Rozdział I

"Odkąd los rzucił nas tu na Ziemię,
olśniewa wzrok słoneczny blask.
Jest tu więcej dróg, niż ktoś przejść by je mógł,
więcej spraw, niż ogarnąć się da.
Istnienia sens, jak pojąć gdy,
wokół nas niezbadany lśni ląd.
Ale Słońca twarz hen, nieba lazur się pnie,
 to lśniąc to nie, nieskończony ciąg."

~*~

- I wtedy piękna i silna królowa, obroniła małego chłopczyka przed zły potworem. Potem chłopczyk był wesoły i już się nie bał, a piękna i silna królowa była codziennie obok niego i przez to chłopczyk mógł być zawsze dzielny. Koniec – Mała dziewczynka o krótkich, brązowych włosach, dotknęła rączką brzucha swojej matki, gładząc go delikatnie.

- Bardzo ładnie, kwiatuszku – odezwała się czule kobieta, uśmiechając się do córki.

Był słoneczny i ciepły poranek. Itami wraz z córką od jakiegoś czasu miały zwyczaj wcześnie wstawać i zaraz po śniadaniu wyruszać na spacer. Ich ulubionym miejscem była polana na skraju lasu. Odosobniony zakątek, z którego było blisko do domu.

Szmaragdowe oczy kobiety spojrzały na dziecko z miłością. Była idealna, myślała za każdym razem gdy patrzyła, jak córka grzecznie się bawi.

    Tia, bo tak miała na imię trzyletnia pociecha Itami, była niezwykle żywotnym dzieckiem. Ciężko jednak określić, w którego z rodziców się wdała. Zarówno kobieta pochodząca z klanu Yasai, jak i mężczyzna z klanu Inuzuka byli osobami, którym ciężko było usiedzieć w jednym miejscu. Nic więc dziwnego, że owoc ich miłości był czasem męczący nawet dla młodych rodziców. Wśród rówieśników, Tia także była nie do zdarcia. Itami niekiedy zostawiała córkę w przedszkolu. Nie dlatego, że nie miał kto się nią zająć, lecz po to, by dziewczynka uniknęła w życiu podobnej samotności, którą niegdyś doświadczyła jej matka. W głębi serca, kobieta stale czuła niepokój o przyszłość córki, mimo iż doskonale wiedziała, że już teraz jej ukochane maleństwo otaczają ludzie darzący ją szczerą miłością. 

Małej Inuzuce nie doskwierała więc samotność. W przedszkolu było wiele dzieci przyjaciół jej matki. Ulubioną koleżanką Tii okazała się Yo Lee. Córka Rock’a Lee, której nawet Tia nie potrafiła dogonić. Oprócz niej, do jednej grupy należał także syn Neji’ego Hyuugi i Tenten – Renji Hyuuga. Chłopiec otrzymał imię na cześć kuzyna Itami- Ren’a Yasai, który niegdyś ocalił Neji’ego przed śmiercią.

Starsze dziecko Sasuke i Sakury, syn Isamu i Kin, a także od niedawna córka Temari i Shikamaru, którzy postanowili już na stałe przenieść się do Konohy. Ta trójka była rok starsza od dziewczynki Inuzuka. Mimo to również często się spotykali, gdy ich rodzice spędzali wspólnie czas. Tia Inuzuka była więc nie tylko ruchliwym dzieckiem, ale także z łatwością zaskarbiającą sobie przyjaźń innych. Była radosna i beztroska, ale również posłuszna. Od samego początku rodzice postarali się by szanowała starszych i była uprzejma dla innych. Oczywiście zdarzały się sytuację, w których dziewczynka robiła się nieznośna, biła swoich kolegów, czy nie chciała zjeść kolacji. W końcu była tylko dzieckiem.

 - A jak już braciszek wyjdzie, będę mogła go tu przyprowadzić i nauczyć go robić wianki? – odezwała się nagle Tia, spoglądając na matkę. W tłustych rączkach ściskała małe stokrotki, nieudolnie starając się z nich coś upleść.

- Będziesz musiała trochę poczekać. Gdy się urodzi będzie za mały na takie wyprawy – odparła, również plotąc w dłoniach wianek. Jej palce jednak poruszały się z niezwykłą precyzją, a sama plecionka wychodziła idealnie. Mała brunetka spojrzała na kwiaty, trzymane przez swoją mamę, po czym przeniosła wzrok na swój niechlujny wyrób. Wydęła nieco usteczka, odrzucając swój wianek gdzieś na bok.

   Po chwili na jej głowie wylądowała gotowa i piękna ozdoba z kwiatów.

- Gotowe – powiedziała Itami, układając włosy córce. – Pasują ci kwiatki – dodała po chwili. Tia rozpromieniła się, patrząc na kobietę z uwielbieniem.

- Bo my jesteśmy jak kwiatki? – zaświergotała radośnie.

- Tak, jesteśmy – zaśmiała się młoda mama, głaszcząc dziewczynkę. Ta chwyciła długi kosmyk włosów swojej rodzicielki. Były naprawdę długie, w przeciwieństwie do jej króciutkich. Kolor jednak miały identyczny.

- Ja też będę taka ładna, jak mama? – zapytała, lekko się rumieniąc i przymierzając do swojej głowy włosy matki. Starsza brunetka ponownie się roześmiała.

- Już teraz jesteś śliczna, a kiedy zakwitniesz, będziesz najładniejszym kwiatuszkiem pod słońcem.

- I najsilniejszym – dopowiedziała.

- Jak się postarasz, to i najsilniejszym – zgodziła się Itami.

Tak, pomyślała z uśmiechem kobieta. Jej córeczka zdecydowanie była zwyczajnym, radosnym dzieckiem.

***

    Mężczyzna zerwał się nagle, siadając na łóżku. Oddychał ciężko, wpatrując się w ścianę przed sobą. Jego ciało było zalane potem i lekko drgało.

