Rozdział III

"Zło nie jest tym co wchodzi do ust człowieka. Zło jest tym, co z nich wychodzi."

- Paulo Coelho

~*~

 

             Kiba intensywnie wpatrywał się w Uzumaki’ego. W jego spojrzeniu można było dostrzec zarówno zdenerwowanie, jak i zaskoczenie. Ani trochę nie podobało mu się polecenie Hokage. 

Wioska Morza znajdowała się wiele kilometrów stąd. Taka wyprawa zajęłaby mu minimum dwa tygodnie. Nie miał teraz głowy do taki rzeczy. Miałby zostawić wszystko akurat teraz i zniknąć na pół miesiąca.

- Stary, chyba sobie żartujesz – jęknął, starając się utrzymać wkurzony ton  w głosie.

Naruto westchnął ciężko, podbierając głowę ręką.

- Nie prosiłbym cię, gdyby to nie było coś ważnego – odparł spokojnie. Bardzo dobrze rozumiał niepokój przyjaciela. Wynik tej misji jednak, był również sprawą Inuzuki.

- Lada moment rodzi mi się dziecko, a ty chcesz mnie wysłać na jakąś podejrzaną wyspę? Co mam ci odpowiedzieć? Jestem teraz potrzebny tutaj – burknął, odwracając wzrok i wkładając ręce do kieszeni spodni.

- Mi również zależy na czasie. Oprócz właściwych umiejętności, masz też najlepszą motywację – nalegał Hokage.

Kiba kątem oka, zerknął na swojego przyjaciela. Nadal uważał, że to głupi pomysł. Przeczucia Naruto wcale nie wydawały mu się takie istotne. Owszem, sam nie ufał nowym przybyszom. Co więcej, był pewien, że ich wizyta tutaj nie przyniesie nic dobrego. Mimo to, nie chciał opuszczać teraz Konohy. Miałby zostawić swoją ciężarną żonę i trzyletnią córkę akurat teraz? Itami nie była przecież typem osoby, która prosiłaby o pomoc. A jeśli coś się stanie i nikogo przy niej nie będzie? Normalnie mógłby zostawić ją pod bezpiecznymi skrzydłami Isamu. Teraz jednak nie było to za bardzo możliwe. Straszy Yasai był chory. Bardzo chory. Nie mógłby zaopiekować się swoją młodszą siostrą. Itami więc zostałaby zupełnie sama z córką.

- Nie – powiedział głuchym, acz donośnym tonem. Dźwięk jaki wydobył się z jego ust wydał mu się taki obcy. Jakby wymówił to słowo zupełnie nieświadomie.

- No weź, Kiba… Nie bądź taki – jęknął przeciągliwie blondyn, opierając się rękoma o biurko. – To jasne, że martwisz się o Itami, ale pamiętaj, że ta sprawa może również dotyczyć jej. Masz tylko sprawdzić sytuację. To nie jest czasochłonne. Wszystko zależy tylko od tępa waszej wędrówki. Jeśli się pośpieszysz, spokojnie zdążysz wrócić do domu – wyjaśnił, uśmiechając się szeroko przy końcówce.

- Nie rozumiesz…

- Pewnie, że rozumiem. Denerwujesz się, że Itami może się coś stać, kiedy ciebie nie będzie. Daj spokój, zachowujesz się tak, jakbyś jej nie znał. Zresztą, już moja w tym głowa, żeby codziennie ktoś ją odwiedzał – powiedział, mrugając do niego porozumiewawczo.

Inuzuka westchnął ciężko, przykładając sobie dłoń do czoła. To jakiś obłęd, myślał. Jaki z niego będzie ojciec, jeżeli przegapi narodziny swojego pierwszego syna? Z drugiej strony, Itami ma termin dopiero na przyszły miesiąc. Może rzeczywiście odrobinę przesadza.

- Najciekawsze misje przez pół roku. – Wyrwał go nagle z rozmyśleń głos Naruto. Kiba spojrzał na niego zaskoczony.

- Co takiego?

- Przez pół roku będę przydzielał ci najwygodniejsze i najbardziej korzystne misje, jakie się pojawią – odpowiedział blondyn z chytrym uśmieszkiem.

Brunet również uśmiechnął się zachłannie, robiąc krok w kierunku biurka.

- Żadnego bawienia się z papierkami? – zapytał.

- Żadnego – zarzekał się. – Dzikie, obiecujące i dobrze płatne misje przez pół roku.

- No… to rzuca nieco światła na tę sprawę. – Kiba wyraźnie rozchmurzył się na wieści o lepszym zarobku i braku żmudnej pracy. Przez chwilę, wpatrywał się w Naruto, dokładnie rozważając swój wybór. W pewnym momencie, przeniósł wzrok na tył ramki, która stała na biurku Hokage. Uśmiechnął się lekko i ponownie spojrzał w błękitne oczy przyjaciela. – Ale mam jeszcze jeden warunek.

