Rozdział XII

"Miłość nie polega na tym, aby wzajemnie sobie się przyglądać, lecz aby patrzeć razem w tym samym kierunku."

-Antoine de Saint-Exupéry

~*~

                  Nie czując na sobie niczyjego spojrzenia, poczuł się odrobinę bardziej zrelaksowany. Pośpiesznie uniósł miskę ciepłej jeszcze zupy i dopił resztkę do końca. Nie wiedział, czy to kwestia głodu i braku normalnego jedzenia, czy może talentu kucharza, ale miał wrażenie, że nigdy wcześniej nie próbował tak dobrego posiłku.

Odetchnął głośno, zadowolony z sytości żołądka. Z nikłym uśmiechem spojrzał na małą dziewczynkę, siedzącą tuż obok niego.

Tia nadal walczyła ze swoją porcją zupy. Wcale nie była zachwycona takim obrotem sprawy. Chciała zjeść przecież słodką drożdżówkę, a nie jakiś wywar z gotowanymi warzywami! Nie wiedzieć czemu, postawiono jej nagle warunek, że dostanie swoje słodkości dopiero kiedy zje porządny obiad. Problem polegał na tym, że część tych pływających jarzyn była jej zdaniem naprawdę paskudna. Wyławiała więc skrupulatnie wszystkie kawałki marchewki i ziemniaków, mając nadzieję, że to wystarczy, aby Yuji oddał jej zakupiony wcześniej wypiek z dżemem wiśniowym.

                W pewnym momencie drzwi do pomieszczenia, w którym aktualnie się znajdowali, zostały otwarte, a do środka weszła w podskokach blond włosa kobieta. Wyglądała na niezwykle pobudzoną i radosną. Miała teraz na sobie oprócz zielonej sukienki, biały kitel.

Doskoczyła do zaproszonych przez nią gości i zajęła miejsce obok Tii.

                Pokój, w którym się znajdowali był dosyć sporych rozmiarów, acz bardzo skromnie urządzony. Deski zarówno na ścianach jak i podłodze, przesuwane drzwi, które prowadziły od razu na zewnętrzny taras. Wszystko zdawało się być w bardzo tradycyjnym klimacie. Również meble. Niewielki, niski stolik, przy którym siedzieli na wygodnych poduszkach, a oprócz tego pod ścianą stało kilka wąskich szafek i półek, na których można było dostrzec między innymi ceramiczne naczynia oraz kadzidła.

Cała trójka znajdowała się w centrum pomieszczenia. Oświetlało ich delikatne światło naftowej lampy, która wisiała nad nimi, a także kilka zapalonych świeczek, stojących po jednej stronie pokoju.

- Tak ubrana wyglądasz o wiele bardziej znajomo – odezwał się w końcu Yuji, kiwając głową do kobiety.

Ta oderwała wzrok od małej Tii, w którą nieustannie i z nieukrywanym zafascynowaniem wpatrywała się już od dłuższego czasu.

- Tak też się lepiej czuję. Nie wychodzę w tym do miasta, bo ludzie od razu się krzywią – zaśmiała się, a jej spojrzenie znów powędrowało w stronę dziewczynki. – Swoją drogą, ty nic się nie zmieniłeś. Powiedziałabym, że nawet trochę zmizerniałeś przez te… dziesięć lat?  - powiedziała, ponownie na niego zerkając.

- Sporo czasu – mruknął, wyginając się nieco do tyłu i opierając na rękach. – Szczerze, miałem nadzieję, że już nigdy nie spotkam nikogo z organizacji. Właściwie to bardziej spodziewałbym się tego, że nie żyjecie – dodał, posyłając blondynce złośliwy uśmiech. Ta tylko niczym dziecko, pokazała mu język.

- Chciałbyś tego, co Yuji? – Usłyszeli nagle głośny trzask przesuwanych drzwi, a gdy się odwrócili w drzwiach ujrzeli wysoką kobietę, o ciemnej karnacji, brązowych, średniej długości włosach, związanych w kitkę, czarnych oczach i dwóch charakterystycznych, czarnych trójkątach na jej policzkach. Ubrana była w długie, pąsowe kimono, z ciemno bordowym pasem obi. Prezentowała się niezwykle dostojnie.

- Iku… - syknął, mrużąc przy tym oczy. Odruchowo wyciągnął lewą rękę i przyciągnął bliżej siebie, zaskoczoną dziewczynkę, która wcale nie miała mu za złe, że przerywa jej posiłek. Ona również spojrzała z zaciekawieniem na nowo przybyłą. – Mogłem się domyślić, że i ty tu jesteś – dodał.

                Brunetka uniosła wysoko podbródek, spoglądając na niego z wyższością. Po chwili zwróciła się w kierunku drugiej kobiety.

- Ayami, mówiłaś coś o ciekawym gościu. Gdzie on jest? – zapytała oschle, na co Yuji poczuł się, jakby został zdeptany.

- Ależ siedzi tutaj, Iku! – wykrzyknęła radośnie. Usami już chciał jej posłać przyjazny uśmiech, będąc wdzięczmy za uznanie, lecz kiedy odwrócił się w jej stronę zobaczył, że blondynka trzyma już w ramionach małą Tię. Uniosła ją wysoko. – To dziecko to więcej niż mogłabym chcieć! – dodała, pełna entuzjazmu.

Wściekły Yuji, czym prędzej wyrwał jej z rąk dziewczynkę, po czym urażony tą zniewagą, podniósł się z miejsca.

- Na nas już pora. Dziękujemy za posiłek – powiedział oficjalnym tonem, chwytając wolną ręką za swój tobołek i zmierzając w stronę wyjścia.

Drogę zastawiła mu Iku. Przez dobra minutę, mierzyli się na spojrzenia, aż w końcu kobieta uśmiechnęła się tryumfalnie.

- Ostatnio straciliśmy naszego ogrodnika. Przyda nam się ktoś do pomocy – oznajmiła spokojnie. Wyminęła go i z całkowitym opanowaniem, zajęła miejsce przy stoliku. Yuji podążył za nią wzrokiem. Wyczuwał podstęp. Nie był to jednak żaden niebezpieczny spisek, a zwykła pomocna intryga.

- Co mnie to obchodzi – burknął, starając się pozostać niewzruszonym. Domyślał się jednak do czego Iku zmierza. Czuł jej intencje, jej zamiary. Była bardzo pewna siebie. Pewna swojego zwycięstwa.

- Możesz się tym zająć, jeżeli chcesz tu zostać – wyjaśniła szatynka, wzruszając obojętnie ramionami. Ayami w tym czasie podparła głowę na rękach, które oparła o stolik, uśmiechając się szeroko i patrząc na każdego po kolei.

- Skąd pomysł, że chcę tu zostać? – warknął. Był coraz bardziej zirytowany. Naprawdę chętnie zatrzymałby się w tej wiosce. Taki właśnie miał zamiar. Kiedy jednak spotkał Ayami, a teraz Iku… To były osoby z jego przeszłości. Z jego najmroczniejszej przeszłości. Nie mógł im ufać, nie chciał tego. A jednak. Denerwowało go to, że Iku nie miała złych zamiarów. Nie chciała jego śmierci, jak to bywało w przeszłości. Przez to wszystko nie wiedział na czym stoi. Jak powinien zinterpretować jej zachowanie? Cholera, minęło dziesięć lat! Jak bardzo człowiek może się zmienić przez taki okres czasu?

                Zarówno Iku jak i Ayami należały niegdyś do tej samej organizacji, co Yuji. Organizacji Hikari. Były tam znacznie dłużej od niego. Nie wiedział ile dokładnie, ale kiedy on został zwerbowany, siłą, ale jednak, one już tam były.

Ayami… biały kitel, okulary i potargana fryzura. Teraz prezentowała się nieco lepiej. Zdawała się tuszować swoją pomyloną, delikatnie mówiąc, osobowość. Była bowiem niezwykle specyficzną postacią. Zagorzała pani naukowiec, która kochała zabawę w Boga. Eksperymenty, badania, wynalazki, to było jej życie. Ileż to niewinnych ofiar mogła mieć na sumieniu, służąc Hikari? W dodatku, nigdy nie zdawała się mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Wszystko w imię nauki. Bez wahania wykorzystywała własne towarzyszki, badając je na wszelkie możliwe sposoby i używając do najróżniejszych eksperymentów. Zawsze bardzo, a wręcz denerwująco energiczna i radosna. Z pasją mówiła o najmroczniejszych projektach, jak zmienić Hikari w istotę niepokonaną. Całe szczęście porzuciła organizację. I bez tego Hikari była potwornie silna. Kto wie, jaką moc by zyskała, gdyby Ayami pomagała jej do końca?

Iku z kolei była zupełnym przeciwieństwem wesołej pani doktor. Wiecznie naburmuszona i wkurzona. Yuji pamiętał tylko tyle, że nienawidziła go całym sercem i była strasznie zazdrosna o Hikari. On też za nią nie przepadał. Życzyła mu śmierci średnio trzy razy dziennie, więc nie było nawet sposobu, żeby ją polubić, lub starać się zrozumieć. Właściwie to uważał ją wtedy za zwykłego śmiecia. Czuł nawet nad nią władzę, jako pupilek Hikari. Iku była jak ochłapy, odrzucona zabawka, niepotrzebna służka. Zgorzkniała i zazdrosna.

Tak je zapamiętał.

                Teraz jednak, po dziesięciu latach spotyka je i nie czuje żadnej aury nienawiści, ani chociażby złośliwości. Miał wrażenie, że dziewczyny sprzed paru lat i obecne kobiety, to zupełnie różne osoby.

- Chcesz narażać to rozkoszne dziecko na śmierć? – powiedziała bez owijania w bawełnę, na co mężczyzna pośpiesznie zakrył uszy dziewczynce, posyłając kobiecie wściekłe spojrzenie. Iku wywróciła tylko oczami. – Wiem o tobie wszystko, Yuji. Również to, że obecnie ukrywasz się z dzieckiem… - przerwała nagle, zaciskając mocno usta. Zerknęła niepewnie w stronę Ayami, po czym obie kobiety opuścił wzrok. Dopiero po chwili Yuji dostrzegł, że z trudem powstrzymują się od śmiechu.  – Ukrywasz się z dzieckiem miłości twojego życia – pisnęła, po czym obie wybuchły gromkim śmiechem.

Usami ani trochę nie podzielał ich radości. Irytowało go to denne, jak na jego gust, poczucie humoru. Zagryzł nerwowo dolną wargę. Te dwie dziwaczki najzwyczajniej w świecie się z niego naśmiewały! Wcale nie musiał tego słuchać. Mógł po prostu wyjść, nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń i kolejną prawdopodobną porcję niepotrzebnych kpin. Powstrzymał się jednak, mając na uwadze dobro małej.