Po chwili zacisnął pięści na pościeli i zagryzł usta, marszcząc brwi. Znów to samo, pomyślał ze złością. Ten sam sen, koszmar. Ta kobieta… Nie… To był potwór. Ona była potworem. Po tylu latach wciąż nie chciała odejść, zostawić go w spokoju. Nawet gdy myślał, że już się od niej uwolnił, ona ponownie wracała. Niespodziewanie. Ta wiedźma. Ta podła kreatura…

    W pewnym momencie, oderwał się od ponurych myśli, przypominając sobie inną sprawę. Powoli zaczął odwracać głowę w bok, niepewny co właściwie tam ujrzy. 

Po drugiej stronie łóżka leżała na brzuchu młoda kobieta. Była przykryta do połowy, a jej plecy były nagie.

No tak, pomyślał lekko się krzywiąc. Jakżeby inaczej.

W tym momencie, delikatnie zaczął zsuwać się z łóżka, uważając by nie obudzić swojej partnerki. Zawahał się nagle i ponownie na nią zerknął. Musiał przyznać, że była naprawdę ładna. Lekko opalona, szczupła, zgrabna, wysoka o niezwykle przyjemnej twarzy, na którą teraz spływało kilka kosmyków jej czarnych jak smoła włosów. Byłaby wielka szkoda już teraz zrywać taką znajomość.

    Po krótkim namyślę, chwycił małą karteczkę, która leżała na stoliczku obok i starannie wypisał na niej standardowy tekst.

„Przepraszam. Nie miałem serca Cię budzić.

Mam nadzieję, że spotkamy się dziś wieczorem.

Całuję, Yuji.”

 Położył liścik na swojej poduszce, po czym ruszył do wyjścia.

      Uliczki w Konoha były o tej porze niemal puste. Zwłaszcza w tym dniu, gdy większość osób miała zwyczajnie wolne. On jednak musiał iść do pracy, a każdy następny krok był dla niego torturą. W głowie nadal szumiało mu po wczorajszej libacji, no i do tego ten koszmar… Jego zwykle i tak już podpuchnięte oczy, musiały wyglądać dzisiaj znacznie gorzej. Czarne włosy, sięgające do ramion, sterczały na wszystkie strony, nie do końca jeszcze suche po porannym prysznicu. Cóż mógł jednak zrobić? Mus to mus, myślał za każdym razem, gdy szedł tą drogą.

Zadba trochę o siebie, gdy skończy pracę. W końcu po południu planował odwiedzić pewną, piękną panią, a z zaufanego źródła wiedział, że jej szanowny małżonek tego dnia ma patrol i calutki dzień spędzi jakieś dziesięć kilometrów od wioski. Ta myśl pocieszała go jak nic innego i sprawiała, że miał ochotę przyśpieszyć, by jak najszybciej przecierpieć te kilka godzin roboty.

No i pozostała jeszcze ta… ładna dziewczyna, która spędziła z nim ubiegłą noc. Zapewne jak zwykle będzie czekała na niego przy fontannie na placu. To takie romantyczne, pomyślał z kpiną. W sumie nie był pewien, czy ma ochotę się z nią spotkać. Może lepiej kupi butelkę wina i posiedzi dłużej u swojej przyjaciółeczki? Problem w tym, że ona była w zaawansowanej ciąży.

     Yuji przystanął koło murku, opierając się o niego jedną ręką. Był taki żałosny. Dlaczego musiał zakochać się akurat w niej? Nie, tego właściwie nie żałował. Dlaczego ona musiała zakochać się w kimś innym? Te dzieciaki mogłyby być jego. Mogliby być naprawdę szczęśliwą rodzinką. Był święcie przekonany, że kocha ją dużo bardziej niż ten cały Inuzuka. Ale nie. Ona ślepa w swoje szczenięcej miłości, musiała wybrać tamtego.

Podniósł głowę, wpatrując się w błękitne niebo. Była taka piękna pogoda. To takie irytujące. Do jego samopoczucia dużo bardziej pasowałby deszcz.

Westchnął ciężko, prostując zbolałe plecy i ruszając dalej. Co innego mógł zrobić.

***

    Toraberu Haruki nie należał do najbystrzejszych ludzi. Był jednak niezwykle uczuciowy i uwielbiał sprawiać radość ukochanym osobą. Dla nich mógł nawet od czasu do czasu się bardziej wysilić, a było to dla niego nie lada wyzwania. Był bowiem również typem człowieka, który uwielbiał nie robić nic. Jeśli ktoś chciałby mu sprawić przyjemność, wystarczyłaby poduszka i ciche pomieszczenie.

Mimo to, zdawał sobie sprawę, że dla innych spokojny sen może nie wystarczyć. W tym momencie na przykład, starał się zrobić niespodziankę dla swojej żony. Miała urodziny, a przez ostatnie dni była bardzo zapracowana. Należała się jej jakaś przyjemność. Haruki więc wymyślił genialny plan. Upiecze orzechowe ciasto, wyśle dzieciaki do swojej mamy, a wieczorem nakryje do stołu i przygotuje pyszną kolację. Nie był co prawda najlepszym kucharzem, a z jego wielkimi, niezgrabnymi dłońmi ciężko było przyrządzić coś, co wyglądałoby szczególnie zachęcająco, ale miał przepisy. Jego ukochana siostra postarała się, by dać mu same proste i smaczne instrukcje. Nie miał więc się o co martwić.

Zastanawiał się jeszcze, czy może nie powinien był skoczyć później po jakieś kwiaty. Nie wiedział, ile zajmie mu przygotowanie potraw, ale może znajdzie chwilę czy dwie.

- Powinieneś najpierw przesiać mąkę, a żółtka koniecznie oddzielić od białek. – Nie wiadomo skąd, obok niego pojawiła się nagle mała dziewczynka, o krótkich, blond włosach, związanych w kucyk. Stała na palcach, obierając się o blat szafki i uważnie czytając przepis.

- Czy ty zawsze musisz mnie tak straszyć, Tanya? – jęknął, oddychając głośno i chwytając się za serce. Dziewczynka uśmiechnęła się złośliwie, po czym znów spojrzała na karteczkę.

Istotnie, Tanya Okamura miała to do siebie, że pojawiała się nagle, ni z tego ni z owego, nie raz przyprawiając tym o zawał serca swoich opiekunów i inne osoby.