- Tylko nie przeginaj – ostrzegł go blondyn. Z jego twarzy jednak wciąż nie znikał uśmiech. Czuł, że tą sprawę już wygrał.

- Sam wybiorę ludzi, którzy ze mną pójdą.

- Nie mam nic przeciwko. – Wzruszył ramionami. Myśląc, że sprawa jest już uzgodniona, chwycił kubek gorącej kawy, stojącej na blacie i upił spory łyk.

- Hinata i Shino idą ze mną – powiedział szybko brunet, a Naruto o mało nie udławił się swoim napojem. Zakaszlał kilka razy i załzawionymi oczami, spojrzał z niedowierzeniem na swojego rozmówcę. Chciał coś powiedzieć, ale Inuzuka go uprzedził. – Stary, nie myśl, że ja chcę zrobić ci na złość. Hinata jest moją partnerką od dzieciaka, to samo Shino. Skoro tak bardzo zależy ci na dobrym tempie tej misji, ona musi iść ze mną.

- Zdajesz sobie sprawę w jakiej sytuacji mnie stawiasz? Ja całymi dniami pracuję. Kto się zajmie naszym dwuletnim synem? Zresztą, Hinata już dawno nie była na żadnej misji… - mówił cicho i niewyraźnie. Bił się z myślami. Czuł zażenowanie, zdenerwowanie, zaskoczenie, zmartwienie, wszystko naraz.

- O to akurat nie powinieneś się martwić. Każdy członek klanu Hyuuga czułby zaszczyt, zajmując się waszym dzieckiem. Poza tym, rozmawiałem niedawno z Hinatą. Sama przyznała, że brakuje jej misji. Ta, o której mówisz jest prosta, tylko czasochłonna. Daj jej też trochę wyrwać się z domu. Jak mówiłem, nie chcę ci robić pod górkę, ale zależy mi, by szybko się z tym uporać.

Uzumaki wpatrywał się w blat biurka, zaciskając pięści. I co on miał teraz zrobić? Jeśli odmówi wyjdzie na hipokrytę. Jeśli się zgodzi, to… Właściwie nie wiedział, co złego może się stać. Naprawdę wierzył, że to zwykła, zwiadowcza misja, bez żadnego ryzyka. Dlaczego więc, tak ciężko było mu podjąć decyzję? Czyżby aż tak przerażały go wizyty u teścia, w którego najpewniej zostawałby jego syn? To takie żenujące.

W końcu zebrał się w sobie i spojrzał na Inuzukę z poważnym wyrazem twarzy.

- Zgoda, ale najpierw z nią pogadam.

- Świetnie. – Uśmiechnął się tryumfalnie Kiba.

***

                Yuji obierał się o niską barierkę, ze wzrokiem wzniesionym ku niebu. Jego wyraz twarzy wyrażał zarówno zmęczenie, jak i zdenerwowanie. Zdegustowany, spoglądał co jakiś czas w dół, na stojącą obok niego dziewczynkę.

Krótkowłosa blondynka o zielonych oczach, kołysała się do przodu i do tyłu, z zniecierpliwieniem patrząc przed siebie. Kawałek dalej znajdowała się akademia ninja, w której również mieściło się przedszkole dla najmłodszych.

Oboje stali, oczekując powrotu Haruki’ego, który poszedł coś załatwić.

- Pewnie znów ich stamtąd zabierze – odezwała się nagle Tanya. Yuji spojrzał na nią pytająco.

Dziewczynka, nie patrząc na niego, wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się lekko.

- Kiro to straszna beksa, a Hiro bije wszystkie dzieci, które zaśmieją się z jego brata. Normalnie są całkiem fajni, ale nie wiele trzeba by obaj zaczęli się wydzierać – wyjaśniła.

- Opiekunki sobie z nimi nie radzą? – prychnął Usami. – Skoro nie dają sobie rady z parą sześciolatków, to kto je tam zatrudnił?

- One są bardzo miłe i dobrze im idzie, ale to wujaszek Haruki zawsze ich stamtąd zabiera – dodała. Uśmiechnęła się nagle szeroko, widząc barczystego mężczyznę, wychodzącego z budynku, a po chwili znów zgarbiła się nieco, stwierdzając, że to był ktoś inny.

                Przez jakiś czas, Yuji nie mógł oderwać od niej wzroku. Zapewne nie tylko na nim ta mała dziewczynka wywierała takie wrażenie. Właściwie to podziwiał Haruki’ego, że jest w stanie przebywać z nią tyle czasu. Tanya była dokładną kopią połączenia swoich rodziców. Zdawała się być silna, ambitna i inteligenta niczym jej matka- Reiko. Była też do niej bardzo podobna. Nawet włosy czesała w podobny sposób, chociaż jej były krótko obcięte. Yuji znał jej matkę od małego. W końcu chodzili razem do akademii w Wiosce Wodospadu. Reiko zawsze uważała go za swojego rywala i ze wszystkich sił, starała się być lepsza. Usami nie miał wątpliwości, że pod koniec swojego życia, udało jej się go w znacznym stopniu prześcignąć. Mimo to… zginęła na jednej misji, pozbawiona chwały i zaszczytów.