- Do rzeczy – warknął w końcu.

Iku wciąż ocierała łzy z oczu, natomiast Ayami podniosła się z miejsca i w mgnieniu oka, znalazła się obok mężczyzny. Chwyciła jego ramię, przyciskając doń swój, wcale nie taki mały biust i uśmiechnęła się słodko.

- Zostań z nami, Yuji. Zadbamy o was – powiedziała, nie odrywając od niego wzroku. Usami skrzywił się lekko, odchylając głowę nieco w bok. Dopiero teraz dostrzegł jasno zielony kolor tęczówek, swojej dawnej towarzyszki. Tak czy inaczej, czuł się odrobinę rozdarty. Co tu ukrywać, chciał zostać w tym mieście i trochę odpocząć. Ale te dwie… - Będziesz naszym pupilkiem! – zaświergotała nagle Ayami, unosząc jedną dłoń i palcem wskazującym dotykając bladego policzka mężczyzny. – Będziemy dla ciebie dobre – zaśmiała się, na co Yuji pośpiesznie wyswobodził się z jej uścisku i odsunął kilka kroków w bok.

- Zostaw go, Ayami. Widzisz, że jest wystarczająco zestresowany. Nie osaczaj go tak – odezwała się w końcu Iku. Oboje spojrzeli w jej stronę. Była już zupełnie spokojna. Usiadła tak, aby widzieć czarnowłosego i móc oprzeć się jednym łokciem o stolik. – Posłuchaj, Yuji... doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że nam nie ufasz. Wcale ci się nie dziwię. Nasze relacje były niegdyś okropne, a ja szczerze cię nienawidziłam. Byłeś parszywy, tchórzliwy, fałszywy, zadufany w sobie, rozpieszczony, jednocześnie zbyt pewny siebie, arogancki, głupkowaty…

- Konkretniej? – upomniał ją, przerywając wyliczenia, które mogły ciągnąć się w nieskończoność. Szatynka uśmiechnęła się lekko.

- Krótko mówiąc, naprawdę nie miałabym nic przeciwko, gdybyś był wtedy trupem, a wręcz bym się z tego powodu ucieszyła.

- A to nowość. A teraz niby uważasz inaczej? – zakpił.

- Teraz mam cię gdzieś – odrapał spokojnie.

- To o czym my w ogóle tu rozmawiamy? – nie rozumiał.

- Chodzi głównie o małą – wyjaśniła krótko, wskazując podbródkiem na Tię. – Prowadzimy w wiosce sierociniec, pomagamy samotnym matką, lub ubogim rodzinom…

- Jesteśmy teraz super dobre! – wtrąciła wesoło Ayami.

- Próbujecie odpokutować swoje grzechy? – zapytał z ironią, patrząc na obie kobiety z politowaniem. Iku uśmiechnęła się krzywo.

- Nie zgrywaj świętoszka, Yuji. Nie wiesz zbyt wiele ani o nas, ani o naszej przeszłości. Razem siedzieliśmy w organizacji i masz na sumieniu nie mniej od nas. W przeciwieństwie do ciebie, my się chociaż staramy. Próbujemy nadać sens naszemu życiu, a ty? Jedyna dobra rzecz, którą zrobiłeś to pomaganie zamężnej kobiecie w ochronie jej potomstwa, w nadziei, że być może pewnego dnia spojrzy na ciebie inaczej.

Usami znów się skrzywił, patrząc teraz na szatynkę podejrzliwie. Zmrużył oczy, bardziej tuląc do siebie małą Tię.

- A ty przypadkiem nie wiesz o mnie za wiele? – mruknął.

Twarz Iku od razu złagodniała i kręcąc głową, zachichotała cicho.

- Wybacz, stary nawyk. Wciąż jestem świetna w zbieraniu informacji. Wiem niemal wszystko o wszystkich żyjących, byłych członkach organizacji – odparła beztrosko. – To jak będzie, Yuji. Zostajesz i nawiązujesz z nami współpracę, polegającą na dobroczynnym pomaganiu, w zamian za bezpieczny nocleg i posiłek, czy wolisz pałętać się po lesie i ukrywać po krzaczkach z małą dziewczynką – zapytała konkretnie, uśmiechając się pewnie.

                Yuji zacisnął szczęki. Nie był zadowolony z takiego wyboru. Tak bardzo przecież bronił się przed przeszłością, a tymczasem ona sama wyszła mu na spotkanie. Iku miała rację. Decyzja do podjęcia wcale nie była taka trudna. Oczywisty był fakt, że najważniejsze było teraz bezpieczeństwo Tii.

- Niech będzie – warknął przez zaciśnięte szczeki. Schylił się, odstawiając dziewczynkę na ziemię. Ta jednak ani myślała odchodzić od niego choćby na krok i najwyraźniej wyczuwając niechęć swojego opiekuna do dwóch pań, chwyciła się jego nogawki z lękiem patrząc na każdego po kolei. – Ale odejdę, jeśli chociażby wyczuję namiastkę nieczystych zamiarów z waszej strony – dodał, spoglądając teraz na kobiety.

Iku posłała mu tylko kpiący uśmiech, natomiast Ayami klasnęła radośnie w dłonie.

- Cudownie! Będziemy się świetnie bawić! – wykrzyknęła, wyciągając już ręce w kierunku dziewczynki i podchodząc do niej lekko nachylona. Drogę zastawił jej Yuji.

- A ty masz zakaz zbliżania się do tego dziecka.

***

- No weź nooo! – jęczała blond włosa dziewczynka, uwieszając się na biodrach wysokiego mężczyzny. – Wujku Haruki! – Jej jęki momentami przypominały prawdziwie męczenniczy lament. Haruki westchnął z rezygnacją, z dodatkowym ciężarem przyczepionym do jego ciała próbując dostać się do kuchni.

W takich momentach Tanya przypominała mu, że wciąż jest małą, rozkapryszoną dziewczynką, której ojcem był Tsuki. Tak, zdecydowanie te zachcianki i marudzenie w tak dramatyczny sposób odziedziczyła po nim. Trwali już w takiej sytuacji prawie godzinę. Jak tylko mężczyzna wrócił do domu, już w progu go objęła i do tej pory nie miała zamiaru puścić, czekając aż ustąpi jej wymysłowi. W pierwszej chwili Haruki się ucieszył. Miło jest, kiedy ktoś tak radośnie wita go w domu. Potem jednak uśmiech i miłe słówka blondynki przerodziły się w uporczywe jęki, które trwały aż do teraz.  Brunet miał wrażenie, że jego głowa zaraz eksploduje.

- Tylko dzisiaj! No co takiego… - bagatelizowała Tanya, kiedy Haruki zdołał już przemieścić się razem z nią do upatrzonego pomieszczenia.

- Nie tylko dziś, bo już ostatnio sobie poszłaś na wagary – odparł spokojnie. Miał jednak wrażenie, że już nie wiele brakuje mu do utraty cierpliwości. – Swoją drogą, twój szlaban za to chyba jeszcze się nie skończył, prawda? – dodał, zbliżając się do lodówki i otwierając drzwiczki. Schylił się, szukając czegoś, czym mógłby wypełnić pusty żołądek.

- Ojeju… - jęknęła dziewczynka, wywracając demonstracyjnie oczami. – To szlaban od cioci Namidy, a oboje wiemy, że ona przesadza. Poza tym, nie ma jej tu teraz, więc… - Nie dokończyła po usłyszała trzaśnięcie drzwiczek lodówki i poczuła lekki szarpnięcie w górę.

Haruki wyprostował się szybko, odwracając w stronę dziewczynki tak, że teraz obejmowała go od przodu. Uniosła głowę, opierając się brodą na jego brzuchy i zaskoczona patrząc na jego zdegustowany wyraz twarzy.

- Posłuchaj… - zaczął wyjątkowo poważnym tonem. Dziewczynka poluźniła uścisk, wyczuwając, że żarty się skończyły. – To, że Namida pracuje nie znaczy, że możesz to wykorzystać i robić co ci się podoba – wyjaśnił ostro, po czym ugryzł kawałek kiełbasy, którą uprzednio wyjął z lodówki i trzymał teraz w jednej dłoni.

- Ale teraz ty jesteś w domu i ty rządzisz. – Uśmiechnęła się niewinnie robiąc maślane oczka i trzepocząc rzęsami.

Mężczyzna jednak nie dał się zmanipulować. Fakt, często bywał pobłażliwy dla dzieciaków. Często też Namida robiła mu z tego powodu awantury. Jednakże wiedział, że takie sytuacje jak ta teraz są efektem tylko i wyłącznie jego zaniedbania, i że mimo wszystko powinien być bardziej stanowczym.

- Moje decyzje nie niwelują decyzji Namidy, więc tak czy inaczej twój szlaban jest aktualny i nawet nie ma mowy żebyś opuszczała popołudniowe zajęcia w Akademii – zarządził, lekko odpychając od siebie dziewczynkę i odwracając się w kierunku szafek. Zaczął przeszukiwać każdą po kolei w poszukiwaniu czegoś, co mógłby jeszcze zjeść.

Tanya warknęła zdenerwowana, tupiąc nogą z goryczą. Spojrzała w bok, po czym podeszła do szafki z drugiej strony. Wygrzebała z niej niedużą torebkę i skierowała w stronę swojego opiekuna.

- Nawet jeżeli jestem lepsza od innych dzieciaków? – zapytała, wymierzając torebką w głowę mężczyzny i z pewnym siebie uśmiechem ją rzucając. Fakt, że Haruki złapał przedmiot sekundę przed zderzeniem, nawet nie patrząc w jej stronę nie tyle ją zaskoczył, co jeszcze bardziej zirytował. Odwrócił się w końcu, patrząc gniewnie na blondynkę.

- Zwłaszcza dlatego musisz tam pójść – zakomunikował, po czym dopiero spojrzał na paczuszkę, którą rzuciła mu jego podopieczna. Nie zdołał powstrzymać uśmiechu, kiedy zobaczył, że to zupka do zalania wrzątkiem, którą miał nadzieję gdzieś znaleźć. Czuł jak już cieknie mu ślinka.

- Rany! Robisz wszystko, co każde ci ciocia Namida! – wykrzyknęła nagle, a brunet spojrzał na nią ze złością. – A ten jeden, głupi dzień nic nie zmieni. Ja chcę tylko odwiedzić ciocię Emi!