- Musisz włożyć w to więcej serca. Inaczej wyjdzie zakalec – dodała, z hukiem odkładając karteczkę na szafkę, nieco bliżej mężczyzny. Westchnęła ciężko, kręcąc z rezygnacją głową. – Poza tym ciocia Namida przecież nie przepada za słodyczami. Przyłóż się więc do kolacji, a ciasto niech będzie jadalne, to my je zjemy jutro – powiedziała, klepiąc go lekko w ramię.

Haruki skrzywił się nieco, patrząc z irytacją na dziewczynkę.

- Czy ty czasem nie powinnaś być już w szkole? – syknął, przez zaciśnięte szczęki.

- Dziś przecież sobota – odparła z uśmiechem.

- Ale przedszkole jest czynne. Odprowadź braci, a sama idź do jakiejś koleżanki i się pouczcie. Muszę się skupić i potrzebuję trochę spokoju.

- Pójdę do cioci Mari! – wykrzyknęła nagle, po krótkim namyśle.

- Świetny pomysł! – odparł, udając równie radosnego, co dziewczynka. – Tylko się pośpiesz.

- Dobra, już dobra, ale żebyś nie miał do nikogo pretensji, jak przez przypadek spalisz dom – jęknęła, machając tylko ręką od niechcenia.

Haruki ponownie odwrócił się do szafki i kontynuował swój wyrób. Ledwo zdążył włączyć mikser, kiedy dziewczynka wydarła się na całe gardło tuż za jego plecami.

- Chłopaki! Wychodzimy! – Po tych słowach szybko ulotniła się z pomieszczenia, a gdy wychodziła mężczyzna mógł przysiąc, że usłyszał jej chichot.

    Chwycił ścierkę i zaczął wycierać ubrudzone ciastem powierzchnie mebli. Całe szczęście, że ubrał fartuszek. Może i wyglądał śmiesznie, ale przynajmniej miał czyste ubranie.

Zadowolony więc z siebie, starł ostatnie resztki ciasta ze swojej twarzy. Uśmiechnął się lekko, ponownie wpatrując się w przepis. Myślami był jednak gdzie indziej.

Nie potrafił gniewać się na to dziecko. Za bardzo przypominała mu jego przyjaciela. Miała identyczne oczy, w których wiecznie kryły się złośliwe iskierki. Niemal zawsze potrafił zauważyć błysk w jej spojrzeniu, gdy wpadała na kolejny, szatański plan. Była jednak również troskliwa i stanowcza, zupełnie jak jej matka. Oczywiście bracia wcale nie byli jej braćmi. Bliźniaki Hiro i Kiro byli synami Haruki’ego i Namidy. Doskonale pamiętał w jakim szoku byli jego przyjaciele, gdy wyszło na jaw, że jako pierwszy z ich paczki dorobił się potomków. 

Mimo wszystko Haruki naprawdę był dobrym ojcem. Kochał całą tę trójkę urwisów jak nic innego na świecie.

    Wrócił myślami na ziemię, krzywiąc się nieco. Czy dobrze robił? Namida naprawdę nie przepadała za słodyczami. A co jeśli będzie miała okropny dzień, a gdy wróci i zobaczy ciasto orzechowe zdenerwuje się jeszcze bardziej? Może więc powinien skupić się na czymś innym. Miała dzisiaj urodziny, a on tak bardzo chciał ją uszczęśliwić. Taka ciągła praca musiała być naprawdę męcząca.

Po dłuższym namyśle stwierdził, że skoro już zaczął, to skończy piec cisto. Schowa je do lodówki, a jeśli Namida będzie w zły humorze po prostu go nie wyjmie. Dzieciaki przynajmniej będą miały jutro radochę.

Wrócił do swojej roboty z odrobinę większym zapałem, wyobrażając  sobie radosną twarz swojej żony.

***

    Itami wraz z córką weszły po cichu do domu. Było dosyć wcześnie, a przed Kibą zapowiadał się cały dzień pracy. Ku jej zaskoczeniu, mężczyzna już nie spał. Co więcej, był już ubrany i gotowy do wyjścia. Siedział teraz przy stole w kuchni, która znajdowała się po lewej stronie od wejścia. Uśmiechnął się, nawet nie wyjmując kanapki z ust i pomachał do swoich dziewczyn.

- Wcześnie dziś wstałeś – zauważyła, wchodząc do kuchni i odkładając na szafkę drobne zakupy, które zrobiła po drodze.

- Chyba podłapuję wasz tryb. Gdy wzejdzie słońce, nie potrafię już wyleżeć – odparł, wkładając do ust resztkę kanapki i popijając ją kawą.

Tia już od progu podbiegła do stołu i przysuwając bliżej krzesło, wspięła się na nie, by popatrzeć co też tam dobrego ma jej tatuś na talerzu. Kiba wyszczerzył się do córki, dając ugryźć jej kawałek kanapki. Dziewczynka oparła buźkę na swoich rączkach i przeżuwając głośno, spojrzała na kawę. Mężczyzna tylko pokręcił przecząco głową, odsuwając swój gorący napój z dala od córki. Ta wydęła usteczka w grymasie, ale po chwili ponownie je otworzyła, domagając się kolejnego kęsa.

- Tia, daj zjeść tacie w spokoju. Ty już jadłaś śniadanie – upomniała ją Itami, wkładając różne produkty do lodówki.

- Ale znów jestem głodna – jęknęła smutno, wyciągając rączkę w stronę talerza Kiby.

- Zjedz jogurt. Zapchasz się chlebem, a później obiadu nie będziesz chciała jeść. Kiba, przestań ją karmić! – Itami spojrzała karcącym wzrokiem na dwójkę siedzącą przy stole. Ci zrobili tylko smutne, niemal identyczne miny, pochylając nieco głowy. Kobieta westchnęła tylko ciężko, rozmasowując swoje obolałe plecy i kręcą głową z rezygnacją, na co oni zaśmiali się cicho, ukradkiem przybijając sobie piąteczki i wspólnymi siłami kończąc kanapkę.

Gdy już skończyli, dziewczynka upomniana przez matkę pobiegła do swojego pokoju, aby spakować kilka swoich rzeczy, które chciała ze sobą zabrać. Itami miała dziś trochę na głowie, a mała bardzo chciała iść tego dnia do przedszkola, bo Yo Lee miała wczoraj czwarte urodziny i z tej okazji dostała mnóstwo zabawek, którymi miała się dziś pochwalić. Było to więc kobiecie bardzo na rękę. Cieszyła się, że córka tak dobrze czuje się w towarzystwie. Tę cechę na pewno odziedziczyła po swoim ojcu.