Mężczyzna odwrócił wzrok, widząc ciekawskie spojrzenie Tanyi. Nigdy nie traktował Reiko, jak swojej przyjaciółki, a jednak była mu najbliższą osobą z dawniejszych czasów. Czuł smutek, patrząc na niemal identyczne rysy twarzy, należące do kogoś innego. Oczy z kolei Tanya miała po ojcu. Soczyście zielone, tętniące radością i ciekawością. Były jak przystań ukojenia, tkwiące w tej twarzy smutnych wspomnień. Tsuki – ojciec Tanyi – był najlepszym przyjacielem Haruki’ego. Yuji zbytnio za nim nie przepadał. Był głupkowaty i hałaśliwy. Uganiał się za każdą dziewczyną, jaką zobaczył i przesadnie dbał o swój wygląd. Te cechy najlepiej wbiły się w pamięć każdego, kto chociaż trochę znał Tsuki’ego. Przy Reiko jednak, stawał się inny. Przy niej nagle wszystkie jego wady robiły się nieważne. Tsuki Okamura nie był tylko lalusiowatym podrywaczem, z niewyparzoną gębą, ale również wspaniałym przyjacielem. Kochającym mężem i ojcem. W przeciwieństwie do Reiko, on nigdy nie miał problemów z okazywaniem swoich uczuć. Był szczery i otwarty. Rozsiewał wokół siebie aurę szczęścia. Irytował, to prawda, ale też wzbudzał w innych swego rodzaju spokój. Jego optymizm był niezwykle zaraźliwy.

Tanya bez wątpienia była połączeniem wszystkiego, co najlepsze było w jej rodzicach. Yuji doskonale to wiedział, chociaż musiał przyznać, że jej diabelskie pomysły nieraz go irytowały.

                Westchnął ciężko, na powrót wpatrując się w budynek akademii. Po co w ogóle tu czekał? Chciał tylko wyskoczyć na piwo w czyimś towarzystwie, a utknął przed akademią z ośmioletnią dziewczynką. W dodatku Haruki zapewne zaraz przyprowadzi tu swoich synów i wkręci go w pomoc przy opiece. Yuji nie miał najmniejszego zamiaru bawić się w niańkę. On nawet nie lubił dzieci. Co prawda, nie miałby nic przeciwko, gdyby sam miał je z Itami, ale w innym wypadku były to tylko nieporadne, potwornie irytujące istoty.

- Idą! – wykrzyknęła nagle wesoło Tanya i zaczęła skakać, jak oszalała machając rękoma.

Usami spojrzał przed siebie. Istotnie, w ich kierunku szedł wysoki brunet. Powolnym, ciężkim krokiem, z przepraszającym wyrazem twarzy. Pod ramionami trzymał swoich synów, niczym dwa worki ziemniaków. Chłopcy nie wyglądali na ani trochę zadowolonych. Rzeczywiście, młodszy z nich – Kiro, miał zaczerwienione oczy. W przeciwieństwie do brata, jego tęczówki były brązowego koloru. Była to jedyna rzecz, dzięki której można było rozróżnić ich wygląd. Hiro z kolei, starszy był o niecałe dziesięć minut, a jego oczy były żółte. Miał lekko umazaną twarz, zielonym mazakiem. Obaj dyndali spod ramion ojca, z naburmuszonymi minami. 

- Przepraszam, ale ktoś pomalował Hiro twarz, gdy ten spał, a on jak to zobaczył, wsadził podejrzanemu kredkę w oko – zaśmiał się nerwowo Haruki, gdy podszedł już na miejsce.

- Kredkę w oko? Chciał wyciągnąć z niego zeznania? Może zajmie kiedyś stanowisko matki.- Uśmiechnął się złośliwie czarnowłosy, patrząc na malca.

- Idziemy do cioci Mari? – jęknęła nagle Tanya, podchodząc do bruneta i chwytając go za przedramię.

- Tak, ja mam jeszcze coś do załatwienia i za jakieś dwie godziny was odbiorę – odparł, uśmiechając się do niej.

***

                Lily stała w ciemnym pokoju, z zamyślonym wyrazem twarzy, wyglądając przez okno. Było co prawda dopiero południe, ale okna pozasłaniane były grubymi zasłonami. Przebijało się przez nie jedyne słabe, mdłe światło.

Dziewczyna od jakiegoś czasu przypatrywała się drodze, przed domem. Odsłoniła okno tylko odrobinę, jakby bała się, że ktoś z zewnątrz może ją dostrzec.

Nagle zauważyła dobrze znaną jej postać. Chłopak o blond włosach, szedł wyprostowany, co jakiś czas, przejeżdżając dłonią po swojej klatce piersiowej i robiąc zamyśloną minę.