- Słucham?! – Kiedy już Haruki chciał coś na to odpowiedzieć, do ich uszu doszedł znajomy głos. Sekundę potem w wejściu do kuchni stanęła Namida we własnej osobie. Miała na sobie szary żakiet, a na ramieniu wciąż przewieszoną torebkę. – Czy ja dobrze usłyszałam? Zamierzasz nie iść na zajęcia? – zapytała surowym tonem dziewczynkę. Tanya zlękła się nieco, robiąc krok do tyłu. – A ty chcesz jej może na to pozwolić? – warknęła, odwracając głowę w kierunku swojego męża. Haruki zmarszczył brwi, w między czasie odruchowo cały czas siłując się z otwarciem torebki z makaronem.

- Co? Nie, ja właśnie… - zaczął, ale blondynka weszła mu w zdanie.

- To podstawowe zajęcia, które i tak zaliczę. Chciałam iść odwiedzić ciocię Emi – zakomunikowała, przywołując do siebie całą odwagę, której nagle zrobiło się wyjątkowo mało.

- Nawet mowy nie ma, żebyś z takiego powodu opuszczała lekcję! – krzyknęła kobieta, wchodząc głębiej do pomieszczenia.

- Ale…

- Nawet nie ma mowy! Nie mam czasu na dyskusje z tobą. Chodzenie do szkoły to twój obowiązek. Nie zajdziesz nigdzie bez tego – ucięła wszelkie wątpliwości dziewczynki i już miała zamiar udać się do sypialni, gdzie wcześniej zmierzała, kiedy usłyszała ciche burknięcie dziecka.

- Ty też do niczego byś nie doszła, gdyby nie Haruki.

- Co powiedziałaś? – warknęła, cofając się i gniewnie patrząc na Tanyę. Mała schyliła głowę, odwracając ją nieco w bok i zaciskając nerwowo pięści.

- To, że sama nawet nie skończyłaś Akademii, a pracę masz tylko dzięki temu, że wujek Haruki i inni się tobą zaopiekowali! – wykrzyknęła w końcu, nadal jednak nie podnosząc wzroku.

Mężczyzna stał cały czas z boku, w szoku i milczeniu przyglądając się całej sytuacji. Nawet nie zauważył, kiedy jego usta się rozchyliły po odważnych słowach dziewczynki, których sam nigdy nie był w stanie wypowiedzieć przy Namidzie.

Kobieta równie zaskoczona co wściekła, spiorunowała teraz wzrokiem swojego męża.

- Coś ty jej nagadał! – krzyknęła. Haruki nie wiedział co powiedzieć. To zamykał, to otwierał usta, ale ni jak nie mógł wydobyć z nich jakiegokolwiek słowa. – Narzekasz na mnie dzieciakom?! Aż tak nisko upadłeś?! – dodała czując, że nie doczeka się żadnej odpowiedzi. Po chwili znów spojrzała na Tanyę, lekko nachylając się w jej stronę i palcem wskazującym stukając w jej klatkę piersiową. – Nie waż się więcej odzywać do mnie takim tonem i nie wtykaj nosa w sprawy dorosłych, rozumiesz? – syknęła, mrużąc przy tym groźnie oczy. – A teraz szoruj do szkoły i nawet nie próbuj się nie słuchać. Pamiętaj, że mnie nie da się oszukać – dodała.

Dziewczyna ścisnęła mocno szczeki, z trudem powstrzymując łzy, które wezbrały się w jej oczach. Chciała przecież tylko spotkać się z ciocią, zamiast iść do głupiej szkoły. Nie rozumiała, dlaczego robili z tego taką aferę. Wiedziała jednak, co potrafi Namida. Jej naprawdę nie dało się oszukać, a nie chciała dostać kolejnej kary.

Cała drżąc, opuściła więc pomieszczenie, nie patrząc nawet na żadnego ze swoich opiekunów. Szybko pobiegła do swojego pokoju, aby przyszykować się na popołudniowe zajęcia i czym prędzej opuścić ten dom.

- Nie przesadzasz trochę? – odezwał się nagle Haruki, patrząc na żonę z poważną miną. Namida wyprostowała się powoli i spojrzała na niego z rozczarowaniem wypisanym na twarzy.

- Przysięgam, niebawem wejdą ci na głowę jak będziesz robił z siebie przy nich taką ofiarę – jęknęła leniwie, unosząc wysoko głowę.

Mężczyzna syknął cicho, ze złością i głośnym huknięciem odkładając paczuszkę, którą trzymał na szafkę obok.

- Uważaj na słowa, Namida – zagroził, stając się nagle niezwykle poważnym. Kobieta otworzyła szerzej oczy, patrząc na niego z udawanym zaskoczeniem.

- Czyżbym mówiła nie prawdę? A może nagle chcesz na siłę zrobić się twardym i nieugiętym – zakpiła, poprawiając przy okazji swoją torebkę na ramieniu. – Słuchaj, nie mam czasu na kłótnie jeszcze z tobą. Wystarczy, że nad tym dzieciakiem musiałam zapanować, bo nie dawałeś sobie rady. Naprawdę musisz zmienić się w ich ojca, a nie kolegę, którym mogą manipulować, czy przekupywać – dodała, odwracając się i znikając za ścianą.

Haruki szybko podszedł do wyjścia i wychylając się, pognał wzrokiem za żoną.

- O której wrócisz do domu? – zapytał, widząc jak wchodzi do ich sypialni, a sekundę później z niej wychodzi. Spojrzała na niego wzruszając ramionami.

- Nie wiem, pewnie jakoś wieczorem. Wyrwałam się tylko na chwilę, bo czegoś zapomniałam – odparła, nawet nie zwalniając kroku i kierując się teraz do wyjścia. Mężczyzna poszedł za nią.

- W takim razie, pogadamy dziś wieczorem – zakomunikował pewnie, przystając w progu domu i patrząc na oddalająca się postać żony.

- Nie mogę się doczekać – mruknęła obojętnie, nie odwracając nawet głowy.

***

               

                Yuji stał pośrodku zaniedbanego ogrodu z niesmakiem przyglądając się rośliną. Co chwilę kręcił głową z rozczarowaniem, zastanawiając się, jak można było aż tak zaniedbać taką ciężką pracę poprzedniego ogrodnika.

Niewielki sad i warzywniak znajdowały się tuż obok sporego budynku, w którym jak wyjaśniła mu Iku mieścił się sierociniec. Połączony był z kilkoma osobnymi pomieszczeniami, takimi jak kuchnia, pralnia i parę sypialnianych pokoi, w tym również jego i Tii. Nie wiedział jeszcze dokładnie co, gdzie i jak, ale całości wyglądała dosyć obiecująco.

Ostatecznie nic się nie stanie jeśli spędzi tu trochę więcej czasu.

Przykucnął przy jednej z wyschniętych roślinek, delikatnie dotykając dłonią zmarniałych liści. Co prawda nie znał się za bardzo na ogrodnictwie, ale może wystarczy trochę opieki i niektóre dałoby się odratować.

- Nawiązujesz więź z nowymi przyjaciółmi? – Usłyszał nagle kobiecy głos. Podniósł głowę, patrząc na nadchodzącą Iku. W dłoniach trzymała niewielką tackę, na której niosła trzy, parujące kubki czegoś. – Robi się powoli chłodno, więc zaparzyłam wam herbaty – dodała, kiedy stała już przy mężczyźnie.

Yuji nic nie odpowiedział tylko powędrował wzrokiem w kierunku bawiącej się nieopodal dziewczynki.

Mała Tia krążyła po ogrodzie, co jakiś czas zatrzymując się na dłużej przy różnych roślinkach i troskliwie głaszcząc je dłonią.

- Tia? Chcesz się napić? – odezwała się kobieta, na co czarnowłosy się lekko skrzywił. Drażnił go fakt, że ta osoba w ogóle ma czelność odzywać się do jego… jego podopiecznej.

Tia natomiast najwyraźniej nie miała nic przeciwko nowej znajomej. Uśmiechnęła się szeroko z oddali i pomachała w ich stronę, po chwili już nadbiegając. Zbliżyła się, od razu wyciągając rączki w kierunku tacy z kubkami.

Iku uśmiechnęła się do niej ciepło chwytając za jedną z herbat i powoli podając ją dziewczynce.

- Ostrożnie. Jest jeszcze trochę gorąca – ostrzegła. Mała szatynka posłusznie uważnie chwyciła naczynie, dmuchając na parujący napój i niepewnie mocząc w nim język.

Yuji obserwował tylko całą sytuację kątem oka. Nie ważne co czuła i myślała Iku. Nie ufał jej i był w każdej chwili gotowy by bronić dziecka Itami.

- Ty nie chcesz? – zapytała, patrząc na swojego dawnego towarzysza. Znów się skrzywił, po czym odwrócił wzrok wbijając go w zwiędnięty krzaczek. – Już nie udawaj takiego nieśmiałego – dodała, przykucając obok niego i podając mu jeden z kubków. Zmierzył naczynie podejrzliwym spojrzeniem, przelotnie zerkając na kobietę. – Spokojnie, nie jest zatruta – zaśmiała się.

- Wiem o tym – syknął przez zaciśnięta zęby, chwytając w końcu na naczynie. Również podmuchał kilkakrotnie, zanim wziął pierwszy łyk.

- I co myślisz? – zapytała nagle, a on odwrócił się ku niej nie rozumiejąc. – Pytam o twoją nową pracę – wyjaśniła. – Przydasz nam się na cos, czy będziesz tylko robił dobre wrażenie?

Yuji wzruszył ramionami cały czas będąc nieco naburmuszonym. Przybliżył kubek z naparem do ust i wpatrywał się ślepo w przestrzeń przed nim.

- Spróbuję, ale żaden ze mnie ogrodnik – odparł obojętnie. Kobieta uśmiechnęła się lekko, odwracając głowę w kierunku dziewczynki. Mała znów krążyła między grządkami, tym razem jednak znacznie wolniej, uważając by nie oblać się herbatą.

- Twoja ukochana nie nauczyła cię, jak się obchodzić z roślinkami? – zapytała kąśliwie i spojrzała na niego wyzywająco. – Zdawało mi się, że była w tej kwestii całkiem niezła – dodała.

Mężczyzna prychnął na to, uśmiechając się kpiąco i kręcąc przy tym głową. Postanowił, że nie da się jej sprowokować żadnymi tandetnymi żarcikami odnośnie jego i Itami. Wiedział jednak, że jej złośliwości dopiero się zaczną, znała bowiem historię jego życia lepiej niżby sobie tego życzył. Poniekąd trochę żałował, że on wie o niej tak niewiele. Nie miał za bardzo szansy by odgryźć się pięknym za nadobne. Na daną chwilę uznał jednak, że to nie brak wiedzy na jej temat nie pozwala mu na podobne złośliwości, ale że jest po prostu ponad to.