- Spakuję ci trochę ryżu i sałatki, która została od wczoraj. Ile zrobić ci kanapek na cały dzień? – zapytała, szykując rzeczy, potrzebne do zrobienia posiłku. Nie usłyszała odpowiedzi, ale poczuła jego silne ramiona, obejmujące ją od tyłu. Czule pocałował ją w szyję, wciągając nosem jej zapach. Dłonie splótł na jej sporym już brzuchu, gładząc go delikatnie.

- Robisz się coraz większa. – To był cios poniżej pasa. Zacisnęła wściekle szczęki i odepchnęła go łokciem, przy okazji zadając mu precyzyjny, acz niezbyt mocny cios w brzuch. Mężczyzna zakaszlał kilka razy, zginając się wpół, ale dało się usłyszeć jego śmiech. – To znów ten dzień, kiedy humor ci nie dopisuje? – odezwał się przez śmiech, rozmasowując obolałe miejsce.

Kobieta odwróciła się do niego przodem, opierając dłonie na blacie szafki. Zmarszczyła brwi, mierząc go morderczym spojrzeniem, a po chwili spuściła smutny wzrok, wpatrując się w swój brzuch i dotykając go dłonią.

- Hej, wiesz, że tak sobie tylko żartuję – powiedział pośpiesznie, gdy zobaczył wyraz jej twarzy. Zbliżył się, dotykając dłonią jej policzka. – Poza tym ciebie nigdy za wiele.

- Zostało kilka tygodni do rozwiązania. Z Tią o tym czasie byłam dużo większa – powiedziała, nieśmiało na niego zerkając. Uśmiechnął się rozczulony, widząc jej minę.

- Niepotrzebnie się denerwujesz. Może nasz synek po prostu wda się bardziej w mamusię i będzie drobniejszy niż jego siostra.

- Być może… - mruknęła niepewnie, cały czas głaszcząc się po brzuchu.

- Pogadaj o tym z Isamu. W końcu i tak się do niego dziś wybierasz, prawda? Może twoja mama też była mniejsza z tobą niż z Isamu. Chyba brakuje ci jakiejś rozrywki, bo zaczynasz przejmować się głupstwami.

- Może… - ponownie wydała z siebie cichy pomruk.

- Nie może, tylko na pewno. Posłuchaj, jutro mam wolne. Co powiesz na to, żebyśmy wybrali się na wycieczkę. Tylko ty i ja, jak za dawnych czasów – mówiąc to, przybliżył się, tak by ich czoła się stykały, a gdy skończył, musnął ją lekko w usta. Brunetka uśmiechnęła się nieśmiało, a jej twarz pokryły rumieńce. Mężczyzna widząc to, zaśmiał się tylko, przytulając mocniej do siebie swoją żonę. – Jesteś słodka – dodał, szczerząc do niej swoje białe ząbki.

- Już się spakowałam – odezwała się nagle obok nich Tia. Spojrzeli na nią z uśmiechem, cały czas przytuleni do siebie. Dziewczynka uwielbiała widzieć obejmujących się rodziców. Tatuś wydawał się przy mamusi taki duży i silny, a mamusia była przy tym taka piękna i szczęśliwa. Czasem jednak, gdy wchodziła niespodziewanie, odskakiwali od siebie jak oparzeni, udając że zajmują się czymś innym. Tia nie rozumiała dlaczego raz zachowują się tak, a raz inaczej, ale podobało jej się, że jej rodzice tak ładnie razem wyglądają i tak bardzo się kochają.

Dziewczynka nagle zrobiła smutną minkę, przypominając sobie o czymś. Biedna Yo Lee, pomyślała. Ona miała tylko tatusia. Podobno swojej mamy nigdy nie poznała, bo ta była chora i umarła po narodzinach Yo.

W tym momencie ogarnął ją dziwny niepokój. Spojrzała na brzuch swojej matki. A co jeśli mama też zachoruje? Tia byłaby bardzo smutna, gdyby mama musiała ją zostawić. Tatuś też byłby bardzo smutny, a to jest nawet jeszcze smutniejsze. Mały braciszek też byłby smutny, a ona musiałaby go pocieszać, chociaż przecież sama byłaby smutna.

- Tia, kwiatuszku, co się stało? – Z okropnych rozmyślań wyrwał ją głos matki. Patrzyła na córkę zmartwionym wzrokiem, a Kiba kucał teraz tuż przed nią. Dziewczynka spojrzała na tatusia, potem przeniosła wzrok na mamusię, a jej usteczka zadrżały. W końcu wybuchła gromkim płaczem, powtarzając coś niewyraźnie bez ładu i składu.

Mężczyzna nic nie powiedział, tylko wziął córkę na ręce, tuląc mocno do siebie i z westchnieniem spojrzał na żonę. Ta pogładziła dziewczynkę po główce, uśmiechając się czule.

Po krótkim czasie Tia na powrót była radosnym dzieckiem i razem z tatą, który miał odprowadzić ją do przedszkola, wyszła z domu. Przed wyjściem Kiba zdążył jeszcze dać szybkiego całusa swojej ukochanej, standardowo obiecując, że wróci jak najszybciej i prosząc by przemyślała jego wcześniejszą propozycję na temat jutrzejszej wyprawy.

     Itami została sama. Przez jakiś czas stała w kuchni, patrząc przez okno na oddalające się dwie postacie. W końcu odetchnęła głęboko zabierając się za pobieżne porządki. Kiba miał rację, zaczynała już myśleć o głupotach. Była kobietą jinchuuriki i ciąża u niej trwała nieco dłużej niż przeciętna, a ona nie należała do osób cierpliwych. Odkąd pamiętała, również zawsze wszystko wyolbrzymiała. Może więc rzeczywiście powinna przestać martwić się na zapas. Jej nerwowość na pewno nie posłuży dziecku. Przypomniała sobie ciążę z Tią. Była wtedy przerażona, a jej z natury chwiejny nastrój szalał wtedy jeszcze bardziej. Szczerze podziwiała swoich przyjaciół, że nie zamknęli jej wtedy w jakimś pomieszczeniu bez klamek. Ona w każdym razie miała ochotę wsadzić ich tam wszystkich. Zdarzyło jej się nawet wtedy nawrzeszczeć na swojego starszego brata, a był on jedyną osobą, która miała nad nią kontrolę. W końcu można by rzec, że to właśnie on ją wychował i nauczył podstaw życia.