Nie uszło uwadze blondynce to, że ubranie chłopaka było całe brudne, a miejscami nawet podarte. Gdy znajdował się już bliżej domu, dostrzegła również ślady krwi na jego brodzie i koszulce. Zerwała się z miejsca, ruszając do wejścia.

- Co zrobiłeś?! – krzyknęła od razu, gdy tylko otworzyła drzwi.

Noah uśmiechnął się lekko, wymijając dziewczynę i wchodząc do środka. Ta zamknęła za nim drzwi i opierając dłonie na biodrach, czekała na wyjaśnienia.

- Miałem zbierać informacje, no nie? – Wzruszył ramionami, nadal się uśmiechając. – Wyobraź sobie, że znalazłem bardzo dobre źródło. Pewna lekarka jest chyba niezłą plotkarą. Tak się złożyło, że gabinet, z którego docierała rozmowa, znajdował się obok gęsto rosnących drzew, na obrzeżach wioski.

- Tylko nie mów mi, ze tam wlazłeś – jęknęła przerażona.

- Pani kazała, to wlazłem – zaśmiał się, machając lekceważąco ręką.

- Przecież ty masz lęk wysokości!

- Nie było tak źle – zamyślił się. – Gałęzie były dosyć grube i gęsto osadzone. Poza tym, gabinet znajdował się na pierwszym piętrze – dodał, ponownie uśmiechając się do siebie.

- Spadłeś, prawda? – Lily skrzyżowała ręce na piersiach, patrząc na niego przymrużonymi oczami.

- Spadłem – przytaknął ze śmiechem.

- Idiota – westchnęła, przykładając sobie dłoń do twarzy. Pokręciła głową z zrezygnowaniem. – Nic sobie nie zrobiłeś? – dodała po chwili.

- No właśnie… - zaczął z nieśmiałym uśmiechem, ściągając już z siebie koszulkę. – Mogłabyś zobaczyć? Chyba złamałem żebro, bo czuję coś dziwnego pod palcami, ale nie jestem pewien – dokończył unosząc nieco ręce.

Blondynka ponownie westchnęła, tym razem jednak głośniej i bardziej niecierpliwie. Zgarbiła się nieco, leniwie podchodząc do chłopaka. Nic nie mówiąc, chwyciła go pod ramię, ciągnąc za sobą w stronę okna.

Choć jej uścisk był bardzo delikatny, to czuć było w nim stanowczość.

Odsłoniła zasłony i ustawiła blondyna tak, by przyjrzeć się jego żebrom. Istotnie, po lewej stronie, wyraźnie widać było zasinienie w pewnym miejscu. Dziewczyna powoli i delikatnie przyłożyła tam dłoń, by sprawdzić uszkodzenia. Skrzywiła się, uważnie dotykając go w pobliskich okolicach. Chłopak spojrzał na jej twarz odrobinę zaniepokojony. Ta mina nie wróżyła nic dobrego.

- Jesteś głupi – powiedziała cicho, na powrót zasłaniając okno.

- Aż tak źle?

- Masz dwa złamane żebra. Jedno dosyć mocno. Będziemy musieli pójść do szpitala.

- Twoja siostra nie będzie zadowolona – westchnął, powoli zakładając swoją brudną koszulkę.

- Nie – przyznała. – Czego się dowiedziałeś? – zapytała po chwili, patrząc na niego zaciekawiona. Noah uśmiechnął się chytrze, podchodząc bliżej dziewczyny.

- Powiedzmy, że trudy zidentyfikowania drugiego jinchuuriki zmniejszyły się o jakieś siedemdziesiąt procent – powiedział.

- Jak to?

- Po pierwsze, wiem że to jakaś młoda kobieta. – Spojrzał na nią, a na widok jego uśmiechy, drgnęła lekko. – Po drugie, ma córkę – dodał.

Lily odruchowo przyłożyła dłonie do ust, kręcąc mechanicznie głową. Blondyn widząc jej zachowania, na powrót spoważniał i opuścił bezradnie ręce.

- Tak, mi też się to wcale nie podoba – westchnął. – Byłoby dużo łatwiej, gdyby to był jakiś bezdzietny staruszek – dodał.

Dziewczyna nadal nic nie mówiła. Czuła jak łzy zbierają się w jej oczach. Miała ochotą zostawić to wszystko i uciec jak najdalej. Nigdy nie podobało jej się to, co robili. W jakimś stopniu jednak, wiedziała, że mają słuszność. Wiedziała, albo po prostu chciała, żeby to była prawda. Heidi przecież nie mogłaby jej okłamać. No i był jeszcze on... Feliks.

                Nagle poczuła, jak obejmują ją silne ramiona jej wiernego przyjaciela. Nie stawiała oporu przed uściskiem, tylko przycisnęła się do niego mocniej, chowając twarz w jego piersi.

Noah oparł się policzkiem o jej głowę, patrząc na brudną podłogę w pokoju.

- Może poczekamy z mówieniem o tym Heidi? Przynajmniej z częścią… - zaproponował. Lily kiwnęła tylko głową.