- Ile lat już tu mieszkacie? – zapytał, zmieniając temat. Iku uśmiechnęła się zaintrygowana, ale podłapała wątek. Zamyśliła się na chwilę.

- Pięć… Nie, właściwie już chyba sześć… a może siedem? Nie jestem pewna. Mam wrażenie, że jestem tu od zawsze – wyznała.

- Od zawsze… - mruknął cicho, biorąc spory łyk swojego naparu. Brunetka poszła w jego ślady.  – Nie myślisz pewnie zbyt wiele o przeszłości, co? – zapytał jeszcze ciszej.

- Nie mam na to zbyt wiele czasu – odparła szybko, a Yuji odrobinę zmarkotniał.

Chyba spodziewał się nieco innej odpowiedzi. Może liczył na to, że przynajmniej taka Iku czuje się podobnie do niego, przytłoczona ciężarem wspomnień. – Przy dzieciakach zawsze jest coś do roboty i ciężko znaleźć chwilę, żeby usiąść i w spokoju pomyśleć. Nawet teraz, ktoś inny wyręcza mnie w moich obowiązkach, żebym mogła przynieść wam herbatki – zaśmiała się, patrząc w niebo. Jej twarz nieco złagodniała. Przez minutę wpatrywała się z delikatnym uśmiechem w płynące po niebie chmury. – Co innego nocą – odezwała się po chwili niemal szeptem, a czarnowłosy szybko spojrzał w jej stronę. – Koszmary z dzieciństwa, z czasów organizacji, a nawet te z okresu wojny… nie jest łatwo zostawać z nimi sam na sam – dodała, po czym odwróciła wzrok w jego stronę. Yuji z kolei szybko udał, że bardziej interesuje go to co ma w kubku, niż rozmówczyni.

- Wiem coś o tym – powiedział, stukając palcami w szklane naczynie.

- Czyżby? – zaśmiała się, mrużąc przy tym oczy i podpierając głowę na ręku, którą oparła o kolano. – A czy przypadkiem nie zapraszasz co noc jakiejś panienki, żeby nie być takim samotnym? – Przyjrzała mu się zupełnie pewna swoich słów. Usami z kolei posłał jej obrażone spojrzenie.

- Zdecydowanie za dużo wiesz – fuknął cicho. – No i wcale nie co noc! – dodał pośpiesznie. Po chwili spuścił głowę, wyciągając dłoń w stronę jednej z wyschniętych roślinek, która rosła tuż przed nim. Dotknął oklapłego listka, po czym zerwał go i przybliżył do siebie, aby lepiej mu się przyjrzeć. – Poza tym, samo towarzystwo drugiej osoby niewiele pomaga. W snach i tak jesteśmy zupełnie samotni – mruknął.

- Tak… masz rację – przyznała. Milczeli potem przez jakiś czas. Iku znów wpatrywała się w poszarzałe niebo, natomiast Yuji przyglądał się poszczególnym sadzonką. Oboje siorbali cicho herbatę, pogrążeni we własnych myślach.

- Yuji! – Usłyszeli nagle głos dziewczynki i odwrócili głowy w jej stronę. Mała Tia nadbiegała pośpiesznie z wielkim uśmiechem na twarzy. Mężczyzna zauważył, że nie ma przy sobie kubka z herbatą i pośpiesznie ogarniając wzrokiem miejsca gdzie się bawiła, zastanawiał się gdzie też mogła zostawić naczynie.

Szatynka wpadła na niego, od razu chwytając za ramię i ciągnąć za materiał koszuli. Wyglądała na niezwykle podekscytowaną.

- Już wiem, już wiem! – krzyczała, niemal podskakując ze szczęścia.

- Co takiego wiesz, maleńka? – odezwała się zaciekawiona Iku. Yuji właściwie nie był zbyt zainteresowany. Na jaki intrygujący pomysł mogło wpaść dziecko w jej wieku? Cokolwiek to było wiedział, że za chwilę sama mu się tym pochwali, więc nawet nie warto dociekać.

- Jak uleczyć kwiatki! – wykrzyknęła, unosząc w górę rączki. Usami, który właśnie popijał herbatkę, o mały włos się nią nie udławił. Słysząc słowa dziewczynki był pewien, że nie powinna kontynuować. Kogo jak kogo, ale wymysły tego dzieciaka nie koniecznie mogły być tylko wymysłami jej wyobraźni.

- Co masz na myśli? – Szczerze zainteresowała się Iku, przybliżając do dziewczynki. Ona również wiedziała, że mała Tia może być wyjątkowo. Nie znała jednak jej możliwość i nie miała pojęcia na czym dokładnie mogłaby opierać się ta wyjątkowość.

- Dobrze, Tia. Jutro wspólnie wyleczymy wszystkie kwiatki – powiedział szybko Yuji, nie dając dojść do głosu dziewczynce. Ta spojrzała na niego zdegustowana. Mężczyzna podniósł się z miejsca, chwytając małą za rączkę. – A teraz chodźmy się trochę zadomowić – dodał i już chciał odchodzić, kiedy maleńka dłoń wyspowodziła się z jego uścisku, a dziewczynka odbiegła kawałek dalej.

- Patrzcie na mnie! – krzyknęła, po czym szybko złożyła dłonie na listku jednej z roślin. Zacisnęła powieki, mocno się skupiając. Wyglądała, jakby wkładała w to wiele wysiłku.

Zarówno Iku jak i Yuji przyglądali jej się wyczekująco. W pewnym momencie, roślina którą dotykała Tia zaczęła najzwyczajniej w świecie odżywać. Nie tylko wracała do pełnego zdrowia, ale po dłuższej chwili zaczęła kwitnąć. Nie minęła minuta, kiedy na zdrowych i silnych gałązka zaczęły pojawiać się pąki, które już za chwilę przemieniały się w kwiaty i owoce.

- Tia… - szepnął Yuji, oniemiały kolejną sztuczką dziewczynki. Kobieta również wpatrywała się w to z nieukrywanym zaskoczeniem.

W pewnym momencie, dziewczynka puściła listek, dysząc przy tym zmęczona.

- Wystarczy! – krzyknął nagle mężczyzna, szybkim krokiem podchodząc do dziecka. Bez żadnego ostrzeżenia, podniósł ją z ziemi i przytrzymał na rękach. – Nie pamiętasz już o czym rozmawialiśmy? Miałaś być grzeczna i nie bawić się chakrą – powiedział zdenerwowany. Mała wygięła usta w podkówkę, spoglądając nieśmiało w stronę uzdrowionej przez nią roślinki.

- Ale mama tak robi – jęknęła cicho.

- Jak będziesz taka duża jak mama, to też będziesz mogła tak robić. Teraz jest na to za wcześnie – wyjaśnił od razu. Odwrócił się na pięcie i począł iść do przodu. Mijając Iku, odezwał się tylko cicho. – Proszę, zapomnij o tym. To nic takiego. – Skierował się w stronę budynków, gdzie znajdował się jego pokój, pozostawiając wciąż oniemiałą kobietę w samotności.

***

                Zaskoczona, wpatrywała się w wysokiego mężczyznę, stojącego u progu jej domu. Podrapała się po głowie z krzywym uśmiechem, myśląc o bałaganie jaki panował wewnątrz.

Nie spodziewała się dziś gości. Zwłaszcza nie spodziewała się jego. Oczywiście był tu mile widziany, ale… ten bałagan! Uzna ją za jakąś fleje, albo co gorsza, typową, zdesperowaną kobietę, która obżera się lodami przed telewizorem i zapija smutki tanim winem. W dodatku miała na sobie rozciągnięty dres, upaćkany czekoladą. No i ta jej fryzura. Ech… następnym razem przynajmniej spojrzy kto puka do jej drzwi, zanim je otworzy.

- To jak? Mogę wejść? – zapytał, odrobinę skrępowany jej długim milczeniem. Zmierzył ją wzrokiem, myśląc o tym jak uroczo się dziś prezentowała. Potargane włosy, które przy tej zaskoczonej twarzyczce wyglądały przekomicznie. Za duży strój, w którym wydawała się taka drobniutka. Przypominała mu jego małą przyjaciółeczkę, którą poznał wiele lat temu. Tę zdziwioną Emi, którą przy ich pierwszym spotkaniu ubrudził lodami malinowymi.

                Pokiwała automatycznie głową, udostępniając mu wejście do środka. Czekała aż przekroczy próg, po czym bez słowa zatrzasnęła drzwi.

Haruki udał się wprost do salonu, nie czekając na nią. Kiedy tylko zniknął jej z oczu, usłyszała ciche chrząkniecie mężczyzny i poczuła jak jej policzki zalewają się rumieńcami.

Poklepała się po twarzy, czując wszechogarniający wstyd. Takie upokorzenie w oczach ukochanej osoby, myślała. A pewnie uważał ją zawsze za pedantycznie ułożoną. Jak wszyscy zresztą...

Załamują ręce, poczłapała przed siebie, do dużego pokoju. Kiedy weszła, ku swojemu zaskoczeniu zobaczyła Haruki’ego rozłożonego na kanapie, z nogami na stoliczku i wiaderkiem lodów pod pachą. Wyskrobywał właśnie kolejną łyżkę łakoci, jednym okiem zerkając w ekran telewizora.

- Dobry film – mruknął nagle, wkładając do ust sporą porcję lodów. – Kobieta jest gotowa porzucić swoją firmę, byleby nie krzywdzić faceta, na którym jej zależy – wymamrotał niewyraźnie z pełnymi ustami. Skrupulatnie oblizał całą łyżkę, po czym znów zanurzył ją w wiaderku.

- Wszystko w porządku? – zapytała z troską w głosie, obejmując swoje ramiona i zbliżając się do niego niepewnie. Przysiadła na brzegu kanapy, uważnie go obserwując. Nagle zapomniała o całym nieładzie jaki panował w jej domu, a cała uwaga skupiła się tylko na nim.

Wyglądał na przybitego.

Emi wiedziała, że Namida kochała swoją pracę i była nią całkowicie pochłonięta. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, że jej kariera tak wpływa na ich stosunki rodzinne. Co prawda Toraberu zachowywał się dziwnie, niewiele mówił o swoich problemach, ale…

                Haruki pożarł jeszcze kilka łyżek lodów, następnie wrzucił łyżeczkę do pojemnika, wzdychając ciężko. Wzruszył ramionami, zerkając na swoją przyjaciółkę i uśmiechając się smutno.

- Nie potrafię jej już zrozumieć – odezwał się cicho.

- Kogo? Namidy? – zdziwiła się jego wyznanie. Przytaknął lekko głową.

- Zmieniła się, a ja… ani trochę mi się to nie podoba. Martwię się o dzieciaki – wyznał od razu. Kobieta zbliżyła się do niego, klęcząc na kanapie, a gdy znalazła się już dostatecznie blisko, położyła mu dłoń na ramieniu mocno ją ściskając.