Isamu nie był taki, jak jej znajomi i przyjaciele. Nie obchodził się z nią, jak z jajkiem, jak robili to inni w tamtym okresie. Gdy wdała się z nim w kłótnię nie było szans, żeby wygrała. Jej brat był szczery i wyraźnie dał jej odczuć, że nic nie usprawiedliwia jej zachowania. Mogła wtedy płakać i prosić o wybaczenie, ale ten jeszcze długi czas był na nią zdenerwowany. Od tamtego czasu wręcz kazał jej ćwiczyć medytację. I ona to robiła. Już dużo wcześniej Isamu wpadł na taki pomysł, ale wtedy niemal go wyśmiała. Po tamtej kłótni jednak, w tej kwestii była potulna jak baranek, a przynajmniej starała się być grzeczną i posłuszną siostrą.

    Itami niezbyt nadawała się na jinchuuriki, o czym wiedziała bardzo dobrze, nawet bez przypomnień brata. Jako mała dziewczynka uważała się za osobę twardą, wręcz nie do zdarcia. Gdy poznała Uzumaki’ego Naruto i dowiedziała się, że również ma w sobie demona, była pewna, że dużo lepiej radzi sobie z tą rolą. Myliła się wtedy i to bardzo. W przeciwieństwie do Naruto, ona pragnęła mocy demona. Uważała, że należy jej się ta potęga. Była zachłanna i chciała być silna. Problem polegał na tym, że w rzeczywistości nigdy nie była silna ani twarda. Była samotnym dzieckiem, które w głębi serca pragnęło by ktoś je po prostu przytulił. Oszukiwała siebie. Zawsze, gdy próbowała wykorzystać moc pięcioogoniastego, zmieniała się w prawdziwego potwora. Wciąż pozostawała sobą, ale ta moc sprawiała jej radość. Delektowała się nią, często niszcząc wszystko dookoła.

Odkąd jednak zaczęła ćwiczenia z Isamu, nigdy jeszcze nie zdarzyła jej się utrata kontroli. Potrafiła bez problemu nawiązać kontakt ze swoim demonem – Hoko, któremu właściwie nie zależało by wyrwać się na wolność. Hoko bowiem był demonicznym leniem. Był opryskliwy, ironiczny i zuchwały, ale chciał po prostu cały swój żywot odpoczywać, a w jej wnętrzu było mu niezwykle wygodnie. Mimo takiego charakteru, wciąż jednak pozostawało zagrożenie, że demon będzie próbował opuścić jej ciało. Jego moc zwyczajnie wypychała go na zewnątrz, nawet wbrew jego własnej woli.

Itami czuła swego rodzaju sympatię do Hoko. Kpił z niej, wyzywał ją, mimo to czuła, że pasują do siebie.

    Spojrzała na zegarek i z zaskoczeniem stwierdziła, że dochodzi dziesiąta. Jak najszybciej ogarnęła wszystko, co było do ogarnięcia i wyszła z domu, zamykając za sobą drzwi. Isamu nie lubił, gdy się spóźniała, więc powinna już na wejściu poprawić jakoś mu humor. Zaśmiała się pod nosem. Była przecież dorosłą kobietą, ale on już chyba zawsze będzie starszym bratem, którego trzeba się słuchać.

***

   Plik dokumentów wylądował na blacie biurka. Siedząca kobieta nawet nie oderwała się od pracy. Yuji skrzywił się nieco, widząc jej pełne zaangażowanie w raporty, które właśnie wypełniała. Po chwili westchnął ciężko, siadając naprzeciwko niej.

- Skończyłem już prawie swoją robotę na dziś, więc pomogę ci z tym trochę – odezwał się, od niechcenia sięgając po pierwszą kartkę z pliku, który wcześniej przyniósł.

- Nie musisz, poradzę sobie – odparła chłodnym tonem, nie podnosząc nawet głowy znad biurka.

Mężczyzna przez moment przyglądał jej się uważnie. Zastanawiał się, co ona widzi w tej całej pracy tutaj. Była tu zawsze, gdy przychodził i gdy wychodził. Czy kiedykolwiek odpoczywała? Miała przecież dwójkę, a raczej trójkę dzieci. Ciekawe, czy chociaż pamiętała ich imiona…

Przeniósł wzrok na trzymany przez siebie dokument. Wcale nie chciało mu się ich wypełniać. Wiedział jednak, że to ostatnia robota, jaka została na dziś jego współpracowniczce i jeśli zostanie z tym sama, posiedzi nad tym do późna. Właściwie, to miał gdzieś to, ile ona pracuje. Jak dla niego mogła nawet tu mieszkać. Obiecał jednak Haruki’emu, że jeżeli będzie trzeba, pomoże jej dzisiaj.

Haruki nie był jego przyjacielem. Przynajmniej Yuji tak go nie nazywał. Był po prostu kumplem, na którym można polegać, i z którym można czasem napić się piwa. Znali się od dzieciaka, więc nawet ktoś taki jak Yuji miał czasem ochotę spełnić jedną z nielicznym próśb Toraberu.

- Sprawa Hikari – przeczytał cicho nagłówek jednego z dokumentów, po czym otworzył szeroko oczy. Poderwał się nieco do przodu, uderzając pięścią w stół, tak by zwrócić na siebie uwagę kobiety. – Po jaką cholerą nadal wałkujecie tą sprawę sprzed prawie dziesięciu lat?! – krzyknął zdenerwowany. Oddychał szybko, wlepiając w nią swoje szkarłatne tęczówki.

Namida przez chwilę patrzyła na niego z politowaniem. W końcu westchnęła ciężko, kręcąc głową z rezygnacją.

- Co cię to obchodzi. Bez urazy, ale to już nie jest twoja sprawa. Ty już dawno zostałeś rozszyfrowany.