Stali tak jeszcze przez moment, aż nagle otworzyły się drzwi wejściowe.

- Noah, łapki przy sobie, albo ci zęby powyrywam – zaśmiał się Toby, kiedy wkroczył do domu tuż za Heidi.

Tamci odskoczyli od siebie, jak oparzeni. Przez chwilę brunetka mierzyła ich wściekłym spojrzeniem, po czym jednak skupiła się na blondynie.

- Zdobywałem informacje i spadłem z drzewa – wyjaśnił, widząc jej pytające spojrzenie. Mówiąc to, ukłonił się lekko, robiąc krok w tył.

- Lily, chodź ze mną – powiedziała stanowczo kobieta, wchodząc do innego pokoju.

Blondynka posłała jeszcze tylko przyjacielowi przerażone spojrzenie, po czym pognała za siostrą.

***

                Młody mężczyzna, szedł uliczką Konohy analizując misję, której miał się podjąć. Zastanawiał się, czy dobrze zrobił, zgadzając się na nią. Ta jego głupia zachłanność… Nie chodziło tu o pieniące. No… może o to też, w końcu wraz z pojawieniem się drugiego dziecka, jego wydatki znacznie się poszerzą. Przeklinał się jednak w myślach, że w gruncie rzeczy najbardziej skusiła go wizja półrocznych misji, w których będzie mógł poszaleć. To było dosyć egoistyczne. W końcu pierwsze pół roku z nowo narodzonym dzieckiem, będzie dosyć uciążliwe.

Wierzył jednak, że Naruto będzie skłonny przełożyć te pół roku na dalszy czas.

Pozostawała jeszcze kwestia, powiedzenia o wszystkim Itami. Słabo mu się robiło na myśl o tej rozmowie. Zapewne zrobi mu niezłą awanturę.

Kiba nienawidził się kłócić ze swoją żoną. Przywoływało to dla niego dosyć smutne i zawstydzające wspomnienia. Oczywiście, jak to w małżeństwach bywa, również i im zdarzały się sprzeczki. Brunet doskonale wiedział, że czasem bywa przesadnie zazdrosny i niekiedy nerwy go ponoszą. Teraz jednak, gdy była w ciąży, starał się jak mógł, by nie zrobić awantury z byle powodu. Itami też się starała. Ona jednak była dużo bardziej nerwowa niż on. Upierdliwa, jakby określił to Shikamaru.

Musiał przyznać również, że coraz bardziej zaczyna się o nią martwić. Niby będzie przecież w wiosce. Otoczona przez przyjaciół. Co złego mogłoby się stać? W dodatku Naruto obiecał, że zadba o to, by nawet dyskretnie ktoś, dowiadywał się o jej stanie.

Z drugie strony, pojawili się ci podejrzani nowi. Kim tak naprawdę byli i co ukrywali? Był pewien, że skrywają coś złego, a za pierwszy cel obraliby sobie jinchuuriki. Gdyby tak miał pewność, że ktoś czuwał by niemal obsesyjnie nad jej bezpieczeństwem… Tak jak to mniej więcej robił dawniej Isamu.

                W pewnym momencie, dostrzegł idącą nieopodal, dwójkę mężczyzn. Nie myśląc wiele, ruszył prędko w ich stronę.

Zaskoczona dwójka, odskoczyła nieco, przypatrując się brunetowi. Kiba dyszał przez chwilę, patrząc na Yuji’ego, jakby zobaczył ducha.

- Kiba! – wykrzyknął Haruki, chwytając się za serce. – Co się stało?

Nim padła jakakolwiek odpowiedź, Inuzuka przyciskał już do ściany Yuji’ego, trzymając go za kołnierz koszuli. Usami spoglądał na niego, zaskoczony, czekając na jakiekolwiek wyjaśnienia.

- Yuji – wydyszał w końcu Inuzuka. – Masz mieć oko na Itami – dodał, stanowczym tonem.

- O co chodzi, Kiba? – ponowił pytanie Toraberu, tym razem nieco błagalnym tonem. Zdążył się już zestresować, całą tą sytuacją.

- A ty… - Kiba wskazał na bruneta obok. – Ty masz mieć oko na niego – dokończył, wskazując na koniec czarnowłosego.

- Czyżbyś gdzieś się wybierał? – zapytał nagle Usami, a na jego twarzy od razu zagościł chytry uśmieszek.

Inuzuka posłał mu tylko mordercze spojrzenie, mocno szturchając go w ramię i puszczając jego ubranie. Odsunął się kawałek, spuszczając głowę.

- Dostałem misję zwiadowczą i Naruto się na mnie uparł – prychnął, wkładając dłonie do kieszeni spodni i kopiąc przypadkowy kamień.

- Jak długo cię nie będzie? – Niepewnie zapytał Haruki, ukradkiem zerkając na swojego wcześniejszego kompana.  Czarnowłosy wyglądał na więcej niż zadowolonego. Uśmiechał się, obserwując zachowanie Inuzuki.