- A ty? Jak ty się czujesz? – zapytała cicho.

Spojrzał na nią zaskoczony, nie wiedząc co na to odpowiedzieć. Jak on się czuł? Chyba sam do końca tego nie wiedział. Nie chciał wiedzieć. Nigdy się dłużej nad tym nie zastanawiał. Nie pozwalał sobie na takie myśli.

Czy chciał chronić swój umysł przed własną żoną? Skłamałby twierdząc, że dopuszcza do niej wszystkie swoje myśli. Irytowała go jak diabli, ale nie chciał by o tym wiedziała. Przecież w każdym małżeństwie zdarzają się problemy. Pewnie wcześniej, czy później wszystko jakoś samo się ułoży. Bardzo chciał w to wierzyć.

- Jestem zmęczony – powiedział w  końcu, odchylając głowę do tyłu. – Ale bardziej niż zwykle – dodał z cierpkim uśmiechem. Emi uśmiechnęła się w ten sam sposób, rozumiejąc co miał na myśli. Haruki od dziecka był znany ze swojego lenistwa. Niejednokrotnie wolał dostać w kość zamiast się bronić czy uciekać. Nigdy nie chciało mu się ani myśleć, ani wysilać, był wiecznie zmęczony i najchętniej całe dnie by przesypiał.

Oczywiście z czasem to się zmieniło. Poczucie obowiązku brało nad nim górę, aż wreszcie, w jego przypadku osiągnęło chyba zenitu. Opieka nad domem, dziećmi, praca, problemy z żoną… Dla kogoś, kto męczył się otwierając oczy o poranku to mogło być naprawdę zbyt wiele.

- Opowiedz mi o tym – zaproponowała, sięgając po kieliszek, który stał na stoliku. Chwyciła również butelkę wina i napełnione po chwili naczynie, podała staremu przyjacielowi. Przyglądał się jej czynnością, aż w końcu prychnął kpiąco.

- Myślisz, że po alkoholu bardziej się otworzę? – zaśmiał się gorzko. Zerknął jeszcze kilka razy na kieliszek, po czym skrzywił się nieco, chwytając za nóżkę. Emi posłała mu tylko ciepły uśmiech, usadawiając się wygodniej i biorąc łyk prosto z butelki.

Haruki natomiast zaśmiał się, widząc zachowanie kobiety, sam maczając usta w słodkawej cieczy.

- Mi możesz powiedzieć wszystko – oznajmiła zachęcająco, ponownie kładąc mu dłoń na ramieniu. Mężczyzna znów się skrzywił, ale po krótkim namyśle zaczął opowiadać.

                Począwszy od pierwszego zauroczenia, a skończywszy na obecnych problemach. Opowiedział jej wszystko, nie trudząc się na omijanie szczegółów.

Ich wspólne chwile, kiedy to Namida mieszkała z rodziną Haruki’ego. To jak się nią opiekował, jak czuł się za nią odpowiedzialny. Przywołał w opowieści niepewną osobę swojej obecnej żony, która niegdyś lgnęła do niego, jak wystraszone zwierzątko do swojego obrońcy. Mówił jaki czuł się wtedy silny i potrzebny, jak czuł się przydatny. Nie ominął nawet ich pierwszej wspólnej nocy, kiedy to razem wyruszyli na misję. To Namida zrobiła pierwszy krok. On nawet nie do końca wiedział co i jak. To ona z dnia na dzień stawała się coraz silniejsza i pewniejsza siebie. Właściwie nie przeszkadzało mu to wtedy. Nauczyła go czym może być miłość do kobiety. Taka prawdziwa i dojrzała. Tak przynajmniej sądził.

Opowiedział o ciąży, o narodzinach bliźniąt, o tym jaki był wtedy szczęśliwy. Namida również była szczęśliwa. Była cudowną matką, która najchętniej wszystko robiłaby sama. Z czasem jednak, wróciła do pracy i poniekąd tam została. Spędzała poza domem większość czasu, a coraz to nowsze i większe obowiązki zaczęły spadać na Haruki’ego. Chłopcy rośli bardzo szybko, a ich matka była przy nich coraz rzadziej. Wtedy zginęli Tsuki i Reiko, a mała Tanya trafiła pod skrzydła rodziny Toraberu. Namidzie od początku ten pomysł się nie podobał, ale starała się to ukrywać. Była dobra dla Tany’i. Surowa, ale troskliwa. Szczerze chciała jej dobra, ale miała swoje zasady, których dzieciaki uczyły się przestrzegać. Haruki nawet nie pomyślałby, że Namida nie kocha ich dzieci. Również Tanyę. Może i trudno było to dostrzec, ale Tanyę także pokochała. Z czułością wspominał chwilę, kiedy wieczorami widział swoją żonę, pochyloną nad łóżkami dzieci i z miłością głaszczącą ich główki, czy całującą je w czoła. Pamiętał, że w jej oczach widział troskę i smutek. Żałowała, że spędza z nimi tak mało czasu, że nie dostrzega jak dorastają, ale… nie potrafiła inaczej. To była cała ona. Praca była jej priorytetem i gdy teraz Haruki o tym myślał, miał wrażenie, że Namida chciała go wykorzystać. Wrobić w ojcostwo i najzwyczajniej w świecie usidlić, aby mieć bezpieczne podłoże do realizowania się zawodowo. Jakby nie było, bliźniaki wcale nie były planowane. Zwłaszcza Haruki nie spodziewał się, że tak szybko dorobi się potomstwa. Cóż… ale stało się i trzeba było stanąć na wysokości zadania, jako mężczyzna.

Wiedział, że źle robi dopuszczając do siebie myśli o rzekomej intrydze własnej żony, ale nic nie mógł na to poradzić. Właściwie nawet trochę współczuł Namidzie. Miał wrażenie, że się zagubiła i że ona również żałuje pewnych rzeczy. Czy żałuje tego, że Kiro i Hiro przyszli na świat? Być może. Nigdy jednak nie chciałaby cofnąć czasu i go zmienić. On zresztą też nie.

                Emi obserwowała go w skupieniu, cały czas uważnie słuchając. Historia zajęła mu mnóstwo czasu, przez co zdążyła już skoczyć do kuchni po drugą butelkę wina, dodatkowy kieliszek i coś do przegryzienia, co nie roztopiłoby się tak szybko jak lody.

- Najgorsze jest to… - kontynuował, zamglonym wzrokiem wpatrując się w resztę wina, która spoczywała na dnie trzymanego przez niego kieliszka. – … że traktuje mnie jak śmiecia. Nie docenia mnie, nie chwali… Po prostu wszystko co robię jest dla niej naturalne i zauważa tylko te błędy – dokończył, krzywiąc się jeszcze bardziej.

- Uważam, że… - zaczęła, dłońmi pocierając swoją zmęczoną twarz. Kątem oka zerknęła na okno. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęło się ściemniać. – Powinieneś się jej postawić.

- Próbuję, ale… - nie dokończył, spuszczając ponuro głowę i wydymając dolną wargę.

Emi poczochrała jego włosy z uśmiechem.

- Po prostu to zrób! – odparła pełna werwy. – Niech cię nie zrazi jej krzywe spojrzenie, kąśliwa uwaga, czy nawet ignorancja. Powiedz co myślisz i postaw jej jakieś warunki – dodała.

- Warunki? – zdziwił się, spoglądając na nią niepewnie.

- No tak… - wzruszyła ramionami z lekkim uśmiechem. – Na przykład… - zastanowiła się, przykładając palec do ust i patrząc gdzieś w dal.

Haruki cały czas uważnie jej się przyglądał. Sądził, że wygląda niezwykle słodko, gdy robi taką zamyśloną minę. Tak jakby myślenie przychodziło jej z trudem, co oczywiście było nieprawdą. Emi choć na pierwszy rzut oka mogła wydać się cukierkową, bezmyślną i niewinną dziewczynką, w rzeczywistości była silna, przebiegła i zaradna. Inteligencją przechytrzała niejednego mądrale.

- Zagroź, że jeżeli nie weźmie urlopu, wyprowadzisz się z dzieciakami – powiedziała po chwili.

- Wyprowadzka? – znowu mruknął, jeszcze bardziej zaskoczony. – Nie za ostro?

- Radykalne posunięcia są najlepsze! – Wyciągnęła w jego kierunku kciuk, uśmiechając się szeroko. Odwzajemnił uśmiech, kręcąc przy tym głową.

- Namida pewnie znalazłaby na to jakiś sposób. Ewentualnie, jej urlop potrwałby jeden dzień.

- Musisz być stanowczy! – ponownie wykrzyknęła.

- Emi… - westchnął ciężko. – Ja i stanowczość? – zaśmiał się, spoglądając na nią. Podskoczyła bliżej niego i złapała za jedną, wolną rękę. Pośpiesznie odłożyła trzymany przez niego kieliszek na stolik i ujęła obie jego dłonie, ściskając je pokrzepiająco.

- Przecież potrafisz walczyć i bronić tego co kochasz – mówiła, pewnym siebie głosem. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce. – Wiem, że tak. Widziałam to na własne oczy – kontynuowała, a Haruki odwrócił wzrok, czując lekkie zażenowanie. – To też jest walka. Walka o szczęśliwą rodzinę. Jeżeli chcesz przede wszystkim dobra dzieciaków, musisz zatroszczyć się również o siebie. One nie będą szczęśliwe, jeżeli ty będziesz cierpiał. Spraw, żebyś znów poczuł się w pełni szczęśliwy! – dokończyła z pasją w głosie.

Mężczyzna zerknął na jej uśmiechniętą twarz kątem oka. Czuł się dziwnie. Od alkoholu kręciło mu się w głowie i wszystko wydawało się niepokojąco proste. Starał się jednak zachować trzeźwość umysłu. Co chwilę upominał się, że życie jest dużo bardziej skomplikowane, że nie wszystko idzie załatwić jedną rozmową. Podejście Emi było bardzo optymistyczne, ale poniekąd bał się tego, że właściwie wierzy w każde jej słowo. Jego szczęście jest szczęściem jego dzieci?

Od razu wyobraził sobie scenę, kiedy to zgorzkniały ojciec siedzi załamany i samotny, a zaniepokojone dzieci omijajy go szerokim łukiem, nie chcąc przysparzać mu dodatkowych zmartwień. Bardzo go martwiła taka wizja. Szczerze chciał wieźć szczęśliwe życie i nawet jeżeli byłoby to egoistyczne, chciał również własnego szczęścia. Musiał więc o nie zawalczyć! Dać z siebie więcej! Postawić się!