- Nie moja sprawa? – warknął, wpatrując się tym razem w dokument. Hikari… To imię. Ta kobieta. To ona… To właśnie ona siedziała w jego głowie. Była niczym wirus, który niegdyś zatruł jego umysł i nijak nie dało się tego w pełni wyleczyć.

- Znów koszmary? – zapytała pani Toraberu, nawet nie udając zainteresowania.

Yuji poczuł się, jakby wrócił na ziemię. Przez moment nawet zrobiło mu się głupio, że dwa słowa na kartce wywołały u niego taką złość.

Usiadł przegrany, na krześle i niepewnie spojrzał na Namidę. Z naburmuszoną miną, pokiwał lekko głową na znak twierdzący.

Kobieta ponownie westchnęła, kontynuując przerwaną przez siebie pracę.

- Trzeba było tyle nie pić wczoraj. Upijasz się, by o niej nie myśleć, a dobrze wiesz, że wtedy wraca ze zdwojoną siłą.

- Chyba… chyba masz rację – burknął cicho, chwytając za długopis i chcąc zabrać się do wypełniania dokumentów.

Namida ponownie spojrzała na niego ukradkiem, nie odrywając się jednak od pisania.

- Idź już do domu. Po co jeszcze tu siedzisz?

Spojrzał na nią zaskoczony.

- Chciałem ci pomóc. Masz dzisiaj urodziny, prawda?

- Haruki cię o to poprosił, tak?

- Nie.

- Idiota. Nie wiesz, że mnie nie da się okłamać – powiedziała lodowatym tonem, sięgając po kolejne kartki dokumentów. – Zostaw te papiery, nie powinieneś ich oglądać. Samej pójdzie mi z tym szybciej – dodała po chwili.

Yuji zagryzł usta, patrząc na nią niechętnie. Co takiego Haruki mógł w niej widzieć. To prawda, nie brakowało jej urody, ale zupełnie do niego nie pasowała. Uważał, że ma paskudny charakter. Była po prostu przeciwieństwem miłego i uczciwego Toraberu. Niby przeciwieństwa się przyciągają, ale w tym momencie było mu po prostu żal Haruki’ego.

- No dobra, twój mąż mnie o to prosił, dlatego zostanę i ci z tym pomogę – odezwał się w końcu, pewnym siebie tonem. – Inaczej znów będziesz siedziała tu do wieczora. Powinnaś dzisiaj wyjść wcześniej i…

- Ty chyba czegoś nie rozumiesz, Usami – warknęła nagle, a chłopak spojrzał na nią zaskoczony. – Nie obchodzi mnie to, czy prosił cię o to Haruki, czy ktokolwiek inny. Przeszkadzasz mi w pracy. Poza tym, mam zaplanowane na dzisiaj jeszcze inne obowiązki. Jeżeli tak bardzo chcesz zrobić coś miłego, to wracając do domu, wstąp do mojego szanownego małżonka i powiedz mu, żeby zajął się czymś pożytecznym, bo i tak będę musiała dzisiaj spędzić tu całą noc – dodała, wbijając w niego swoje złote, nieugięte spojrzenie.

Przez chwilę Yuji naprawdę był zdziwiony. Nie słowami kobiety, ale tym, że jeszcze przed minutą myślał, że gdzieś w głębi ona naprawdę kocha Haruki’ego i swojej dzieci. Teraz był pewien, że dla niej nie liczyło się nic poza pracą.

- To nie w porządku, Namida – powiedział najchłodniejszym tonem, na jaki było go stać. Prychnęła głośno, nachylając się na blatem biurka i zapisując coś na kartce.

- Ktoś taki jak ty, nie będzie mi mówił, co jest w porządku – odparła obojętnie, na co mężczyzna skrzywił się jeszcze bardziej.

- Ktoś taki jak ja? – Właściwie nie był pewien, po co dalej z nią rozmawia. Nie potrafił jednak wstać i po prostu odejść. Wiedział już, że jej nie przekona, a mimo to…

- Naprawdę Yuji, nie udawaj głupiego. Doskonale wiesz co mam na myśli.

- Nie, nie wiem. Powiedz mi. – Uśmiechnął się słabo, tak by tego nie zauważyła. Oczywiście, że wiedział o co jej chodzi. On przecież również do świętych nie należał. Nie mógł jednak znieść tego, że ona krzywdziła najporządniejszego faceta, jakiego znał. Z całego serca chciał ją teraz jakoś urazić, zawstydzić, dobić, cokolwiek, co wymagałoby od niej ukazania chociaż odrobiny emocji.

- Mówię o tym, że jesteś śmieciem, Yuji – warknęła zdenerwowana. – Wczoraj zwolniła się od nas kolejna asystentka, a była naprawdę świetna. Odeszła, bo nie mogła znieść myśli, że pracuje z kimś takim jak ty!

- A co ja jej takiego zrobiłem ? – udał zgorszonego.

- Przeleciałeś i potraktowałeś jak jakąś latawicę. To była naprawdę porządna dziewczyna i wcale jej się nie dziwię, że nie mogła na ciebie patrzeć.

- W twoich ustach brzmi to jakoś wyjątkowo wulgarnie – jęknął, ziewając głośno. – Czyżbyś była zazdrosna? Może powinnaś zmienić posadę, bo wiesz… mnie najbardziej to asystentki i sekretarki kręcą – dodał po chwili, mrużąc oczy. Namida spojrzała na niego zgorszona, czerwieniąc się cała ze złości. Nic jednak nie odpowiedziała, tylko wróciła do pisania. – Haruki cię nie zadowala, że tak na mnie lecisz? – odezwał się po chwili i nim zdążył się zorientować, poczuł na swoim czole dłoń kobiety. Przyłożyła ją tak, by zasłonić mu oczy i objąć skronie. Uśmiechnął się lekko, czując jej dotyk. Doskonale wiedział, że gdyby teraz zechciała, mogłaby poważnie uszkodzić jego mózg.

- Nasze życie prywatne to nie twoja sprawa i radzę ci, nie pozwalaj sobie. Wynoś się skąd teraz, albo od jutra szukaj nowej roboty – wysyczała niemal te słowa, doszczętnie przesiąknięte jadem, po czym puściła mężczyznę, odpychając go lekko i siadając z powrotem do biurka.