- Nie wiem dokładnie. Może to trochę potrwać – wymamrotał cicho, podnosząc głowę, by znów spojrzeć na Yuji’ego. – Dlatego nic sobie nie wyobrażaj, bo nie znasz dnia ani godziny mojego powrotu – dodał przez zaciśnięte zęby.

- Hej, spokojnie. Przecież mnie znasz. Czy ja mógłbym w tak nikczemny sposób wykorzystać sytuację – odparł niewinnym tonem Usami, pokazując ręce w geście bezradności. – Skoro chcesz, żebym się nią zaopiekował…

- Po prostu mniej na nią oko – warknął nieco już zirytowany Kiba, po czym odwrócił się w stronę wielkiego bruneta. – Wiem, że akurat wasza dwójka nie pozwoliłaby skrzywdzić Itami, choćby nie wiem co. Dlatego właśnie was o to proszę – dokończył, ściszając nieco głos.

- To jasne, że się nią zajmiemy. W końcu jesteśmy przyjaciółmi. – Uśmiechnął się Haruki, klepiąc bruneta w plecy.

- Tylko dyskretnie, jeśli to możliwe – dodał Kiba.

- Dyskretność to moje drugie imię – zaśmiał się czarnowłosy, również poklepując Inuzukę.

                W pewnym momencie, niższy z brunetów, kątem oka dostrzegł znajomą postać, idącą w oddali. Odruchowo zrobił krok do tyłu, chowając się w cieniu budynku, przy którym stali.

Wychylił nieco głowę, chcąc lepiej widzieć, jednocześnie wciąż pozostając niezauważonym. Jego dwaj towarzysze zrobili to samo, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi. Trzy głowy wyglądały zza budynku, przyglądając się, nic nie podejrzewającemu osobnikowi.

- Czy to nie brat Kazakage? – szepną cicho Yuji, chcąc dodać szpiegowskiej atmosferze więcej tajemniczości. Kiba burknął coś niewyraźnie, chowając się jeszcze bardziej i ze zdenerwowaniem marszcząc brwi.

- Tak, przecież to Kankuro z Wioski Piasku! – wykrzyknął radośnie Haruki. – Hejo! Kankuro! – zaczął krzyczeć, machając do znajomego i powoli wychodząc z ukrycia.

Pozostała dwójka momentalnie chwyciła go za ubranie, ciągnąc z powrotem do ukrycia. Pchnęli go gdzieś w kąt, ostrożnie wyglądając zza ściany.

Kankuro w oddali rozglądał się przez moment, po czym ruszył dalej.

- Co ten łajdak tu robi? – warknął Kiba, po czym wyprostował się i odwrócił w stronę towarzyszy. Yuji właśnie pomagał wstać większemu brunetowi, który niefartownie wylądował w kubłach śmieci.

- Chyba za bardzo się wczułem w emocje tego choleryka – zaśmiał się Usami, gdy Haruki stał już na nogach. Niższy z brunetów warknął niczym zwierzę, patrząc ze złością na czarnowłosego. Nerwowo obgryzał kciuk, intensywnie nad czymś myśląc.

- Pójdę już – rzucił nagle i chciał odejść, jednak Yuji chwycił go za ramię.

- Najpierw się wytłumacz. Co masz do Kankuro, że tak go unikasz?

Kiba posłał mu gniewne spojrzenie, po czym skierował wzrok na rękę, która go trzymała. Jednym, sprawnym ruchem, wyrwał się z uścisku, odchodząc kawałek.

- Nie lubię go po prostu. Zresztą… to moja sprawa, na razie – powiedział szybko i odszedł.

                Przez jakiś czas, wpatrywali się w malejącą postać kompana. Brunet stanął obok kolegi, nadal wytrzepując swoje ubranie  z brudu.

- Konkuro musiał podpaść kiedyś Kibie. Ta sprawa dotyczyła Itami – odezwał się czerownooki.

- Tylko tyle się dowiedziałeś – westchnął drugi.

-Nie jestem Namidą. Nie czytam w myślach.

***

                Młoda blondynka, powoli usadowiła się na brzegu łóżka, niepewnie zerkając na siostrę. Heidi nie wyglądała na zadowoloną. Krążyła po pokoju, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Kiedy wreszcie przystanęła i spojrzała na siostrę, ciało Lily przeszedł dreszcz. Nienawidziła tego spojrzenia. Zmartwione i karcące zarazem. Matka sióstr nigdy nie była kobietą, która specjalnie troszczyła się o swoje dzieci. Miała w końcu od tego ludzi. Heidi jednak poniekąd traktowała swoją młodszą siostrę jak córkę. Była między nimi dosyć spora różnica wieku, toteż brunetka czuła się za nią odpowiedzialna.

- Czy on cię do czegoś zmusza? – zapytała ostro, wskazując na drzwi.

- Co… co takiego? – Lily była odrobinę zaskoczona. Nie spodziewała się akurat takiego oskarżenia.

