsca niż jego własne.

Nie dość, że zrobiono z niego niańkę, to teraz dodatkowo robił za woła, który musiał dźwigać cudzy tobołek.

- A rozpisałaś mi wszystkie instrukcje na karteczkach? – zapytał pół żartem pół serio.

- Oczywiście!

- Świetnie… - burknął, garbiąc się jeszcze bardziej, przytłoczony wizją najbliższej przyszłości.

Wspięli się na niski pagórek, przystając na szerokiej drodze, która prowadziła w stronę lasu. Kobieta schyliła się po córkę, biorąc ją w ramiona i podnosząc z ziemi. Przez chwilę szeptała jej coś do ucha, na co mała Tia kiwała tylko głową. Jej wydęte w podkówkę usteczka świadczyły jednak o tym, że nie za bardzo podobały się jej słowa mamusi. Po krótkim czasie, wielkie zielone oczy, należące do mniejszej brunetki wlepiły się w Yuji’ego.

Mężczyzna uśmiechnął się z trudem, chcąc już na początku jakoś udobruchać córkę swojej przyjaciółki. Skoro mieli spędzić razem trochę czasu, dobrze byłoby gdyby żyli w przyjaznych stosunkach. Miał szczerą nadzieję, że uda mu się przekonać do siebie to dziecko. Wiedział jednak, że Tia nawet jak na dziecko potrafiła być niezwykle uparta. Nie było w tym nic dziwnego, biorąc pod uwagę fakt, jakich miała rodziców.

- Yuji? – Usłyszał głos Itami. Spojrzał na nią i znów ujrzał jej zapłakane oczy. Otarła je pośpiesznie, starając się być silną. – Naprawdę znaczysz dla mnie tak wiele – powiedziała.

Mężczyzna wywrócił demonstracyjnie oczami, zbliżając się do kobiety i bez słowa ją obejmując. Ku jego zaskoczeniu, mała Tia, która wciąż tkwiła w ramionach swojej matki wcale go nie odepchnęła, a to chyba można by uznać za dobry znak.

- Daj już z tym spokój.

- Kocham cię, Yuji – wyznała cicho, a on tylko przytulił ją jeszcze bardziej, kolejny raz delektując się wonią jej włosów.

- Wiem, maleńka – szepnął. – Ja ciebie też. Trochę inaczej, ale równie mocno.

- Nie pozwolisz by Tii coś się stało, prawda? – Spojrzała na niego uważniej.

Uśmiechnął się ciepło, delikatnie dotykając dłonią jej policzka. Odgarnął kosmyk włosów za jej ucho, po czym nachylił się lekko, czule całując ją w czoło.

- Głupia… przecież to połowa ciebie – mruknął, opierając się na jej głowie. Po chwili oddalił się odrobinę, wciąż wpatrując się w jej oczy. – Nie mogłaby mieć lepszej opieki – dodał z pewnym siebie uśmiechem.

Itami odwzajemniła uśmiech, ściskając jeszcze mocno córkę. Ponownie szepnęła jej do ucha kilka słów, na co dziewczynka się popłakała. Nie upierała się jednak, ani nie marudziła, gdy w ramiona wziął ją Yuji. Przytuliła się tylko do niego, cały czas spoglądając na swoją mamę.

                Serce pękało Itami, gdy widziała oddalającą się postać swojego przyjaciela i małą główkę swojej córeczki, wyglądającą zza jego ramienia. Nie wiedziała, czy dobrze postępuje. Nie wiedziała co powiedział by na to Kiba, Isamu, czy ktokolwiek inny. Kierowała się własną intuicją, która nakazywała jej za wszelką cenę chronić swoje dziecko. Zarówno to, które znikało teraz w gęstym lesie jak i to, które nadal nosiła pod sercem.

************************************

Najtrudniejszy, ale chyba za to najdłuższy rozdział jaki mi się pisało. Serio, cierpię ostatnio na jakiś niedobór słownictwa i były takie momenty, że pół godziny myślałam nad jednym zdaniem. Także to, że rozdział dopiero teraz, to nie to, że mi się nie chciało. Chyba codziennie dopisywałam do niego kilka zdań, ale... brak weny mnie po prostu dopadło i chyba dopiero końcówka zrobiła się dla mnie jakaś tako... prostsza. No i w moim przypadku pasja do pisania przeplata się z zamiłowaniem do rysowania, a ostatnio to drugie przeważa, więc... Standardowo przepraszam za jakość. Wierzę, że druga księga, która zaczyna się już od kolejnego rozdziału, będzie znacznie ciekawsza. Liczę na Wasze wsparcie!

Ach, no i błędy sprawdzę jutro, bo chciałam już dodać ten rozdział, a nie mam siły, żeby nawet ponownie go przeczytać. (Pisałam go baaardzo długo, więc mam nadzieję, że jakiś strasznie pogmatwany nie jest O.o)

Pozdrawiam!

PS.

Umi - morze

Fugu -  potrawa z niezwykle trującej ryby