***

    Haruki przekrzywił głowę nieco w bok, mrużąc przy tym oczy. Stolik, który nakrył nie prezentował się wcale tak nagorzej. Były kwiaty, serwetki i piękna zastawa. Nie było źle.

Z uśmiechem, wyciągnął z kieszeni niewielkie, podłużne ozdobne pudełeczko. Zastanawiał się, czy powinien wręcz jej prezent przy kolacji, czy może lepiej po niej? W końcu jednak zdecydował się, że położy pudełeczko na stolę, tuż obok talerza Namidy.

Skrzyżował ręce na piersi, w myślach wyliczając poszczególne rzeczy i zastanawiając się, czy o niczym nie zapomniał. Spojrzał na zegar stojący przy ścianie. Pracę powinna skończyć już prawie dwie godziny temu, ale jak ją znał pewnie musiała nadrobić jeszcze jakieś zaległości.

Uśmiechnął się lekko, dumny, że udało mu się skończyć wszystko przed jej przybyciem. Dom był posprzątany, dzieciaki były u jego siostry, kolacja grzała się w piekarniku. Idealnie.

    Nagle usłyszał pukanie do drzwi. Podskoczył jak oparzony, patrząc na nie z przerażeniem. Właśnie uświadomił sobie, że nie zdążył się przebrać! I teraz cały czar pryśnie!

Spojrzał szybko na siebie, zastanawiając się, czy naprawdę tak źle wygląda. Najzwyklejsza koszulka i spodnie od dresu. Równie dobrze mógłby mieć na sobie piżamę. Niepewnie ruszył w stronę drzwi, po drodze zerkając jeszcze w lustro i starając się poprawić trochę swoją potarganą czuprynę. Ze wyrzutem stwierdził, że mógł się jeszcze ogolić, a jednak ponownie nie podołał. Miał cały dzień i zawiódł. Co z tego, że wszystko było pięknie, ładnie, skoro on sam wyglądał jak strach na wróble.

Gdy wreszcie dotarł do drzwi, przyszło mu coś do głowy. Od kiedy to Namida pukała?

Powoli i niepewnie otworzył drzwi, a gdy zobaczył w nich ciemnowłosego mężczyznę, odetchnął z ulgą.

- Coś taki spięty? Myślałeś, że generałowa już wróciła? – odezwał się Yuji i nie czekając na zaproszenie, wszedł do środka.

- Jasne, proszę, wejdź – burknął odrobinę zirytowany Haruki, zamykając za nim drzwi i odwracając się w stronę pokoju. Od progu domu można było zobaczyć większość pomieszczeń. Wielki salon, stanowił pokój przejściowy. Naprzeciwko drzwi wejściowych, tuż pod oknami stał przygotowany przez Haruki’ego stół. Po prawej stronie widać było wejście do kuchni, natomiast z lewej znajdowała się mniejsza część salonu i kilka drzwi, prowadzących do innych pokoi.

- No, no, nieźle to wszystko urządziłeś. Namida byłaby wniebowzięta – powiedział Yuji, z trudem ukrywając ironie w swoim głosie.

- Naprawdę myślisz, że jej się spodoba. – Brunet wyglądał na niezwykle uradowanego, podchodząc do swojego kompana i z uśmiechem spoglądając na przygotowane nakrycia. Usami kątem oka spojrzał na chłopaka obok. Byli rówieśnikami. Haruki miał żonę i dzieci. Był ustatkowanym mężem i ojcem. Mimo to wciąż był naiwny jak dziecko.

- Spodobałoby jej się – wyraźnie zaakcentował te słowa. Toraberu skierował na niego zaskoczony wzrok. – Wybacz stary, ale mieliśmy dziś w robocie urwanie głowy. W dodatku jakaś asystentka postanowiła się zwolnić. Namida będzie musiała zostać w pracy na całą noc – powiedział szybko, chcąc mieć to już za sobą.

Przez jakiś czas w pomieszczeniu panowała grobowa cisza. Gruby głos Haruki’ego był jak brzytwa przecinająca powietrze.

- Miałeś jej trochę pomóc.

- Chciałem, przysięgam, ale wywaliła mnie na zbity pysk, mówiąc że tylko bym jej przeszkadzał i opóźniał pracę – tłumaczył się niepewnie. W sumie miał ochotę wyjawić mu całą prawdę, ale jakoś nie potrafił tego zrobić.

Toraberu przez dłuższą chwilę wpatrywał się w pięknie przyozdobiony stół. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, ale Yuji mógł przysiąc, że w jego oczach dostrzegłby łzy.

- Biedna Namida – odezwał się nagle brunet, podchodząc do stołu i powoli zbierając z niego naczynia.

- Biedna? – Usami prawie wypluł to słowo. – Człowieku, wiem ze nie powinienem o to pytać, ale dlaczego ty z nią w ogóle jesteś? Na świecie jest tyle innych kobiet. Niektóre z nich są naprawdę miłe, wiesz? A Namida nawet nie ma czasu zjeść z tobą kolacji!

- Jest moją żoną – powiedziała donośnym tonem Haruki, odwracając się w kierunku Yuji’ego i patrząc na niego, lekko zdenerwowanym wzrokiem. Tamten westchnął tylko ciężko, kręcąc głową z rezygnacją.

- Kochasz ją chociaż? – zapytał od niechcenia czarnowłosy. Toraberu odwrócił się szybko, dalej zbierając naczynia.

- Jest moją żoną – powtórzył cicho.

Usami Yuji naprawdę nie był uczuciowym facetem. Nie obchodzili go inni, a czasem wręcz irytowali. Teraz jednak czuł bolesny smutek, wpatrując się w ogromne plecy swojego kumpla. Odkąd zginął Tsuki – najlepszy przyjaciel Harukiego, ten bardzo się zmienił. Na pierwszy rzut oka nie dało się tego dostrzec, ale Yuji wiedział. Coś pękło w jego wielkim koledze. Widać to było właśnie w takich momentach. W sytuacjach, kiedy Haruki’ego spotykało jakieś rozczarowanie. Nigdy nie był typem, który walczyłby o cokolwiek, ale teraz każda przegrana sytuacja, nawet ta najmniejsza, zdawała się go przygniatać.