- Powiedz tylko słowa, a Feliks, albo nawet Toby zrobią z nim porządek – zagroziła, podchodzą bliżej siostry.

- Nie! – wykrzyknęła przerażona. – Co ci w ogóle przyszło do głowy? – dodała, nieco urażonym tonem.

- To syn ladacznicy, wszystko jest możliwe – mruknęła cicho Haidi, odwracając się do siostry tyłem. Stała tak przez jakiś czas, po czym westchnęła ciężko i odwróciwszy się, podeszła do siedzącej dziewczyny. Zajęła miejsce obok i chwyciła jej dłoń, uśmiechając się z troską. Uścisnęła ją delikatnie, chcąc dodać siostrze otuchy.

- Wiesz, że mi możesz powiedzieć wszystko, prawda? – zaczęła, na co blondynka kiwnęła niepewnie głową. – Jako starsza siostra, muszę cię również chronić. Mogę wydawać ci się czasami zbyt surowa, ale wiedz, że chodzi mi tylko o twoje dobro – kontynuowała, łagodnym tonem.  – Kocham cię i myślę, że ty również zasługujesz na szczerość. Toleruję tą twoją przyjaźń z Noah, bo przecież znacie się od małego i byłoby ci bardzo smutno, gdyby coś mu się stało. – Przyłożyła swoją dłoń do policzka siostry, tak by ta na nią spojrzała. Lily czuła narastające w sobie przerażenie. Wiedziała, że ta rozmowa nie prowadzi do niczego dobrego. – Jeśli jednak on spróbuje tknąć się w jakiś niewłaściwy sposób, nawet z twoją zgodą, dowiem się o tym, siostrzyczko, a wtedy niestety, ale chyba będzie musiał zostać usunięty.

- Nic  między nami nie ma – odezwała się, drżącym głosem, wyrywając dłoń z uścisku siostry i nerwowo bawiąc się palcami.

- Mam taką nadzieję – powiedziała z uśmiechem. – A teraz… czego właściwie dowiedział się Noah? – zapytała, powoli wstając z miejsca.

Młodsza z sióstr przez chwilę zastanawiała się, czy powinna powiedzieć siostrze prawdę. Jeśli skłamie, Heidi prędzej czy później się o tym dowie. Nie chciała jednak by kolejne dziecko znalazło się w niebezpieczeństwie.

- Dowiedział się, że… że drugim jinchuurki jest młoda kobieta – powiedziała cicho, spuszczając głowę.

- Tylko tyle – prychnęła, idąc wolnym krokiem w stronę drzwi.

- Spadł z drzewa, to nie jego wina. Poza tym, to znacznie zmniejsza grono podejrzanych – broniła go, automatycznie wstając z łóżka i robiąc kilka kroków do przodu.

Heidi zmierzyła ją wzrokiem, uśmiechając się złośliwie.

- Masz rację, dobrze się spisał. Nie myślałam, że mieszkańcy tej wioski będą tacy solidarni. Ciężko jest niepostrzeżenie zorientować się, kim jest drugi jinchuuriki. W przeciwieństwie do Hokage, ta kobieta, jak mówisz, nigdy nie pchała się do zostania bohaterką – zamyśliła się na moment.

- Pójdę z Noah do szpitala. Ma złamane dwa żebra. – Wyrwał ją z rozmyśleń głos siostry. Spojrzała na blondynkę uważnie, po czym kiwnęła tylko głową, przepuszczając ją w przejściu.

***

                Młode małżeństwo Inuzuka wracało właśnie do domu. Kiba spotkał żonę w mieście, kiedy ta odbierała córkę z przedszkola. Itami opowiadała mu z entuzjazmem jedną z historii, która jej się dziś przytrafiła, jednak mężczyzna wcale nie słuchał. Szedł zadumany, trzymając w ramionach śpiącą córkę. Jedna sprawa nie dawała mu spokoju. Niepewnie spojrzał na uśmiechniętą twarz brunetki, zagryzając przy tym wargi. W końcu jednak nie wytrzymał.

- Kankuro jest w wiosce – powiedział chłodnym tonem, odruchowo mocniej ściskając córkę. Itami wydawała się nieco zmieszana. Uśmiech od razu zniknął jej z twarzy, a jej wzrok powędrował gdzieś w bok.

- Wiem – odparła krótko.

- Rozmawiałaś z nim – stwierdził nadąsany.

Byli już pod swoim domem, zbliżając się do drzwi wejściowych.

- Przywitał się, zapytał co słychać, więc mu odpowiedziałam. – Wzruszyła ramionami, przyśpieszając i wyciągnąwszy klucze, zaczęła otwierać zamek.

- Nie wolno ci z nim rozmawiać – warknął impulsywnie i od razu pożałował swojego tonu. Spuścił wzrok, nie chcąc patrzeć jej w oczy.

- Nie wolno mi? – syknęła kobieta, otwierając drzwi. Szybko i sprawnie zabrała córkę z ramion męża i nie czekając na niego, weszła do środka.