                Odwrócił głowę w stronę przyjaciółki, dokładniej jej się przyglądając. Wciąż wpatrywała się w niego z rumieńcami na policzkach i błogim uśmiechem na ustach. Jej oczy błyszczały… prawdopodobnie od wina, które spożyła w sporej ilości. Nie wiedział, czy to wina alkoholu, czy nigdy wcześniej po prostu jej się nie przyglądał, ale w tej chwili przypominała mu anioła.

Tak… była jego takim aniołkiem, który nad nim czuwał. Zawsze chciała jego szczęścia, zawsze się o niego troszczyła, stawała po jego stronie. Miał wrażenie, że tylko ona potrafi go zrozumień.

Była też bardzo piękna. Doskonała, jego skromnym zdaniem. Był dumny, że mógł być jej przyjacielem i ani trochę się nie dziwił, że została wybrana na żonę Lorda Feudalnego. Każdy chciałby mieć taką kobietę za żonę.

- Haruki? – Potrząsnęła jego dłońmi, przybliżając się do niego jeszcze bardziej. – Słyszysz mnie? – zaśmiała się. Mężczyzna pokręcił szybko głową, patrząc na nią przytomniejszym wzrokiem, na co usłyszał ponowny jej chichot. – Co się tak zamyśliłeś?

- No bo… - mruknął, mocniej zaciskając jej dłonie. – Jesteś taka ładna – dodał cicho, przekręcając nieco głowę, jakby chciał jej się lepiej przyjrzeć.

Emi zrzedła mina. Wpatrywała się w niego z niedowierzeniem. Nie była pewna, czy się nie przesłyszała. Miała nadzieję, że nie. Jej reakcja na jego stwierdzenie, zaskoczyła ją samą. Nie wiedziała, dlaczego to zrobiła, ani co nią kierowało, ale to było silniejsze od niej. Po prostu wychyliła się do przodu i jakby oczekując, że Haruki właśnie na to czeka, zetknęła ich usta ze sobą, chcąc go pocałować.

                Mężczyzna cofnął się, odchylając głowę do tyłu i patrząc na nią z szokiem w oczach. W jego głowie nagle zapanował totalny chaos i nie potrafił się na niczym skupić. Widział tylko jej zarumienioną, również przerażoną co jego twarzyczkę i tę tęsknotę w oczach. Patrzyła na niego, jakby zaraz miała się rozpłakać, jakby naprawdę się bała.

Wyswobodził ręce z jej uścisku, po czym uniósł jedną dłoń, aby dotknąć jej policzka. Był taki gładki i gorący. Taki przyjemny w dotyku.

Zagryzł dolną wargę, mając wrażenie, że czuje w ustach jej smak. Słodki, a wręcz urzekający. I właściwie nie wiedział dlaczego, ale nagle przybliżył się do niej, czując potrzebę ponownego zasmakowania tej tajemniczej słodyczy.

Musnął delikatnie jej malinowe usta, a ona rozchyliła jej niepewnie. Było między nimi to napięcie, które nakazywało im zachować ostrożność. Z każdą sekundą jednak, przyciąganie rosło, pozwalając im zapomnieć o jakikolwiek zasadach i ponieść się emocjom. A te z kolei zaczęły kipieć jak oszalałe sprawiając, że pocałunki stawały się coraz odważniejsze.

Ujął jej twarz w obie dłonie, a ona całkowicie mu uległa. Całował ją na przemian, to zażarcie z namiętnością, to znów czule i delikatnie. Przysunęła się jeszcze bliżej, a on opuścił jedną dłoń na jej plecy, natomiast drugą zatopił w gęstych, fioletowych włosach. Nawet nie miała zamiaru protestować, kiedy poczuła lekki napór na swoje ciało, jakby chciał by się położyła. Odchyliła się do tyłu, łapiąc się jego koszulki i wydając z siebie cichy jęk.

                W tym momencie, Haruki otworzył oczy i jak oparzony, cofnął się na sam brzeg kanapy, z przerażeniem patrząc na przyjaciółkę.

- Kurczę! Emi! – wykrzyknął w panice, oddychając głośno i szybko. Kobieta nie bardzo wiedziała, jak na to zareagować. Również była zaskoczona zaistniałą sytuacją, ale czuła się za nią odpowiedzialna. Nie chciała go spłoszyć, ani stawiać w niezręcznej sytuacji.

- Haruki… - zaczęła niepewnie, nie spuszczając go z oczu. Toraberu podniósł się z siedzenia, robiąc kilka kroków do tyłu i ukradkiem zerkając w kierunku wyjścia.

- Tak strasznie cię przepraszam! Nie chciałem – powiedział pośpiesznie, zbliżając się do drugiego pokoju. Z każdym krokiem nogi plątały mu się coraz bardziej. – To znaczy, nie to, że nie chciałem… znaczy… było dobrze! To znaczy…. mam na myśli to, że… przepraszam… ja nie powinienem… wiesz sama, Namida i te sprawy – jąkał się w słowach, coraz bardziej zażenowanym. Będąc już obok wyjścia, o mały włos się nie przewrócił. Podparł się o ścianę, chichocząc z krępacją. – Sam trafię do wyjścia, nie kłopocz się – dodał pośpiesznie. – Jeszcze raz przepraszam! – wykrzyknął, po czym szybko się ulotnił, pozostawiając oniemiałą kobietę samą.

                Emi drgnęła dopiero wtedy, gdy usłyszała trzask drzwi frontowych. Rozejrzała się po pokoju, jakby nie wierzyła w to, co się przed chwilą wydarzyło. Czy to, aby na pewno była tylko jej wina? Czy tylko ona tego chciała?

Chociaż broniła się przed tym z całych chwil, w jej głowie zakiełkowała nadzieja, kiedy z nieśmiałym uśmiechem, koniuszkami palców dotknęła swoich ust.

***

                Uśmiechnął się mimowolnie, widząc zawzięta minkę małej dziewczynki. Było już dosyć późno i dziecko w jej wieku normalnie powinno dawno spać. Yuji jednak nie należał do gatunku osób, którzy mieli szczęście i jego podopieczna była nagle niezwykle rozbudzona. Być może miało to związek z nowym miejscem, w którym pierwszy raz mieli nocować. On nigdy nie miał z tym problemu. Zmęczony mógł zasnąć niemal wszędzie. Był już nawet przyzwyczajony do swoich koszmarów, które poniekąd traktował jak swego rodzaju budzik. Nie ważne, czy zbudziły go wczesnym rankiem, czy też w środku nocy. Po horrorze jaki przeżywał we śnie, nigdy nie był w stanie zmrużyć oka.

Tia była jego całkowitym przeciwieństwem. Kiedy już usnęła, spała twardo aż do rana i choćby się waliło i paliło, prawdopodobnie nic by ją nie zbudziło. Yuji był pewien, że w jej snach pojawiają się tylko kwiatki, motyki i wesołe zwierzątka. Chyba nawet trochę jej zazdrościł.

                Tak czy inaczej, na zewnątrz dawno już zapadł zmrok, a Tia jako, że była w pełni sił, zmusiła go by zagrali razem w pchełki, które dostała wcześniej od Ayami. Kobieta najwyraźniej chciała się podlizać małej i Yuji’emu ani trochę się to nie podobało.

- Teraz ty – burknęła cicho, zła, że znów nie udało jej się trafić. Mężczyzna nic nie odpowiedział, tylko zmrużył oczy, przyglądając się małym kółeczkom.

W pomieszczeniu panował półmrok. Oprócz niedużej, naftowej lampy, która stała na podłodze tuż obok miejsca, w którym grali, nie było więcej żadnego światła. Rzekomo mieli otrzymać jakąś dodatkową lampę jutro.

Usami podrapał się po głowie, po czym wykonał swój ruch. Chciał jak najszybciej zniechęcić dziewczynkę do dalszej gry, więc nie było mowy o dawaniu małej fory. Przycisnął większym kółeczkiem mniejsze, które precyzyjnie wskoczyło do pudełeczka.

- Oszukujesz! – wykrzyknęła. Jej policzki zarumieniły się lekko ze złości.

- Po prostu jesteś w tym słaba – wyznał obojętnie, wzruszając ramionami.

- Głupi Yuji – fuknęła, splatając ręce na piersi.

- Nie mów tak brzydko, bo się obrażę i więcej z tobą nie zagram – zagroził poważnym tonem.

- I tak oszukujesz! – odkrzyknęła, uderzając piąstkami o podłogę.

Mężczyzna pokręcił bezradnie głową, nie wiedząc jak poradzić sobie z nadpobudliwością dziecka. Naprawdę był już zmęczony i chętnie by poszedł spać.

                Nagle usłyszeli ciche pukanie do drzwi, a po chwili te zaczęły się przesuwać. Do pomieszczenia zajrzała niepewnie Iku. W ramionach trzymała grube koce.

- Pomyślałam, że może być wam zimno – powiedziała i nie czekając na zaproszenie, weszła do środka. Ułożyła przykrycia na materacach, gdzie mieli spać, przysiadając obok jednego z nich. Odwróciła się, zerkając to na Tię to na Yuji’ego, którzy z kolei czekali na jej kolejny ruch.

Kobieta zmarszczyła lekko brwi, dostrzegając małą grę rozłożoną na podłodze.

- Mamy tu swoje zasady, Tio. Powinnaś już dawno być w łóżku – odezwała się stanowczym tonem, rozkładając jeden z koców.

- Nie jestem jeszcze zmęczona – odparła ostrożnie dziewczynka, niepewnie spoglądając na swojego opiekuna. Nie spodziewała się, że ktoś obcy zwróci jej uwagę.

- Połóż się to od razu zaśniesz. Jutro musisz wcześnie wstać – nalegała szatynka, wskazując na jeden z materacy. Mała wydęła usteczka, ponownie zerkając na Yuji’ego.

- Słyszałaś. Mają tu zasady, więc bądź miła i ich przestrzegaj- odezwał się mężczyzna, przy okazji zbierając z podłogi zabawkę. Tia nic więcej nie powiedziała tylko załamanym krokiem, podreptała w kierunku swojego legowiska. Kiedy jednak znalazła się już nieco bliżej, wzięła lekki rozbieg i wskoczyła na mięciutki materac, śmiejąc się przy tym z zabawnego kołysania. Przez kilka sekund jeszcze podskakiwała na siedzącą, chwytając za dłoń Iku, która klęczała przy niej. Śmiała się przy tym dźwięcznie, niechętnie przestając. Kobieta jednak była stanowcza. Z uśmiechem nakazała dziecku się położyć, po czym szczelnie opatuliła ją ciepłym kocem. Zmierzwiła jej włosy, szepcząc ciche dobranoc.