- Słuchaj stary, chodźmy razem odwiedzić Itami. Będzie fajnie – zaproponował niepewnie.

- Muszę posprzątać – odparł tylko, niosąc naczynia i znikając za drzwiami do kuchni.

***

   Było późne popołudnie. Wracała właśnie z domu swojego brata, pogrążona w gorzkich myślach. Jak na ironię, poszła tam właśnie po to by się od nich uwolnić. Gdy jednak ujrzała Isamu poczuła bolesne ukłucie w sercu. Nie widziała go może przez trzy dni, a zdawało się, jakby ubyło mu parę lat. Stracił na wadze, policzki miał zapadnięte, oczy podkrążone, a jago cera była chorobliwie blada. W dodatku jego niegdyś gęste i błyszczące włosy zrobiły się rzadkie i matowe, a gdzieniegdzie przyprószone były siwizną.

Itami cierpiała z powodu tego widoku. Wiedziała bowiem, co było przyczyną przyśpieszonego procesu starzenia jej brata.

- Itami! – Usłyszała za plecami znajomy głos. Nie odwróciła się, ale zwolniła tak, by chłopak mógł ją dogonić. – Witaj – powiedział z uśmiechem i niemal wyrwał jej z ręki torbę, którą właśnie niosła. – Pozwolisz, że cię wyręczę – dodał z nonszalancją.

- Nie podlizuj się. – Te słowa najczęściej zastępowały jej przywitanie z Yuji’m Usami.

- Mizernie wyglądasz. Schudłaś? – zaśmiał się, szturchając ją delikatnie w ramię. Kobieta skrzywiła się i odruchowo dotknęła swojego brzucha. – Malucha mocno kopie? – zapytał.

- Jest niezwykle spokojny. Wszystko z nim w porządku, ale trochę się martwię – wyznała cicho.

- Może to nie Kiby syn? – Uśmiechnął się chytrze, mrużąc oczy i uważnie wpatrując się w przyjaciółkę. Drgnęła lekko, wyraźnie to  dostrzegła. – Coś przede mną ukrywasz i w końcu sama mi powiesz co to takiego – dodał po chwili, odwracając wzrok.

- Nie schlebiaj sobie – fuknęła, patrząc gdzieś w dal.

- Chciałem odwiedzić cię dziś bezinteresownie. Od tak, z dobrego serca, ale tak się złożyło, że przy okazji przynoszę wieści – odezwał się znów po jakimś czasie. Itami spojrzała na niego niepewnie. Patrzył przed siebie, zaciskając mocno usta. Wyglądał na zaniepokojonego.

- Dobre wieści, czy złe? – zapytała w końcu.

- Sam nie wiem… - westchnął, zwalniając nieco kroku. Rozejrzał się na boki, upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu. Kobieta, widząc jego zachowanie, przybliżyła się nieco, chcąc usłyszeć, to co chłopak ma do powiedzenia. – Byłem dzisiaj u Naruto, dostarczyć mu jakieś dokumenty. Kiedy wszedłem do gabinetu, w środku stało pięć, zupełnie obcych mi osób. Głupio było mi tak stać i słuchać, co mają do powiedzenia, więc najwolniej jak potrafiłem, położyłem papiery na stół i wyszedłem. Udało mi się usłyszeć tylko, że są zza morza. Jacyś naukowcy, czy coś w tym stylu. Mają pozwolenie na zbieranie informacji. Musiałem już iść, nie chciałem wyglądać na zainteresowanego, więc tylko rzuciłem na nich okiem. Trzech mężczyzn i dwie kobiety. Ciężko to określić po jednym, krótkim spojrzeniu, ale nie wyglądali na niebezpiecznych. Chciałem podsłuchać coś pod drzwiami, ale te nowe drzwi skutecznie izolują cały dźwięk – opowiedział w skrócie.

- Czym więc się martwisz, skoro nie wyglądali groźnie? – zapytała prawie szeptem, przybliżając się jeszcze bardziej.

- Pamiętasz, jak kiedyś opowiadałem ci możliwościach moich zdolności? Jeszcze nad tym pracuję, ale potrafię mniej więcej wyczuć intencje i nastroje innych – wyjaśnił, patrząc na nią z obawą. – Ich intencje wcale nie były dobre, Itami. Oni chcą czegoś… czegoś wielkiego. Poczułem wtedy niepokój o ciebie.

- Ty zawsze czujesz niepokój o mnie – zaśmiała się nerwowo.

- Nie schlebiaj sobie – odparł, przedrzeźniając ją. – Skup się, Itami. Może i przesadzam, ale bądź ostrożna. Czuję, że oni mogą chcieć czegoś od ciebie i od Naruto. A skoro chcą czegoś od waszej dwójki, to jak myślisz, co takiego może to być?

***********************************

Pierwszy rozdział taki wprowadzający, aby można było trochę poznać trzech, głównych bohaterów. Mam nadzieję, że ten jeden dzień z codziennego życia pozwala nieco zrozumieć ich charakter i sytuację. 

Bardzo chcę wpleść do opowiadania trochę oryginalnych postaci z Naruto, ale postanowiłam, że nic na siłę. Kilka osób pojawi się w niektórych momentach, ale mam nadzieję, że moje postacie również będzie można polubić ;)

Kurczę, piszę jakbym miała samych nowych czytelników, a przecież 2/3 z Was bardzo dobrze je zna.

W każdym razie...

Wiem, że rozdział wyszedł dosyć sielankowo (przynajmniej dla głównej bohaterki) i tak zwyczajnie, ale to dopiero wprowadzenie. Z czasem historia nabierze więcej dynamiki.

Co do tekstu na początku... Myślę, że każdy go zna. Nie mogłam po prostu się powstrzymać, a ta piosenka zawsze kojarzyła mi się z początkiem. Poza tym, kocham króla lwa ;D

Mam taki ambitny plan by dodawać notki co poniedziałek. Moje ambicje jednak są bardzo ulotne, więc lepiej niczego nie będę obiecywać. 

Cóż, to chyba tyle. Czekam na szczere opinie!