Kiba zaklął cicho pod nosem, leniwie podążając za żoną. Zamknął za sobą drzwi i już chciał udać się do pokoju córki, gdzie jak się domyślał, poszła Itami, jednak ona była już z powrotem. Cicho zamknęła drzwi od pokoju Tii i zdenerwowana odwróciła się do męża.

- Dobrze wiesz, że zerwałam z nim kontakt niemal całkowicie. Nie rozmawiam z nim, nie chodzę na spotkania, kiedy on tam jest. Nawet kilka razy odrzuciłam misję do Suny by ciebie zadowolić, to mało? – syknęła wściekle, opierając dłonie na biodrach.

- A jednak dziś z nim rozmawiałaś – odparł, tryumfalnie unosząc głowę. Kobieta opuściła ręce, załamana, prychając głośno.

- Jesteś niemożliwy, wiesz?! Mówię ci, że sam podszedł i się przywitał. Nie będę stała, jak kołek, gdy ktoś coś do mnie mówi. Odpowiadałam tylko na jego pytania, to wszystko – wyjaśniła, uspokajając się nieco przy końcówce i bagatelizująco machnęła ręką.

- I o co ciekawego zapytał? Kiedy następne spotkanie? – zakpił, krzyżując ręce na piersi i odwracając twarz w stronę okna.

- Jesteś niesprawiedliwy – zarzuciła mu z wyrzutem, udając się do kuchni. Przechodząc obok niego, specjalnie uderzyła go ramieniem. Kiba tylko warknął wściekle.

- Ja jestem niesprawiedliwy? Sama wiesz przecież najlepiej, że masz do niego słabość. Zawsze tak było! – krzyknął, wchodząc za nią. Kobieta spojrzała na niego z niedowierzaniem, trzymając w dłoni talerz i ścierkę. Zacisnęła wściekle szczęki i dłonie. Nagle talerz pękł, a z jej palców pociekła krew. Zdenerwowana, cisnęła naczyniem w podłogę, ścierką owijając swoją dłoń.

- Wiedziałam, że prędzej, czy później mi to wypomnisz. Nie myślałam tylko, że twoje oskarżenia będą aż tak naciągane.

- Prawda boli, co? – burknął Inuzuka, patrząc na rozbity talerz.

Brunetka przez jakiś czas przyglądała mu się wrogo. W końcu jednak prychnęła głośno, wychodząc z pomieszczenia.

Kiba przez jakiś czas stał nieruchomo. Był zdenerwowany. Naprawdę się wkurzył. Kto jak kto, ale Kankuro działał na niego jak płachta na byka. Był dużo gorszy niż Yuji. Czuł tak wielką złość, bo w gruncie rzeczy wiedział, że to co wydarzyło się w przeszłości było po części jego winą. Dlatego właśnie nienawidził awantur w domu. Zawsze czuł po nich wyrzuty sumienia, a jednak był zbyt dumny by pójść i przeprosić.

Tym razem jednak było inaczej. W końcu wyrusza na misję.

Ponownie poczuł narastający w sobie gniew, na myśl o tym, że ta informacja tylko bardziej zdenerwuje jego żonę. Doskonale wiedział, że w tym stanie nie powinna się tak stresować. Był głupi i nieodpowiedzialny. I był tak chorobliwie zazdrosny. To takie żałosne…

Zrobił kilka kroków do przodu, kucając przy rozbitym naczyniu. Powoli zaczął zbierać rozbite kawałki. Miał tylko nadzieję, że to jedyna rzecz jaka mogła pęknąć dzisiaj w ich domu.

***********************

Jakiś taki krótki mi się wydaje?

Nie sprawdzałam jeszcze błędów, bo dodaję tak na szybko, gdyż i tam mam już dzień opóźnienia ^^"

Chciałam tu coś napisać, ale w sumie nie mogę sobie tara przypomnieć, co to było...

Przyszły rozdział, bardzo możliwe, że będzie składał się z dużej ilości retrospekcji. 

Tak, małżeństwo Inuzuka wcale nie jest tak sielankowe, jak na pierwszy rzut oka. Przynajmniej nie zawsze takie było :)

Jeśli coś jest niezrozumiałe, to jak zwykle, pytanie proszę pisać w komentarzach. Odpowiem na każde!

Przy okazji. Na poprzednim blogu, miałam dosyć rozbudowaną podstronę o bohaterach. Znajdowały się tam spore opisy i moje przeróbki, ukazujące wygląd nowych postaci. Co prawda, potem Onet zrobił z tym jeden, wielki burdel, no ale... W każdym razie zastanawiam się, czy nie łatwiej byłoby Wam zapamiętać nowych bohaterów, gdybym dała chociaż po jednym obrazku, przedstawiający wygląd poszczególnej postaci. Oczywiście, zdaję sobie sprawę z tego, że niektórzy nie koniecznie lubią narzucanie wyglądu i wolą pozostawić to własnej wyobraźni. Dlatego też Was o to pytam. Jak sądzicie?

Pozdrawiam!