- Coś nie tak? – zapytała Iku, widząc smutną twarzyczkę małej, która spoglądała tęsknie na Yuji’ego. Kobieta obejrzała się za siebie, aby zerknąć w tym samym kierunku. Uważnie obserwowała poczynania mężczyzny, który z głośnym westchnięciem i rezygnacją wypisaną na twarzy, zaczął przeszukiwać swój wielki plecak. Było dosyć ciemno, więc chwilę to trwało, ale w końcu wyciągnął z bagażu niewielkiego pluszaka i niedbale rzucił go w ich stronę.

Szatynka przyjrzała się trzymanej zabawce, a na jej ustach pojawił się uśmiech. Był to nie dużo, biały, włochaty piesek z oklapniętymi uszami i wystającym językiem. Odwróciła się w kierunku dziecka, ukazując jej Przytulankę.

- Pewnie dostałaś ją od tatusia, co? – szepnęła, widząc uradowaną dziewczynkę, chwytającą za swoją własność. Mała porwała w ramiona małego pieska i mocno go przytuliła, kiwając przy tym głową. – Teraz uśniesz? – zapytała Iku.

- Dobranoc – odparła Tia, odwracając się na drugi bok.

                Yuji zbliżył się do wciąż otwartych drzwi, wyglądając na zewnątrz. Kątem oka zerknął w stronę materacy, gdzie jego dawna towarzyszka broni wciąż czuwała przy małym dziecku. Nie mógł się przyzwyczaić. To wszystko było zbyt dziwne nawet jak na niego.

Wyszedł na zewnątrz, na drewniany taras i przysiadł na pierwszym schodków. Ogród nie był oświetlony, dzięki czemu gwiazdy na niebie był niezwykle wyraźne. Uwielbiał na nie patrzeć. Były takie stałe, takie niezmienne. Nawet jeśli tu na dole wszystko się zmieniało, tam w górze wciąż było to samo.

W pewnym momencie usłyszał ciche kroki i powolne zasuwanie drzwi do jego pokoju. Poczuł obok siebie drugą osobę, która po chwili również usiadła, spoglądając w niebo. Milczenie, które panowało między nimi ani trochę mu nie przeszkadzało. Sam więc pewnie w ogóle by się nie odezwał, jednak kobieta miała najwyraźniej inne zdanie na ten temat.

- Tia jest niezwykłym dzieckiem – powiedziała cicho.

- Ta… - burknął oschle. – Ale nie interesujcie się nią za bardzo.

- Jaki nie miły – zauważyła, zerkając na niego z rozbawieniem. Posłał jej urażone spojrzenie, wzruszając przy tym ramionami. – Tak, tak, nie dziwię ci się – dodała, wywracając demonstracyjnie oczami. Odetchnęła głośno, siadając schodek niżej i opierając plecy i łokcie na wyższym stopniu. Wygięła nieco głowę do tyłu, znów wpatrując się w czarne niebo wysypane gwiazdami.

- Próbowałeś je kiedyś policzyć? – zapytała nagle, a słysząc podirytowane prychnięcie, uśmiechnęła się szerzej. – Jesteś na to zbyt fajny? – zakpiła.

Yuji podkulił jedną nogą, obejmując ją ręką i opierając brodę na kolanie. Uśmiechnął się pobłażliwie, patrząc teraz przed siebie.

- Coś w tym stylu – powiedział obojętnie. Iku, zaintrygowana reakcją towarzysza, odwróciła się nieco w jego stronę.

- Dobrze ci się żyje w Konoha? – wypaliła nagle, a mężczyzna wybałuszył oczy, patrząc na nią zaskoczony.

- Co to za pytanie? – prychnął niemal urażonym tonem. Wzruszyła bezwiednie ramionami. – Nie interesuj się i tak za dużo wiesz – burknął, odsuwając się kawałek dalej i zerkając na nią krzywo.

- Bawi mnie to, że udajesz takiego zadufanego w sobie drania, który na wszystkich patrzy z wyższością – odezwała się znów po chwili poważnym tonem.

Yuji złapał się za głowę, wzdychając głośno.

- Paplasz bez sensu – przyznał. – Niczego nie udaję – dodał ciszej, coraz bardziej nadąsany jej głupimi pytaniami i stwierdzeniami. Po jakiego czorta w ogóle się odzywała? Aż tak jej brakowało towarzystwa, że musiała rozmawiać akurat z nim? Najpewniej znów coś knuła, spiskowała i tymi niewinnymi, z pozoru bezsensownymi pytaniami, chciała wydobyć z niego jakieś informacje, które potem przekazałaby Ayami, albo jeszcze komuś innemu.

Spojrzał w jej stronę, wytężając nieco swoje zmysły. Nie ufał jej, więc musiał zachować ostrożność. Chciał wiedzieć, czy Iku rzeczywiście coś kombinuje, czy ma jakieś złe intencje. Jego szósty zmysł jednak nic mu nie podpowiadał. Wszystkie słowa zdawały się jak najbardziej neutralne i spontaniczne. Nie mógł co prawda wiedzieć, o czym myśli Iku, ale czuł, że to nic groźnego.

Pokręcił głową, załamany swoją podejrzliwością. Chyba nigdy nie zaufa innym ludziom, a zwłaszcza tym, o których wie tyle złego.

- Sprawdzasz mnie – zauważyła nagle kobieta, dostrzegając lustrujące spojrzenie mężczyzny. Usami pośpiesznie odwrócił głowę, drapiąc się przy tym po niej.

- Nie prawda – mruknął szybko i krótko. Szatynka zmarszczyła brwi, przysuwając się nieco bliżej.

- Nie jestem głupia. Nie patrzysz tak bez powodu – dodała pewnie.

- Może oceniałem twój wygląd? – zaproponował, uśmiechając się do niej wyzywająco. Zacisnęła usta, mrużąc przy tym oczy.

- Łżesz – syknęła. – Powinnam się obrazić. Przyjmujemy cię z otwartymi ramionami, a ty co chwilę badasz nasze nastroje.

- Powiedziała ta, która hobbystycznie prowadzi dziennik szpiegowski – zakpił.

- A żebyś wiedział, że mam taki – zaśmiała się, splatając ręce na piersi i zakładając nogę na nogę. Spojrzała na niego z dumnym uśmiechem.

- Nie chwal się tym – jęknął z politowaniem kręcąc głową i przykładając sobie dłoń do czoła. Westchnął ciężko, unosząc wzrok i spoglądając w gwiazdy. Kobieta powędrowała za nim wzrokiem. – Nikt nie może się dowiedzieć kim jesteśmy, skąd i dlaczego przybywamy – powiedział neutralnym tonem. Przytaknęła.

- Demoniczne dziecko może wzbudzić niepokój – szepnęła.

- I nie chwal tak swoją wiedzą na niewłaściwe tematy – burknął wkurzony. Musiał jednak przyznać, że był pod wrażeniem. Jeżeli o wszystkich, byłych członkach organizacji ma takie szczegółowe informacje jak o nim, to była jednym z lepszych szpiegów jakich znał. Nie chętnie to przyznawał, ale wyglądało na to, że jest w tym dużo lepsza od niego.

Zerknął na nią kątem oka. Była bardzo blisko, ale na szczęście patrzyła właśnie gdzieś w dal. Przed nimi rozpoczynał się las, w którym teraz panowała całkowita ciemność. Nie wiedział więc, czy widziała coś w tamtym mrok, ale cieszył się, że pochłonęło to jej uwagę. Mimo, że jeszcze kilka minut temu potraktował to jako żart, teraz naprawdę oceniał jej wygląd.

Z niemałym zaskoczeniem, a wręcz nawet lekkim urażeniem stwierdził, że prezentowała się nie najgorzej. Co prawda, noc zakłócała jego ocenę, ale… Miała ładną twarz, tyle mógł stwierdzić, szybkim spojrzeniem ogarniając luźną szatę, w którą była ubrana. Dziwił się, że jest w stanie przyznać, iż ma bardzo sympatyczny wyraz twarzy. W jego wspomnieniach gościła jako nadęta, wiecznie naburmuszona i skrzywiona. Zadziwiające, jak środowisko może wpłynąć na wygląd człowieka.

- Znów mi się przyglądasz – zauważyła, nie patrząc nawet w jego stronę i uśmiechając się nikle. Pośpiesznie odwrócił wzrok, czując zażenowanie.

- Inaczej cię zapamiętałem – rzucił krótko, na co kobieta cicho zachichotała.

- Ty za bardzo się nie zmieniłeś – wyznała ze śmiechem, na co Yuji tylko się bardziej zgarbił. – Chociaż... – odwróciła się, spoglądając na uchylone drzwi do pomieszczenia, z którego dochodziło ciche pochrapywanie. – Tatuś z ciebie nie najgorszy – dodała, ciekawa jego reakcji.

- Nie cierpię dzieci. Lada moment puszczą mi nerwy i dopiero zobaczysz, jaki cudowny ze mnie tatuś.

- Myślę, że ją lubisz – zagadnęła z chytrym uśmieszkiem. – Chciałbyś, żeby była twoją córką – stwierdziła, na co mężczyzna od razu prychnął urażona.

- Kpisz sobie? Poza tym, nawet nie zamierzam mieć nigdy dzieci – zadeklarował zawzięcie, kręcąc przy tym głową. Iku przyjrzała mu się z uśmiechem, po czym oparła dłonie na drewnianej podłodze i wyginając nieco do tyłu głowę, spojrzała w gwiazdy.

- Ja mogłabym mieć – mruknęła cicho, tęsknie wpatrując się w gwiazdy. Usami przyjrzał jej się niepewnie, a po chwili sam uniósł wzrok. Zastanawiał się, co by zrobił, gdyby kiedyś jednak okazało się, że jakaś kobieta urodzi jego dziecko. W końcu to nie było niemożliwe. Wypadki się zdarzają.

Byłby dobrym ojcem? Czy w ogóle zachciałby przyznać się do tego dziecka? Nie lubił dzieci, czuł to w kościach i z całą pewnością nie nadawał się na troskliwego tatuśka.

Z drugiej strony… to musi być miłe uczucie wiedzieć, że ktoś darzy cię tak szczerą miłością i cieszy się na twój widok. To był wielki plus bycia rodzicem.

                W tym momencie przez niebo przemknął jasny promień, który po niecałej sekundzie zniknął.

- Widziałeś?! – zapytała podekscytowana.

- Spadająca gwiazda.

- Pomyślałeś życzenie? – zapytała rozbawiona. Pokręcił głową.

- Nie mówisz poważnie – zaśmiał się kpiąco, siadając w tej samej pozycji co ona i prostując zdrętwiałe już nogi.

- Tak tylko mówisz, ale pewnie zamarzyłeś już o czymś plugawym.

Spojrzał na nią z politowaniem, lekko kołysząc głową na lewo i prawo.

- To o czym takim pomyślałaś? – zapytał od niechcenia.

- Myślisz, że ci powiem? – Zmarszczyła brwi, uśmiechając się złośliwie.

- Pewnie o gromadce rozwrzeszczanych bachorów.

- Mówisz o dzieciach? Nie, te z sierocińca wystarczą – odpowiedziała, odrobinę poważniejąc i zamykając oczy. Yuji zdziwił się nieco, ale odwrócił twarz, na powrót patrząc w niebo.

- Ale mówiłaś…

- Mówiłam, że mogłabym mieć – przerwała mu ze spokojnym uśmiechem.

- Jesteś dziwna – wyznał nagle na co Iku prychnęła cicho ze śmiechem. – Prawie tak dziwna jak Ayami – dodała.

- Dużo czasu spędziłyśmy razem. Ludzie się do siebie upodabniają.

- To brzmi strasznie – wyznał, po czym w głośnym westchnięciem zaczął podnosić się z miejsca. Chwycił za drewnianą barierkę, która znajdowała się tuż obok i z jej pomocą, z niemałym wysiłkiem, powstał. Wygiął się mocno, rozprostowując zbolałe kości.

- Śniadanie o ósmej – zakomunikowała, wciąż trwając w tej samej pozycji. Yuji pokiwał głową, mrucząc cicho coś pod nosem i rozmasowując swoje plecy. Odwrócił się w stronę budynku i zanim ruszył przed siebie, spojrzał na siedzącą kobietę. Omiótł ją wzrokiem, krzywiąc się lekko.

- Zmarzniesz – zauważył, sam nagle czując chłód jaki zapanował na zewnątrz. Pokręciła głową.

- Za chwilkę pójdę do siebie – odparła spokojnie. Usami wciąż nie był pewien. W brew pozorom, należał do gatunku dżentelmena i przez moment zastanawiał się, czy nie zaproponować jej, żeby ją odprowadził. Na szczęście, szybko skarcił się w głowie za taką myśl. Jakby nie było, to ona jest gospodarzem. Głupio więc by było, gdyby gość odprowadzał gospodarza w jego własnej posiadłości.

- Nie siedź tu za długo, bo nie zasnę myśląc o tym, że za chwilę będziesz próbowała udusić mnie poduszką, albo zemścić się w jakiś inny sposób – burknął, wchodząc do pokoju i powoli zasuwając za sobą drzwi.

- Wiem, wiem – mruknęła. – Dobranoc.

- Ta… Do jutra.

***

                Nigdy wcześniej tego nie robił. Nigdy nie szedł do baru, żeby zapić swoje smutki. Nie był tym typek faceta. Nie upijał się na umór po to, aby zapomnieć. Tej nocy jednak miał niezwykle silną ochotę po prostu zniknąć. Zapomnieć o Emi. Zapomnieć o Namidzie. Zapomnieć nawet o dzieciakach, przez co jeszcze bardziej sobą gardził. Czuł się tak żałośnie. Taki bezsilny i zagubiony. Taki opuszczony. Nie miał nikogo, do kogo mógłby się teraz zwrócić. Był zdany tylko na siebie i sam musiał podjąć jakąś decyzję. Przy alkoholu myśli się łatwiej, więc wypił znacznie więcej niż powinien. Wracając do domu, musiał co jakiś czas robić przystanki, aby zwrócić zawartość swojego żołądka.

Wychodząc z baru, ledwo trzymał się na nogach, lecz gdy droga do domu zbliżała się już ku końcowi, zaczynał się bać tego, że tak szybko trzeźwieje a jego umysł się rozjaśnia. Nawet nie pamiętał za bardzo jak wyglądała jego droga powrotna. Chyba nawet kopnął po drodze w jakiś śmietnik, bo kojarzył głośny huk i strasznie bolała go prawa stopa.

                Zatrzymał się przed drzwiami frontowymi, nerwowo pocierając dłonie. Było już bardzo późno i wszyscy na pewno smacznie spali. Zastanawiał się, czy Namida w ogóle zauważyła, że go nie ma. Pewnie ucieszyła się, unikając rozmowy, której on sam przecież tak bardzo chciał.

Co właściwie chciał jej powiedzieć? O czym mieli rozmawiać? Przecież nie raz już dyskutowali na temat jego lenistwa i jej pracowitości. Jaki sens miała kolejna gadka o tym samym? Dojdą do porozumienia, a chwilę później znów wszystko wróci na dawny tor. Nic się nie zmieni.

Otwierając drzwi, najciszej jak potrafił, wciąż nie wiedział, co powinien powiedzieć swojej żonie. Przeprosić? Za co? Za to, że schlał się jak pijaczyna zamiast pilnować dzieci? Tak, za to mógłby. Ale na pewno nie przeprosi jej za to, że ona nie ma czasu ani dla niego ani dla dzieci! Za to, to ona powinna go przepraszać, a nawet błagać o wybaczenie! To jednak było niewykonalne. Namida nie czuła wyrzutów sumienia z powodu swojej pracy.

                Cicho, na palcach wszedł do domu, ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Przekręcił zamek i odruchowo rzucił kluczę na mały stoliczek, który stał tuz przy drzwiach. Niestety, źle ocenił swoją siłę i pęk kluczy upadł na podłogę, wywołując przy tym porządny huk.

- Ciii! – syknął Haruki, nachylając się w stronę upadłego przedmiotu. Pokręcił głową, zirytowany na klucze, po czym rozejrzał się po pomieszczeniu.

W domu światła były pogaszona. Postanowił jednak, że trafi wszędzie po ciemku.

Wpierw udał się do łazienki. Coraz bardziej intensywnie myślał o tym, co powinien powiedzieć żonie. Przez to wszystko, głowa bolała go coraz bardziej.

Obmył twarz wodą, uprzednio decydując się zapalić światło w łazience, a następnie spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Wyglądał okropnie. Podkrążone oczy, które z ledwością utrzymywały otwarte powieki, rumieńce na policzkach, rozczochrane włosy, zaczerwieniony nos. Jak jakiś żul, stwierdził z odrazą. W dodatku nawet on sam czuł, jak śmierdzi od niego alkoholem.

Ściągnął z siebie bluzę, którą ubrudził nie wiadomo czym i rzucił gdzieś w kąt łazienki. Po krótkim namyśle, zdecydował się na szybki prysznic. Chociaż było to bardzo trudne, bo nogi z trudem utrzymywały go w pionie, dał radę. Wyszedł z kabiny chwiejnym krokiem, nie zwracając uwagi na kapiąca z niego wodę. Pobieżnie wytarł się ręcznikiem, zostawiając go na głowie i chwytając za szlafrok, który wisiał na drzwiach łazienki. Ubrawszy się, zgasił światło i ruszył w stronę sypialni.

Czuł się odrobinę lepiej po zimnym prysznicu. Przynajmniej nie cuchnął. Wciąż jednak nie wiedział, co właściwie chce zrobić. Zagryzł więc nerwowo wargę, tępo wpatrując się w uchylone drzwi do sypialni.

Myślał o tym, co mówiła mu Emi. O tym, że powinien być szczęśliwy, że to jest równie ważne. Tylko co dla niego było szczęściem? Szczęśliwa rodzina, która chętnie spędzała ze sobą każdą wolną chwilę? Tak, to musiałoby być całkiem fajne, przyznał ze smutnym uśmiechem.

Pomyślał znów o Emi, przywołując jej radosną twarz w pamięci. Mimowolnie jego uśmiech się poszerzył, kiedy przypominał sobie ich wspólne, szczęśliwe chwile.

Westchnął ciężko, wchodząc do środka. Usłyszał cichy oddech swojej żony, która spała w ich łóżku. Przeszedł na swoją stronę, przysiadając na brzegu łóżka i zapalając nocną lampkę na swojej szafce. Potarł ręcznikiem włosy, kiedy poczuł drgnięcie ze strony Namidy.

- Gdzieś ty był? – Usłyszał jej zmęczony głos i poczuł bolesne ukłucie w sercu. – Tak chciałeś rozmawiać i w końcu zwiałeś – burknęła, odwracając się na drugi bok. Czuł jej wyczekujące spojrzenie na swoich zgarbionych plecach. Ściągnął mokry ręcznik z głowy, ściskając go w dłoniach i patrząc nań ze smutkiem.

- Namida… - szepnął cicho.

- Trudno już. Pogadamy jutro. Zgaś światło. Rano muszę wstać do pracy – oznajmiła pośpiesznie, nakrywając się mocniej kołdra. Haruki drgnął lekko, czując się, jakby znów dostał w twarz. Zacisnął pięści na ręczniku.

- Nie – powiedział cicho.

- Co nie? – nie rozumiała.

Powoli odwrócił głowę w bok, zerkając na nią przez ramię smutnym wzrokiem. Przyjrzał jej się uważnie, po czym westchnął głośno.

- Zgasisz światło? – zapytała, nie rozumiejąc jego zachowania. – Naprawdę…

- Ja… - przerwał jej głośno, ponownie wzdychając. W końcu jednak, odwrócił się w jej stronę i spojrzał na nią pewniej. Zacisnął szczęki, marszcząc brwi i zastanawiając się jeszcze przez chwilę. Po chwili jednak, przymknął powieki, nachylając głowę nieco do przodu. – Namida – zaczął twardym tonem. – Chcę rozwodu. 

*******************

Wiem, że krótki, ale jak to się mówi "lepszy ryc niż nic!" xD Czy jakoś tak...

Ten rozdział pisało mi się... dziwnie. Raz miałam pomysł, raz nie. Jedna scena szła mi fatalnie i zastanawiam się, czy potraficie zgadnąć, która?;>

Tak czy inaczej, pojawiły się dwie nowe/stare bohaterki, które w poprzedniej serii nie miały znaczącej roli i wystąpiły w krótkich epizodach może z trzy razy. Mam jednak nadzieję, że je polubicie, bo osobiście darzę je sporą sympatią :)

Lekko szurnięta, pani naukowiec - Ayami.

I nieco poważniejsza z tej dwójki - Iku.

Obie panie należały niegdyś do organizacji Hikari, do której również należał Yuji, o czym zresztą była mowa w rozdziale. Powinnam coś więcej o nich dodawać? W sumie myślę, że wszystko i tak będzie wyjaśniona w kolejnych rozdziałach.

Tak więc to chyba wszystko, a na do widzenia walnę tutaj taki obrazek robiony na szybko (jak już wkleiłam dwa, to czemu nie trzeci, nie?^^")

Yuji i Tia!

To chyba wszystko... Zaraz mi głowa pęknie, więc błędy posprawdzam już jutro.